Een indrukwekkende kruistocht.

Tijdens de ouverture zien we via filmbeelden wat een enorm eind de kinderen van de kruistocht vanuit Duitsland naar Jeruzalem moeten afleggen. De vormgeving is fraai, met steden die er uitzien als een opklap-boek uit de kindertijd. Stevig slagwerk zorgt al meteen voor spanning.
De vijftienjarige Dolf bost nogal met zijn moeder, die als wetenschapper meewerkt aan de bouw van een tijdmachine. Zij behandelt hem nogal zorgzaam, en heeft weinig vertrouwen in zijn zelfredzaamheid. Als de twee collega’s van zijn moeder een aap richting het verleden willen sturen biedt hij zich aan de plaats in te nemen. Hij kan daar dan wat foto’s nemen en weer terugkeren. Zo gebeurt het ook, maar de terugkeer gaat mis; er wordt een verkeerde jongen teruggehaald. Dolf zit voorlopig vast in het verleden, en sluit zich aan bij de kinderkruistocht die dan plaatsvindt. De tocht staat onder de leiding van de verlichte Nicolaas, die door God geroepen is om deze kruistocht uit te voeren: eerst naar Genua, waar de zee zal splijten en zij verder kunnen lopen. Nicolaas wordt geholpen door twee monniken, Don Anselmus en Dom Johannis. Terwijl zij samen met de kinderen van adel in weelde de tocht ondernemen, is het diepe ellende bij de gewone kinderen. Ziekte, sterfte, honger, vermoeidheid. Samen met Leonardo, die zich ook heeft aangesloten omdat hij dezelfde kant op moet als de kruistocht en met zijn 21e eeuwse kennis weet Dolf iets te doen aan de slechte omstandigheden, al kan hij ook niet voorkomen dat er kinderen bezwijken. Dat er iets niet deugt is voor het publiek wel duidelijk door de vreemde houding van Dom Anselmus, die niets van Dolf moet hebben.
Timo Descamps, die Dolf speelt, maakte bij het voorproefje tijdens de uitreiking van de Vlaamse musicalprijzen in Antwerpen niet zo’n sterke indruk, maar vertolkt nu in de musical de rol van Dolf erg goed. Een gewone jongen, met wie het makkelijk is jezelf te identificeren. De momenten tussen hem en zijn moeder zijn fraai en breekbaar, zeker omdat de situatie beiden tot begrip voor de ander geeft. Janke Dekker speelt naast de moeder ook andere rollen. Zo ook de bakkersvrouw, lekker ordinair en vet aangezet. Het conflict met haar man (Bart van der Meer) levert het een hilarische scene op. Als conte en contesse zorgen ze, als totaal andere karakters, wederom voor de broodnodige verlichting. Als de contesse Dolf wel heel erg interessant vindt, kan haar man dit zeker niet waarderen. Het duel levert regelrechte slapstick op, wat door de jongste theaterbezoekers heel enthousiast wordt ontvangen. Peter Ohlenschlager weet van Dom Anselmus meteen een enorme griezel te maken, terwijl Nikolai Slisser de twijfel die bij zijn rol hoort mooi opbouwt. Bij het verschijnen van Dom Thaddeus weten we ook meteen dat het met hem wel goed zit. Er zit een enorme warmte in het spel van Dieter Troubleyn.
De Nationale pers had na afloop vooral aandacht voor Dré Hazes, die zijn rol van Frank niet onverdienstelijk speelde, maar ze deed daarmee de rest van de kinderen te kort. Ronduit vertederend is Toon Lobach als de jonge Thies, die Dolf adoreert en die en passant ook nog even een salto achterwaarts uit stand toonde. Maar ook Carolus, die als enige van de edelen Dolf wel steunt, wordt door Soy Kroon mooi vertolkt. Deze twee rollen vallen ook op door wat hen in de voorstelling overkomt, maar eigenlijk geldt het voor het overgrote deel van de kinderrollen: zwakke schakels zijn er nauwelijks.
Jeroen Sleyfer heeft gezorgd voor een smakelijke, lekker in het gehoor liggende soundtrack. De liedteksten van Allard Blom zijn, als we een paar rijmelarijtjes door de vingers zien, uitstekend. Het script van Mark Veerkamp is redelijk trouw aan het boek, al is er natuurlijk veel weggelaten en een enkele keer voor een andere oplossing gekozen, zoals de mobiel, die nog niet bestond toen het boek door Thea Beckman werd geschreven.
Het enige echt zwakke punt in deze voorstelling is de tijd die nodig is voor sommige van de scene-wissels, en de manier waarop met deze overgangen wordt omgegaan. Dat met een dergelijk grote cast wat tijd nodig is om het podium volledig leeg te krijgen is onvermijdelijk. Het zakken van het scherm of het plaatsen van rekwisieten, het kost tijd, maar door het in totale stilte uit te voeren valt dit wel erg op. Met het door laten spelen van de muziek zou het al een heel stuk verbeteren, en eenmaal ingespeeld zal het ook gewoon wel wat sneller gaan.
Tijdens de inleiding bij deze première werd gevraagd wie het boek niet hadden gelezen. Toen toch een hoop (vooral jong kinder)vingers de lucht in gingen werd gezegd dat dit niet erg was, omdat de voorstelling trouw het boek volgt. Toch denk ik dat het niet makkelijk is het verhaal helemaal goed te volgen als alles nieuw voor je is. Jezelf even verdiepen in het verhaal zorgt denk ik voor een meer begrijpbare en dus ook nog leukere voorstelling.
Kruistocht in Spijkerbroek is een voorstelling met veel kinderen op het podium, en daar hoort natuurlijk een niveau-verschil bij. Dus niet altijd gaat het helemaal gelijk, zeker niet zo vroeg in de voorstellingenreeks als bij deze première. Mooie vertolkingen van veel van de rollen met tekst, prachtige muziek en indrukwekkende massa-scènes maken deze Kruistocht zeker het zien waard. De voorstelling liep goed in de voorverkoop en er waren zelfs al zalen uitverkocht, maar deze voorstelling verdient overal een uitverkocht huis.