Terwijl buiten de krachtige wind het trein- en wegverkeer ontwricht, waait er ook een storm door de Philipszaal van het Eindhovense Parktheater. Een storm van energie, die begint bij de eerste noot, en pas stopt als de voorstelling is afgelopen. De Theaterplan-voorstelling Footloose is één brok energie en straalt dat ook uit. Dat maakt deze voorstelling efficiënter dan een blikje energy-drank. Je komt energieker uit de zaal dan je er inging.
In Footloose maken we kennis met Ren. Hij moet samen met zijn moeder noodgedwongen verhuizen van Chicago naar Bomont, omdat zijn vader hen in de steek liet. In Bomont woont haar zus, samen met haar man die coach op de lokale school is. De cultuurschok is enorm. Niet alleen is er voor de jeugd nagenoeg niets te doen in dit vrome boerendorpje, waar de dominee Shaw Moore de dient uit maakt; in het hele dorp geldt ook nog eens een verbod op dansen.
De dochter van de dominee is volkomen losgeslagen. Haar vriendje is een delinquent, en thuis loopt elk gesprek met haar vader op ruzie uit. Als moeder Vi zich in de gesprekken mengt ziet Shaw dit als partij trekken voor Ariel; de relatie staat onder spanning.
Het dansverbod is namelijk niet ontstaan uit een principiële overtuiging. In het recente verleden is een auto met vier jongeren verongelukt op de terugweg van een dansfeest. Eén ervan was Bobby, de broer van Ariël en dus ook de zoon van de dominee. Dit incident, waarover binnen de familie niet wordt gesproken, is ook de voornaamste reden voor de verstoorde verhouding binnen het gezin. Hij geeft Ariël uit bezorgdheid onvoldoende vrijheid.
Ariël raakt zeer geïnteresseerd in Ren, die al vanaf zijn komst als een rebel wordt gezien door de dorpsgemeenschap. Een visie die bevestigd wordt als Ren het gevecht aangaat met de autoriteiten; hij wil een dansfeest op school.
Naast een hoop interessante bijrollen zijn de belangrijkste rollen weggelegd voor drie stellen. Het belangrijkste stel is natuurlijk Ren en Ariël. Ivo Klokman speelt Ren goed (en zingt prima. Hij is niet de standaard knappe jongen, het is duidelijk waarom Ariël voor ‘m valt. Celine Brouwers geeft goed tegenspel, en is die lekker rebelse meid, met een mooi kwetsbaar kantje.
Het tweede stel is het echtpaar Shaw. . Lobke van der Krabben voorziet als vrouw Vi voor mooi tegenspel aan de dominee. Een geloofwaardige vertolking waar goed mee mee te leven valt. Bram van Opstal (dominee Shaw) is duidelijk ouder dan de rest van de cast. Dat helpt hem bij de vertolking van zijn rol, die hij ook nog eens prachtig zingt. Het zorgt er echter wel voor dat de andere volwassen rollen, die in leeftijd niet veel zullen schelen met de vertolkers van de jongerenrollen, soms wat minder overtuigend overkomen, hoewel ook zij zeker hun mooie momenten kennen.
Het derde opvallende koppel, of moeten we zeggen niet-koppel, is Rusty en Willard. Kelly van den Boogaard is vertederend in haar liefde voor sul Willard, en Ralf van Neer steelt als deze vertederende, onzekere en primitieve goedzak meermaals de show.
Opvallend is ook het dansensemble; de dansers doen het geweldig. Waar de soms door country- en linedance geïnspireerde dansen het risico lopen om suf en saai te zijn, zijn ze hier soepel, flitsend en soms ronduit geil. Goede choreografieën dus, die uitstekend worden uitgevoerd.
Het decor bestaande uit steigerdelen is functioneel, en wordt bij tijd en wijle ondersteund door projecties. Soms is onduidelijk wat er wordt afgebeeld, dan weer zijn ze zeer figuratief. De belichting is vrij eenvoudig, en zou wat spannender kunnen.
De voorstelling wordt begeleid door een prima live-orkest dat uitstekend klinkt. De geluidsbalans, zelfs op rij 1, is goed. Luid, maar de personen zijn nog prima te verstaan.
Enige aandacht verdient wel het spreektempo van de acteurs. Dat ligt bij een aantal spelers vrij hoog, waarbij soms ook nog eens lettergrepen worden ingeslikt. Dit gaat ten koste van de verstaanbaarheid, wat jammer is.
Wie de V&V voorstelling een paar jaar geleden heeft gemist, heeft nu de kans om de schade in te halen. De beleving van deze voorstelling doet namelijk nauwelijks onder voor de professionele, en dat zegt extra veel als je bedenkt dat Footloose tot de allerbeste voorstellingen van deze producent behoort. Dat betekent dus ook dat wie van de eerdere Footloose genoot, zeker nog eens moet gaan kijken. Als deze voorstelling een voorbode is voor het musicaljaar 2012 valt er nog heel veel te genieten.
Footloose is nog tot en met 10 januari te zien in het Parktheater in Eindhoven.
Foto’s: Frank van Eersel
