De titel “Hardop fluisteren” brengt je al wat in verwarring, en de bijbehorende voorstelling geeft je geen rechttoe-rechtaan verhaal.Sterker, hoewel er wel thema’s zijn te ontdekken als geboorte, de karakters van mensen en de onderlinge verstandhouding heb ik geen echte doorlopende verhaallijn kunnen ontdekken. De vier karakters zijn op elkaar aangewezen, en daar het stuk met een soort geboorte begint en eindigt zou het hier om een soort levenscyclus kunnen gaan van vier mensen die op één of andere reden totaal op elkaar zijn aangewezen. Maar met de veel explicitere slotgeboorte in het achterhoofd is dat misschien ook niet juist.
Het decor en kleding is ook erg artistiek. Nagenoeg alles is wit, op de broeken na, maar die zijn bij de dames door de oversized hemden nauwelijks zichtbaar. Kussens, blokken, doek, allemaal wit. En het blad vol met allerlei verschillende soorten glazen water wat op de grond ligt is ook wel heel apart.
De vier studenten spelen allemaal een bepaalde typering van een mens. Lange tijd hebben ze geen naam, maar uiteindelijk kunnen ze het zilveren ponsplaatje lezen wat ze om hun nek hebben hangen. Joyce Geurtsen is Isis. Zij is nogal van zichzelf overtuigd, en verwend opgevoed. Het dominante type dus. Aan haar voeten ligt Kiki(Fiona Zweegers); zij wil graag zijn wat Isis uitstraalt, wat haar slaafs maakt. Annelieke (Eva Doornewaard) is wat meer op zichzelf, zoekt een uitweg. De enige jongen van het viertal, Dennis Willekens is Bram, die zich vooral heeft teruggetrokken in zijn hoekje met een boek. Dat dit ook kennis oplevert merken we vooral vlak voor de finale, waar hij op een belangrijke quiz-vraag een wel heel uitgebreid antwoord weet te geven.
De kracht van de voorstelling zit vooral in de interactie en de botsingen tussen de spelers, die alle vier wel een sterke persoonlijkheid en uitstraling hebben. Eva weet zelfs zonder beweging met een strak gelaat de aandacht naar zich toe te trekken. Dennis vertedert als hij zich weer kwetsbaar toont. En Joyce en Fiona maken van hun stereotypen toch wel mensen die herkenbaar zijn. Dit, afgewisseld met nummers uit het repertoire van Herman van Veen en enkele wel erg moderne dansscenes met andere muziek. Natuurlijk moet gedemonstreerd worden wat er allemaal is geleerd in de tussentijd, maar het zorgt er voor dat de voorstelling steeds wisselende gezichten krijgt.
Een paar podiumbeelden blijven hangen. Zo kan Dennis zelfs liggend zingen als er drie vrouwen op hem zitten, en de opstand van Fiona tegen Joyce met bladblazer en bouwlamp ziet er ook bijzonder fraai uit.
Bij de songkeuze zijn alle bekende nummers van Herman van Veen vakkundig ontweken. Geen Blauwe Plekken, Anne, Suzanne, Opzij of Toveren. En geen woord van Hilversum 3, hoewel er wel mooi gebruik van wordt gemaakt. Wel wordt prachtig geopend met “Als ik wat zou mogen wensen”. “De tijd tikt”, “Keerzij"en “Kusje” zijn wat van de niet heel bekende songs die we wel terugvinden in de voorstelling. Mooi songmateriaal, dus zeker voor de mensen die geen fan zijn van het aparte Van Veen stemgeluid een mooie kennismaking, want deze voorstelling is Van Veen-vibrato-vrij. Nou ja, nagenoeg… Absolute hoogtepunt in het liedmateriaal is de “Windmills of your Mind”-bewerking onder de titel Cirkels. Het zit in twee helften in de voorstelling en beide keren is het een absoluut kippenvelmoment.
Als het applaus wordt ontvangen en nog een apart dansje wordt ingezet blijkt begeleidend pianist Hans Grotenbreg niet alleen op de piano zijn weg te weten, maar het dansje ook nog eens goed mee te kunnen doen.
Ondanks dat de voorstelling niet echt één geheel is geworden mag deze voorstelling zeker gezien worden. Ze weet namelijk te intrigeren, kent een aantal mooie momenten en de twee halve “Cirkels” zijn het entreegeld (6,50 en 5 euro voor CJP) zeker waard. De voorstelling is nog elke avond te zien in Lindenberg de Aldenhof (Nijmegen) tot en met aanstaande zaterdag 13 december (Matinee). Voor reserveringen: .(JavaScript must be enabled to view this email address)
