Lazarus tart alle musicalwetten. Er is geen simpel verhaaltje, er is geen ballet, nummers lijken niet logisch op elkaar te volgen en hoe langer de avond duurt, hoe meer vragen er op jou als publiek worden afgevuurd. En toch zit je soms met tranen in je ogen te kijken en krijg je kippenvel op de gekste momenten. Want ondanks dat niet alles helder, laat staan te begrijpen is, raakt Lazarus je. Dat komt deels omdat je weet welke strijd David Bowie aan het voeren was toen de show ontstond. Maar vooral omdat van Hove en zijn creative team een aantal schitterende beelden, geluiden en verrassingen hebben bedacht, als een opeenstapeling van schoonheid die uiteindelijk onvermijdelijk je hart binnenkomt.
Het plot kun je op honderd verschillende manieren duiden. De simpelste? Ruimtewezen zit opgesloten op kamer met vrouw met blauw haar. Of ze daadwerkelijk aanwezig is, is nog maar de vraag. Dat zou science fiction liefhebbers naar de voorstelling kunnen trekken, maar die zouden zich nog wel eens bekocht kunnen voelen. Dit simpele gegeven kan namelijk ook staan voor de grote vragen van de mensheid: schuld en boete, fictie en werkelijkheid, geboorte en dood, moordlust en liefde. In een post-moderne mix maakt tekstschrijver Enda Walsh (die je misschien kent van het heerlijke “Once”) er, naar een idee van Bowie zelf, een duister en opzettelijk vaag geheel van., dat steeds blijft boeien.
Van Hove heeft een prachtig stel acteurs bijeen gebracht om de lastige verhaallijn nog enigszins geloofwaardig te maken. Dragan Bakema ligt al op het podium als we binnenkomen en gaat er nooit meer vanaf. Hij speelt Newton, het wezen dat ooit op de aarde neerkwam, steenrijk werd, maar uiteindelijk alles kwijtraakte, inclusief zijn familie. Een wezen met een gat in zijn hart dat eigenlijk niet meer wil leven en niks anders verlangt dan een “makkelijk” afscheid. Bakema moet hard werken, hij is niet de grootste zanger, heeft zijn postuur niet echt mee, en zwalkt de halve avond driftig gesticulerend, schokkend met al zijn ledematen en diep depressief over de bühne. En toch ga je langzaamaan van het houden. Naast hem staat een indrukwekkende Noortje Herlaar. Zij weet van Elly (de persoonlijke assistent van Newton en langzaam veranderend in Newton’s ex-vrouw) een meesterlijk personage te maken. Je sympathie ligt bij haar in het begin, maar het wordt steeds raarder wat ze allemaal doet en meemaakt. Maar Herlaar blijft fascineren in alles wat ze doet, ze is hier sterker dan ik haar ooit zag. De grootste verrassing van de avond is Pieter Embrechts als de doodenge Vantine. Als hij opkomt kun je niet anders dan naar hem kijken. Ooit maakte hij 100 jaar geleden in Tartuffe een verpletterende indruk op me, nu was het niet anders. De vierde troef is Juliana Zijlstra die bijna letterlijk als een engel de voorstelling in en uitvliegt en met een kraakheldere stem de beste nummers van de avond heeft. Deze recensent hield het bij Life on Mars niet droog. Een bijzonder talent waar we nog veel van gaan horen.
Alles klopt aan Lazarus, een geweldig ensemble, de schitterende vormgeving van Jan Versweyveld, de video ontwerpen van Tal Yarden, het kraakheldere geluidsontwerp en de waanzinnige band die, zichtbaar achter een glazen wand op het podium, de verrassende orkestraties van Henry Hey met veel passie speelt.
Stage Entertainment neemt met Lazarus een gok. Er zijn volgens eigen zeggen al heel veel kaartjes verkocht en dat is maar goed ook. Je kunt voorspellen dat veel mensen in totale verwarring de zaal zullen verlaten. Want dit is geen Mamma Mia. De meningen zullen verdeeld zijn, van onbegrijpelijke edel-kitsch tot de mening van uw recensent, die Lazarus zonder twijfel op zijn lijstje “onvergetelijk” zet. Ik raad je dan ook van harte aan om met een open geest in de stoelen van het DelaMar te gaan zitten en je over te geven aan Lazarus. Zoals Bowie zelf zei: “I don’t know where I’m going from here, but I promise you it won’t be boring”.
