De derde Kikker-musical staat voor volgend jaar op het programma, van Kleine Ezel is naast een theatervoorstelling ook een voorstelling voor een dierenpark gemaakt. Verder zijn ook Muis, Matroos in de Doos en Dolfje Weerwolfje tot theatervoorstellingen bewerkt. Een selectie uit al dit repertoire wordt gebruikt voor het grote Terra POPconcert. De naam (ja, daar zit een woordspeling in) geeft aan dat het alleen maar liedjes zijn, en dat is ook zo. Toch zijn er prachtige overgangen in thema, ook als twee liedjes niet uit dezelfde voorstelling komen.
In de reguliere voorstellingen weet Theater Terra altijd heel creatief te zijn met decor en attributen, en dat zien we ook in deze voorstelling weer terug. Met een drietal wigwams en een paar witte doeken is het een winterlandschap. En nog voor er veertjes door de lucht vliegen hoor ik een kleine naast me al sneeuw zeggen. Zeer beeldend dus.
De kwaliteit van de spelers bij Terra is altijd uitstekend. Dit viertal is geen uitzondering. Allen hebben ervaring in eerder voorstellingen, en beheersen de kunst om poppen tot leven te wekken tot in de vingertoppen. Babbe Groenhagen bewijst dat keer op keer weer, maar ook Eric-Jan Lens, Niels van der Gaarden en Marieke van der Sluis spelen uitstekend. En mocht je dan toch weer even op de spelers letten dan weten ook zij precies de juiste emotie uit te stralen. Als bijvoorbeeld kikker vertedert, weet ook Niels van der Gaarden te vertederen. Ze verdienen allebei die aai over de bol dat het wel weer goed komt.
En zo komen Kikker, Eend, Haas, Varkentje, Kleine Ezel, Ibis, Jakkie, Muis (en een deel van de familie), de kippen uit Dolfje Weerwolfje en de apen uit Matroos in de Doos weer tot leven. Soms met liedjes over onzekerheid en verdriet, dan weer vrolijk en blij. Als de zaal om meedoen wordt gevraagd (zeg ‘ns aaa, kaas) doet ze enthousiast mee.
Ondanks dat het songmateriaal goed is mist POPconcert wel een doorlopend verhaal. Dat maakt deze voorstelling toch wat minder boeiend dan de voorstellingen waaruit de liedjes zijn gekomen. De kortere optredens doen sommige karakters ook wat onrecht. Van Ibis staat vooral het dominante in de schijnwerpers, maar mist de trieste achtergrond.
Je moet ook wat meer moeite doen om de aandacht er bij te houden als er een wat minder aansprekend nummer wordt gebracht. Dit valt vooral op als twee ballads na elkaar de onrust in de zaal behoorlijk doet toenemen. Verder is een keuze maken uit een schat aan materiaal er altijd eentje die persoonlijk is. In mijn opinie is Matroos in de doos er wel wat bekaaid van af gekomen met één enkel liedje (Apencalypso).
Maar POPconcert is niet alleen een terugblik, maar kijkt ook wat vooruit. Het mooie liedje met de beer belooft alvast veel goeds voor de volgende Kikker.
