Jip en Janneke - Optimaal vertier voor de hele familie

Jip en Janneke. Wie is er niet groot mee geworden. Of de verhaaltjes tegenwoordig nog veel worden voorgelezen weet ik niet, maar de figuurtjes horen nog steeds tot de standaarddecoratie van menig broodtrommel, bord of drinkbeker.
Jip en Janneke zijn inmiddels ook al weer een tijdje in het theater te zien, in hun eigen mjoeziekul. Precies zoals we ze kennen, met zwarte hoofden en lichaamsdelen. De poppen zijn natuurlijk wel 3-d, maar de silhouetten kloppen precies met de afbeeldingen van Fiep Westendorp.
De basis van de voorstelling zijn uiteraard de verhalenbundels van Annie MG Schmidt. Dat betekent automatisch dat de voorstelling niet één groot verhaal vertelt, maar een aantal avontuurtjes achter elkaar. Het begint met de ontmoeting tussen Jip en Janneke. Janneke is net in de nieuwbouwwijk komen wonen, en Jip gluurt door de heg. Zijn nieuwsgierigheid kent geen grenzen, waardoor hij in de hek komt vast te zitten. Gelukkig zijn de vaders sterk genoeg om hem te bevrijden, al is daar eerst een stukje coördinatie voor nodig. Zo zien we Jip voor het eerst bij Janneke thuis, en zijn ontmoeting met kat Siepie die niet zonder kleerscheuren verloopt en twee volwassen ouderparen, allebei op z’n minst een beetje vreemd, die aan elkaar moeten wennen. Aan de hand van de vier seizoenen volgen er dan nog een aantal belevenissen. Bijvoorbeeld bij de groenteman (liefhebber van Rabarber), de postbode (wel heel nieuwsgierig) en de boer (ze zijn verdwaald) en zijn enorme hond.
De poppen worden prachtig bediend door Kim van Zeben (Jip) en Babbe Groenhagen (Janneke). De handen zitten hoog in het hoofd (de mond is dus niet direct de hand), zodat de de gezichten goed zichtbaar blijven, en de lippen bewegen mooi synchroon. Er zijn momenten dat je de spelers niet meer ziet, en de poppen echt tot leven komen. Dit komt ook door hun spontane reacties (Bij de groenteboer als ze een banaan krijgen: “En wat zeggen jullie dan?” “Doei”), die dan weer tot ruzie en dan weer tot gezamenlijke ontdekkingstochten leiden.
Alle volwassen rollen worden gespeeld door de vier mannen, dus ook de moeders van Jip en Janneke. Ferdi Jansen en Theun Plantinga zijn hilarisch als de twee vreemde vrouwen, al doen de rare vaders Remco Melles en Siem van Leeuwen daar nauwelijks voor onder. Ook de dieren komen mooi tot leven, zeker als ze door meerdere spelers worden neergezet; we zien typische bewegingen als kwispelende staart, of het poten strekken van een giftige kat.
Het decor wordt voornamelijk gevormd door een waslijn met lakens, die de interieurs van de woningen, of juist de straat voorstellen. Af en toe wordt er gekozen voor een andere vorm, en wandelen Jip en Janneke bijvoorbeeld over een plank, terwijl de huizenrij door drie spelers wordt vastgehouden; door te wisselen van positie wordt een andere straat uitgebeeld, “die erg lijkt op de vorige.” Een beetje sentimenteel worden we van het stukje in de voorstelling dat wordt voorgelezen uit een echte Jip en Janneke pocket, terwijl we het ook zien gebeuren. Zo was het heel lang gelezen thuis ook.
De liedjes van Fay Lovski zijn een leuke toevoeging. Ze klinken herkenbaar en eenvoudig en zijn tegelijkertijd toch een beetje apart. Alleen de ballads komen niet helemaal goed uit de verf, wat voor een stukje ongewenste vertraging zorgt. Ook lijkt het allemaal net even te lang te duren voor de kinderen met de kortere spanningsbogen.
De voorstelling is gemaakt voor kinderen, maar is leuk voor het hele gezin. De hilarische manier van overacting is misschien zelfs alleen nog maar leuke voor de papa’s en mama’s in de zaal. De spruitjesgeur ontbreekt, maar het nostalgische gevoel stroomt van het podium. Rabarber, wie eet dat nog. Wie overweegt nog of ze een wasmachine zullen kopen. Het zal de jongsten in de zaal waarschijnlijk ontgaan. Maar zij leven dan weer ademloos mee met Jip en Janneke, in hun zo herkenbare belevingswereld.