Knofje en het circus

Voor jonge kinderen is Knofje een begrip. De boeken van Burny Bos zijn erg populair en ook de televisieserie uit 2001 is nog steeds graag gezien bij de jongsten onder ons. Sterre Herstel, die in de serie de hoofdrol speelde, was aanwezig bij de premiere, en ook de schrijver, een dagje ouder dan in zijn Ko de Boswachter-tijd, was aanwezig.
Knofje is een voorstelling voor jonge kinderen, die zich gemakkelijk kunnen vereenzelvigen met de hoofdrolspeelster. Ze is een best gewoon meisje, dat graag verstoppertje speelt, kan lachen om rare dingen en af en toe bang is. Ze beleeft de dagen zoals veel van de jonge toeschouwers de dagen beleven. Een geheime hut, pannenkoeken bakken, en als verrassing mag ze naar het circus. Ze heeft een pop, vrij normale ouders, en een jonge oma, die wel een beetje vreemd is.
De charme van de voorstelling zit dan ook vooral in het spel. Mariska Simon is in haar gedrag en uiting een perfecte Knofje; ondanks dat ze een beetje groot is voor een kleuter is ze erg geloofwaardig. Ook vader en moeder worden prachtig vertolkt als liefdevolle ouders van een vrij doorsnee gezin. Maurice Simon houdt zijn gezicht prachtig in de plooi als de hele tafel hem uitlacht omdat hij meel in zijn gezicht heeft, en hij iets serieus wil zeggen. Katiuscia Principato lijkt zelf zwanger als ze aan Knofje vertelt dat het kindje in haar buik ook in een badje zit. Sandra Dijkstra is wel wat jong voor een oma-rol, maar is toch wel enig als ze een apparaat heeft uitgevonden om het bad mee te legen, en waarbij ze de hele zaal nodig heeft om ‘m werkend te krijgen.
Bijzonder knap gedaan zijn ook de circus-scènes in de droom van Knofje. Waar bijvoorbeeld in Suske en Wiske - De Circusbaron echt wordt gejongleerd en acrobatiek wordt bedreven wordt het hier uitgebeeld, met slow motion en samenwerken duidelijk gemaakt wat er gebeurt. Bij het jongleren bijvoorbeeld heeft de persoon achter de jongleur de “vliegende” kegel vast. Alleen vader staat op een ladder daadwerkelijk op zijn hoofd. Het vlooiencircus mag niet de meest originele keuze zijn; de uitvoering is dat wel: een combinatie van voorspelbare en originele grappen.
Het decor is simpel; drie muurtjes met behang in diverse designs, welke mooi worden gebruikt als Knofje droomt over het circus en er een circustent verschijnt. Verder een aantal rekwisieten als een tafel, een bed en een bad cq bank. Meer is er niet nodig om mooie komische situaties te creëren. Als Knofje met oma en haar moeder in de geheime hut onder de tafel zitten lijkt deze toch echt vol; de manier waarop vader er toch nog tussen blijkt te passen is gewoon komisch.
Er zitten in de voorstelling geen twee lagen. Er wordt voor kinderen gespeeld, en slechts op een enkel moment zitten er wat volwassener grapjes in. Toch lach je als oudere begeleider net zo hard mee als bijvoorbeeld vader zich een hoedje schrikt als hij op de bank ligt te slapen. Ook voor hen zijn de gebeurtenissen herkenbaar en, omdat er nergens tot een infantiel niveau wordt afgedaald, vliegt de tijd.
De kracht van de voorstelling zit in de eenvoud van het verhaal dat dicht ligt bij de belevingswereld van de kinderen én bij het enorme enthousiasme en de geloofwaardigheid van de spelers. Hart en ziel zit er in, en dat voel je. Er zit tweeënhalf jaar tussen eerste idee en deze première, met fundraising, een kleine proefversie, leuren met het idee, om het uiteindelijk toch zelf te kunnen uitvoeren. Gezien de kwaliteit geen verspilde energie, en wat mij betreft een fraai begin van hopelijk een mooie serie musicals rond Knofje.