NME-Kids on Tour speelt de tiende productie, Hercules. Waar in 2002 buiten werd begonnen, en vele jaren op de binnenplaats van het Muiderslot werd gespeeld is nu de plaats van handeling het Vorstelijk Complex in Utrecht. Een theater, want voor het eerst wordt er binnen gespeeld. Natuurlijk betekent dat dat er niet van de omgeving gebruik kan worden gemaakt, maar duidelijk voordeel is de speel-zekerheid. Met een regenachtige zomer kan nog steeds elke voorstelling doorgaan.
Hercules gaat natuurlijk over de Griekse held Herakles, maar als uitgangspunt is de Disney-versie van het verhaal gebruikt. Dus is Hercules geen halfgod ontstaan uit de liefde tussen god en mens, maar een product van de liefde tussen oppergoden Zeus en Hera. De gefrustreerde god van de onderwereld Hades hoort van de Parsen (schikgodinnen die de levensdraad van mensen kunnen doorknippen en die vervolgens sterven), die in de toekomst kunnen zien, dat Hercules zijn plan de macht over te nemen kan dwarsbomen. Hij stuurt zijn domme duivelachtige hulpjes Pijn en Paniek op het kind af met een drankje dat van de god een sterfelijke (mens) moet maken. Dit plan lukt op een haartje (of moeten we zeggen druppeltje) na niet. Hercules wordt sterfelijk, maar heeft nog wel zijn goddelijke kracht.
Het kind wordt onder de mensen opgevoed, maar hoort als hij 17 is dat hij een vondeling was, en dat hij een medaillon met goddelijk teken droeg. Als hij vervolgens bidt in de tempel van Zeus hoort Hercules tot zijn verbijstering dat hij zijn zoon is. Zeus stuurt hem naar Philoctetes (Phil), een sater en trainer van de Goden, die pas na enig aandringen over zijn eerdere falen met andere helden heen stapt en de opdracht aanneemt. Inmiddels is ook het vliegend paard Pegasus, dat Zeus als geboortecadeau had gemaakt, weer op het podium verschenen.
Als Hades merkt dat Pijn en Paniek niet helemaal de waarheid hadden verteld toen ze zeiden dat Hercules was opgeruimd, stelt hij alles in het werk om dit alsnog voor elkaar te krijgen. Daarvoor maakt hij gebruik van Megara (Meg), die bij hem in het krijt staat. Zij verleidt Hercules, die hotel de botel verliefd op haar wordt. Maar ook Meg’s hart blijkt niet van steen. Zal Hercules vallen voor de chantage van Hades, en overwint Hades? Zal Hercules ooit zijn plek op de Olympus, tussen de goden, terugkrijgen?
In de voorstelling wordt goed gebruik gemaakt van de talenten van de castleden. De zes Muzen, die het verhaal op een swingende en vrolijke manier vertellen, klinken geweldig. De domme hulpjes Pijn (Alanis Blom) en Paniek (Donny de Koning) zijn vertederend grappig, mede door het bizarre dansje dat ze uitvoeren. Maar ook van kleinere opvallende rollen als de flashy Hermes (Robin de Weert) tot de meest interessante, die van de zich in een figuurlijke spagaat bewegende Meg (Aisha Busstra), ze worden werkelijk uitstekend gespeeld.
Loek Meijer heeft al bij zijn eerste schreden als Hercules op het podium een beminnelijke aanwezigheid. De onbeholpen bewegende puber blijkt dan ook nog eens voorzien van een warm stemgeluid. Als uitbeelding van de held is gekozen voor een cartoon-achtige aangezette manier van spelen, welke nog eens vergroot wordt als hij verliefd blijkt op Meg. Als ze samen op een terrasje zitten zie je bijna de getekende vlindertjes rondvliegen; heel charmant.
De pittigste klus is waarschijnlijk weggelegd voor Ricky Kooyenga als Pegasus. Meer uitbrengen dan wat gepruttel tussen de lippen kan hij niet, dankzij zijn enorme vleugels moet hij op eieren lopen om niet collegaspelers of decor te raken en toch slaagt hij erin de emoties van het paard over te brengen. Dan is er dat moment dat hij in een lied op een verder leeg podium zijn hart mag uitstorten. Je voelt helemaal met ‘m mee.
Meest opvallend is de rolverdeling is de keuze voor twee vrouwen in mannenrollen. Charlene Sancho speelt Hades en Laura Bakker speelt Phil. Totaal verschillende karakters, en dus ook totaal verschillende invullingen. Phil is in eerste instantie een ranzig mannetje, die niet met z’n poten van de vrouwen kan afblijven. Laura Bakker speelt hem dan ook als een oermens-man, zeer primitief en karikaturaal en doet dat zo overtuigend mannelijk dat eigenlijk alleen de stem nog verraadt dat ze een vrouw is. Hades daarintegen beweegt zich gracieus. Soms ogenschijnlijk kalm, al is een woedebui dan vaak niet ver weg. Het maakt de rol wat meer androgyn, waardoor we een vrouw zien, die wel als man wordt aangesproken. Ook een prima vertolking met schitterende momenten als er weer wordt gemanipuleerd.
