Recensie

Fascinerend “feest in de villa”.

Feest in de Villa is de verzamelnaam voor twee bijzondere voorstellingen van Jeugdtheater Hofplein: de dansvoorstelling Kliniek Vage Klachten en de Shakespeare-bewerking Het temmen van het Beest.

De twee voorstellingen zijn totaal verschillend, al hebben ze wel een zeker bizarheid gemeen. Een verklaring voor de gemeenschappelijke titel kan ik niet vinden, maar wat maakt dat uit.

Voor de pauze is het aan de cast van Kliniek Vage Klachten om het publiek te boeien. De voorstelling heeft zijn oorsprong in een nieuwsbericht dat het VU medisch centrum een kliniek voor onverklaarbare klachten geopend heeft. Choreograaf Jaakko Toivonen heeft daar met zijn spelers een eigen draai aan gegeven, en neemt het publiek mee met wat mensen met vage klachten richting deze kliniek, en hun ervaringen in de kliniek.
Als de voorstelling begint is er nauwelijks ruimte voor de dansers. Ze spelen pal op het publiek de reis richting spreekkamer. De panelen op wieltjes die nu voor het gebrek aan diepte zorgen zullen later nog veelvuldig en creatief worden gebruikt.
In de voorstelling wordt nauwelijks iets mondeling verteld. Er een soort dagboekkamer, waarin de patiënt praat, maar deze staat op band, en werkt met vervormde stemmen. Schilderijen worden geanalyseerd en er wordt in een scene een waslijst aan therapieën uitgebeeld en benoemd (hier schort het door de luide muziek wel wat aan verstaanbaarheid)  Alleen aan het slot neemt een van de patiënten nog het woord. Gevolg is dat het verhaal puur met dans wordt verteld, en dat lukt meestal wonderwel. Het maakt de voorstelling buitengewoon boeiend.
Meest interessant om te zien zijn de duetten, conflicten die spectaculaire onderdelen hebben. Maar ook het creëren van de schilderijen fascineert. De muziek is niet echt “gewoon”; we komen onder andere Popcorn tegen, maar ook een bizarre versie van Love is in the air, en een remix van Two Tribes. Met het decor wordt leuk gespeeld; het is toch even schrikken als iemand uit het raam valt, en als iemand met een aanloop er dwars doorheen springt hou je toch even je hart vast. De spelers stralen enthousiasme uit; terecht, want ze hebben iets heel moois neergezet.

Het Temmen van het Beest is een bewerking van The Taming of The Shrew, waarin regisseur Cormac Burminia met de cast heeft geimproviseerd.  De basis is grotendeels in tact gebleven. Bianca wordt bemind door Lucentio en Hortensio. Spreekstalmeester Baptista stelt echter dat eerst haar oudere docher Katherina getemd moet worden, voordat er met Bianca gehuwd mag worden. Om dit klusje te klaren wordt de vriend van Lucentio, Petruchio ingeschakeld. Een allesbehalve makkelijke opdracht. En wie is de uiteindelijke winnaar als deze opdracht slaagt.
De voorstelling wordt in een kooi gespeeld, en alle rollen hebben iets beestachtigs gekregen. Petrucio de leeuw, Lucentio is een aap, Hortensio menen we ezelgeluiden te horen maken. Bianca is het lekkere kippetje, en Katherina wordt Kitty, het katje. Bijzonder is het dat de rollen van de dochters door meer dan één actrice worden gespeeld. Bianca bestaat uit drie personen, Katharina zelfs uit vier.
Het taalgebruik is veelal eigentijds. Vooral de geile Lucentio weet hier wel raad mee. Bianca is zeer gevoelig voor zijn opwindende praatjes. Hortensio, die Bianca meer als een muze bemint, krijgt geen poot aan de grond.  Als hij uiteindelijk met een pruik opduikt, is dat vertederend, maar toch vooral sneu.
De voorstelling kent een hoop crue momenten. Het temmen van Kitty gaat zeker niet gemakkelijk, en de manier waarop maakt Petruchio ook zeker niet sympathiek. Wreed, al kun je je voorstellen dat als de sleutel van de kooi op het spel staat, en dus vrijheid, je ver wilt gaan om de sleutel te bereiken. Met Katharina die zich zeker niet zonder slag of stoot gewonnen geeft zijn sommige scènes dan ook zeker niet smakelijk.
Tegen het einde wordt er dan toch nog Shakespeariaans gedeclameerd. Maar wie er nu gewonnen heeft? Het temmen van het Beest weet zeker te boeien, al zou het slot wat meer helderheid kunnen gebruiken; vooral de rol van de sleutel van de kooi daarin.

Foto’s: Martijn Kappers

27 February 2010
Première
Rotterdam
Theater 222 - De Verdieping
http://www.jeugdtheaterhofplein.nl
feest in de villa, kliniek vage klachten, het temmen van het beest, taming of the shrew, shakespeare, jaakko toivonen, hofplein, jeugdtheater

Over de auteur

Jeroen schreef dit artikel voor jou

Jeroen

Jeroen is sinds 2005 redacteur van Musicalworld. Hoewel Jeroen al jong in aanraking kwam met theater, is zijn passie voor musical pas deze eeuw tot volle bloei gekomen. Hij was zeer onder de indruk van de eerste voorstelling van Cats, en de Nederlandse versie van Oliver uit 1999, op basis van de film al een van zijn favorieten, was de eerste voorstelling die hij meermaals zag. Toch waren deze bezoeken eerder sporadisch dan frequent. Sinds hij redacteur is van Musicalworld bezoekt hij meer dan 100 voorstellingen per jaar. Jeroen is de Musicalworld-specialist op het gebied van familievoorstellingen en kindervoorstellingen. Hij is tevens de correspondent voor Vlaanderen. Ook in Duitsland en Engeland (Londen) is hij regelmatig te vinden. Hij doet ook verslag van amateurvoorstellingen die voor neutrale toeschouwers de moeite waard zijn. Tot zijn favoriete musicals behoren naast Oliver! meer musicals met kinderen in de hoofdrol. "Billy Elliot" is zijn all-time favorite, maar daarnaast moeten zeker "Whistle down the Wind", "Matilda" en "The Secret Garden" worden genoemd. Daarnaast zijn Chicago, Come from Away, Spamalot en Soho Cinders voorstelling met een ongelofelijke aantrekkingskracht. Hoogtepunten in het jukebox-genre: Our House, Ich war noch niemals in New York en Ich Will Spass? (en voorganger Doe Maar). Favoriete Nederlandse producties zijn: Ganesha (een Perfecte God), Lelies, Wat zien ik? en Kuifje. Naast het bezoeken van musicals is hij een frequent bezoeker van attractieparken. Favoriete park in Europa is Europa Park (met een uitgebreid entertainment programma). Naast deze tijdverslindende hobby is Jeroen ook nog werkzaam in de ICT.

Meer van Jeroen

Meer artikelen van Jeroen

Delen