“Slagroom met messen”, zo kondigde de Nederlandse Reisopera haar voorstelling van Sondheims A Little Night Music aan. Gekscherend riep ik nog dat ik Scheerschuim met messen nog zou begrijpen bij Sweeney Todd, maar na het zien van de weelderige première van gisteravond in Enschede snap ik beter waarom ze deze leuze hebben gekozen.
A Little Night Music was bij de oorspronkelijke première op Broadway in 1973 Sondheims commercieel meest succesvolle voorstelling. Het speelde destijds 601 keer, in een tijd waarin de meeste shows het vaak maar een jaar uithielden. De reden voor het succes? Ongetwijfeld de heerlijke muziek (allemaal in driekwart-wals ritme) en het thema. Want A Little Night Music draait om seks en lust. Het mag er misschien bijna Victoriaans uitzien en de titel klinkt deftig (Eine Kleine Nachtmusik iemand?), maar deze musical draait om platte lust, om hartstochtelijke bevrediging in alle vormen die je maar kunt bedenken. Het keurige vijfmanskoor dat door de voorstelling heen zwiert bezingt zonder gàªne een enorme orgie, er zit een duidelijk masochistische verhouding in, een liefdeskoppel met een groot leeftijdsverschil, een zeer hitsige vrouwelijke bediende en een grootmoeder die haar kleindochter smakelijk vertelt van al haar buitenechtelijke affaires met beroemde hoogwaardigheidsbekleders. Alle karakters in A Little Night Music lijken op zoek naar geluk, maar worden gedreven door geiligheid. Dat er uiteindelijk toch ware liefde wordt gevonden, is bijna per ongeluk.
Het verhaaltje leest bijna als een Franse klucht, al speelt het allemaal in Scandinavië. Frederik Egerman (Paul Groot) is elf maanden getrouwd met de net 18 geworden Anne (Laetitia Gerards). Het arme kind adoreert haar man, maar durft “de daad” nog niet aan, vandaar dat Frederik zijn heil zoekt bij een oude vlam, de actrice Desirée Armfeldt (Susan Rigvava-Dumas). Deze blijkt een hork van een minnaar te hebben, de militaire graaf Carl Magnus Malcolm (Hadleigh Adams), die ontrouw van zijn onderdanige vrouw (Charlotte, Jessica Aszodi) nog wel zou kunnen accepteren, maar die van zijn minnares zeker niet pikt. Ondertussen is de zoon van Frederik (Hendrik Egerman-Job Greuter) hopeloos verliefd op zijn jonge stiefmoeder, maar studeert hij braaf aan het seminarie om het klooster in te gaan. Desirée besluit na haar moment met Fredrik om naar haar moeder (Inez Timmer) en dochter (Bernadeta Astari) terug te keren en hem en zijn gezin uit te nodigen voor een weekend op het platteland. Als de jaloerse Carl Magnus hierachter komt, besluit hij, samen met zijn vrouw, om onuitgenodigd te verschijnen om dat wat hij als zijn bezit beschouwt, te beschermen. Daar zal uiteindelijk alles op zijn pootjes terechtkomen en iedereen krijgen wat hij of zij verdient.
Er is één enorme troef die de Reisopera in kan zetten in deze voorstelling en dat is het Gelders orkest. Het is ronduit sensationeel om Sondheims muziek te horen spelen door een volledig orkest in plaats van een Broadwayband. De voorstelling klinkt überhaupt als een klok, want deze cast is vocaal van een waanzinnige klasse. Maar gelukkig is dat niet alles. Regisseur Zack Winokur heeft gekozen voor een behoorlijk naturalistische interpretatie van het stuk. Er staan behoorlijk “echte” mensen op het podium, in plaats van typetjes. Dit maakt dat het even duurt voordat het verhaal echt op gang komt, maar levert uiteindelijk meer drama op dan je na de eerste akte zou verwachten.
Het centrale duo Hendrik en Desirée is bij Paul Groot en Susan Rigvava-Dumas in goede handen. Zij hebben de grootste boog te spelen en doen dat, op een enorm, vaak leeg podium klein, intiem en overtuigend. Als zij aan het einde van de avond de balans opmaken, geloof je ze volledig en gun je ze een beter leven. Rigvava-Dumas’ “Send in the Clowns” (de grote hit uit de voorstelling) is adembenemend mooi. De rollen om het duo heen zijn wat minder gelaagd en daardoor in eerste instantie misschien aantrekkelijker. Zo is Hadleigh Adams ronduit onweerstaanbaar als de jaloerse graaf (die stem!) en wil je Jessica Azsodi (die als zijn vrouw werkelijk schandalig behandeld wordt) wel mee naar huis nemen om haar te redden van zoveel misplaatste testosteron. Job Greuter is aandoenlijk als de zoon van Frederik en weet zijn wanhoop over het feit dat niemand hem serieus neemt mooi te spelen en zingt geweldig. Laetitia Gerards heeft misschien wel de moeilijkste rol als de jonge naïeve en frigide Anne. Ik miste wat nervositeit in haar vertolking (het kind blaat maar een eind weg), maar toch ga je gedurende de voorstelling steeds meer van haar houden. Inez Timmer is als Desirées moeder een mooie combinatie van van cynisme en wellust. De meid Petra (gespeeld door Sanne Franssen) heeft van Sondheim het andere prijsnummer van de show gekregen, The Miller’s Son, en zij vertolkt dat op een geweldige manier (en mag als bonus rollebollen onder een witte nepboom op wieltjes met Guido Spek, die verder weinig te doen heeft).
De Reisopera speelt deze Sondheim in de oorspronkelijke, Engelse versie, met Engelse en Nederlandse boventiteling. De accenten zijn een beetje “all over the place”, maar toch is me dat hier, in een versie die zo om de muziek gaat liever dan een Nederlandse vertaling. Het geeft in ieder geval weer een mooie gelegenheid om de briljante teksten van meneer Sondheim woord voor woord te lezen. A Little Night Music is een zeer geslaagde muzikale slagroomtaart met scherpe kantjes, die helaas maar een paar keer te zien is. Zorg dat je het niet mist!