Een chapeau verdient zeker Niek van der Deijl als Narrator, de verteller van het stuk. Als enige staat hij al op het podium, als een soort standbeeld, wanneer de zaal open gaat. Bij deze première liet de start van de voorstelling echter een kwartier op zich wachten (achteraf vernam ik door zenderproblemen, het zou verstandig zijn het publiek te informeren hierover) zodat hij daar toch bijna een half uur moet hebben stilgestaan. Als verteller blijkt hij niet op z’n mondje gevallen en goed oog te hebben voor het komische aspect van zijn serieuze rol. En na de voorstelling blijkt hij zelf niet op z’n mondje gevallen.
De openingsmuziek doet bijna oosters aan. De rest van de composities zijn meer rechttoe rechtaan. Geen Disney-filmscore dus, maar nieuwe klanken bij teksten die wel dicht tegen de oorspronkelijke Nederlandse filmvertaling aanschurken. Het zijn geen nummers die in je geheugen nestelen en daar nooit meer vandaan komen, maar ze weten wel het stuk goed te ondersteunen.
In het decor en de kostuums is opvallend veel wit gebruikt. De troon van Zeus, voorzien van lichtjes is niet heel fraai, zeker niet als je deze vergelijkt met de zetel van Hades, die er prachtig uitziet. Verder is het decor vooral praktisch, met een verhoging, en Grieks, dankzij de aanwezigheid van wat zuilen. De kostuums zijn fraai. Qua vormgeving is ook hier over het algemeen dicht bij het uiterlijk van de tekenfilm gebleven, al is Hades wat donkerder en vuriger van kleur. Enige zwakke punt bij de kostuums zijn de Titanen, die als een blob met wit laken er erg goedkoop uitzien.
De choreografiëen zijn sterk en worden goed uitgevoerd. Ze zijn voor een belangrijk deel verantwoordelijk voor de energieke uitstraling. Aan de balans tussen de scènes kan nog wel wat gesleuteld worden. Sommige scènes, zoals die op de Olympus na de geboorte van Hercules, en de introductie van Phil duren wat lang, terwijl een andere (in Thebe) zo boordevol zitten dat je niet meer weet waar je kijken moet, zoveel gebeurt er.
De scriptbewerking is zo dat het verhaal nog steeds goed te volgen is. Veel van Hercules’ heldendaden worden door de verteller aangestipt en dus niet uitgebeeld, zodat dit het onderliggende liefdesverhaal niet te veel onderbreekt. Er zijn veel grappen aan het stuk toegevoegd, waaronder een aantal anachronismen. Toeristen met fotocamera’s bijvoorbeeld, maar deze zijn dan weer wit zodat ze niet te veel opvallen. Ook zitten er een aantal kwinkslagen naar het hedendaagse Griekenland in, zoals verwijzingen naar de crisis of activiteiten als eiland hoppen. Vooral bij de grappen is te merken dat het pas de tweede voorstelling voor publiek is. Qua timing is er nog veel groei mogelijk, en de ervaring uit het verleden leert dat deze er ook zal komen.
Het is wel jammer dat bij theatervoorstellingen al snel naar Disney-bewerkingen van dat verhaal wordt teruggegrepen. Ook in dit geval zijn de oorspronkelijke mythen vele malen interessanter dan het liefdesverhaaltje dat Disney er uiteindelijk van heeft gemaakt. Tegelijkertijd zijn de oorspronkelijke verhalen zo ingewikkeld en bloederig dat het lastig is deze aan een familiepubliek te vertellen.
De voorstelling zelf is prima. Een ondanks de vermoeiende lange dagen energiek en geconcentreerd spelende cast straalt van het podium, en ik verwacht dat we sommigen van deze spelers in de toekomst als professional aan het werk zullen gaan zien. De zelfgeschreven muziek ondersteunt de show goed, en doet de oorspronkelijke score deels vergeten. Met het voor NME-kids on tour vertrouwde bombardement aan grappen, met wisselende zaalreactie, zit het op het gebied van de humor wel goed. Het tragedie-aspect wordt door verteller Narrator aangestipt, maar is van ondergeschikt belang in het eindresultaat. Een goede keuze voor een leuk avondje uit in deze wat minder geslaagde zomer.
Na de voorstelling werden, mede ter gelegenheid van “de tiende KoT” de creatives in de schijnwerpers gezet. Ze werden toegezongen met een eigen tekst op “Always look on the bright side of life”, een liedje dat ook in de voorstelling Crisis op Camelot heeft gezeten, getrakteerd op bloemen en presentjes en toegesproken door Niek van der Deijl, die goed op dreef is, en die terecht door een aantal van zijn medecastleden wordt gecomplimenteerd. Als dan na de voorstelling vanwege dezelfde gelegenheid ook nog eens een taart wordt aangesneden komt er ver na middernacht een einde aan deze om meerdere redenen speciale avond.
Hercules is nog tot en met 7 augustus te zien. Locatie: Vorstelijk Complex Utrecht. Donderdag tot en met zaterdag aanvang: 20.30. Zondag 14,00
http://www.herculesdemusical.nl
