Jason Robert Brown verwerkte zijn eigen ervaringen in het stuk, The Last 5 Years. Het is een vertelling over een opbloeiende relatie, die met dezelfde energie weer ten gronde gaat. Twee mensen, Sanne en Nathan (een naam die in het Nederlands uitgesproken in de liedjes niet altijd even lekker bekt), die echt van elkaar houden, totdat de tijd de onderlinge verhoudingen scheef trekt, als hij wel succes krijgt en zij faalt. Als zij niet om kan gaan met zijn flitsende carriere, en hij te weinig tijd en moeite wenst te steken in de relatie. Een verhaal dat het moet hebben van de chemie tussen de spelers. Je moet geloven dat er iets kan ontstaan tussen het tweetal en de onvermijdbare breuk tussen de twee geliefden moet door hun pijn ook jou als bezoeker pijn doen. Maar waarom zo’n verhaal rechttoe rechtaan vertellen als het ook ingewikkeld kan.
The Last 5 Years kent namelijk een tamelijk geforceerd concept. Het verhaal van de opkomst en ondergang van een relatie wordt door de man van voor naar achter verteld en voor de vrouw van achter naar voren. Er zitten dus steeds tijdsprongen in, en behalve in het midden, bij het lied 10 minuten, kunnen ze niet écht samen spelen. Dit, en de tijdsprongen, maken van the Last 5 Years een moeilijk stuk om helder neer te zetten.
Helaas lukt dat in het begin van het stuk ook niet, terwijl de eerste tekenen wel veelbelovend zijn. Twee projectieschermen met de foto’s van het stel. We zien de jaren bij haar aftellen en bij hem optellen. Maar het zijn dezelfde schermen die ook voor de ongewenste afleiding zorgen en die de power van Ann van den Broeck deels teniet doen. De getoonde foto’s worden gescrambled, en doen je afvragen of dit erbij hoort of niet. Gezien de combi van scherp en deze ruis mag je aannemen van wel, maar al die aandacht die naar dit euvel is gegaan was beter besteed aan wat er op het podium gebeurt. We zijn vijf songs verder als Jan Schepens het lied van Schmuel zingt en dan lijkt de frank te vallen. Een geweldige vertolking van het lied, maar ook een geloofwaardige klik tussen de twee. Meteen hierna volgt de schitterend bewerkte song “een zomer in Kaatsheuvel”, over haar optredens in het “gruwelijke pretpark” aldaar tussen vreselijke mensen (Rolf de Wolf en domme Hollanders) terwijl Nathan niet de moeite neemt om even langs te komen. Met het daarop volgende “10 minuten” zijn we dan op de helft van de relatie, en dus het enige punt dat Nathan en Sanne op de zelfde plaats en tijd zijn, en samen kunnen zingen. Het is een breekpunt in de voorstelling; alle tekenen van liefde en ellende erna is heel geloofwaardig; hier staan twee echte mensen. En ondanks dat beide karakters in de basis niet zo sympathiek zijn (hij een egotripper, zij een zeur) weet wat er gebeurt je wel te raken. Zwakke karaktereigenschappen leiden tenslotte vaak tot herkenning.
An van den Broek en Jan Schepens weten uiteindelijk de broeierige sfeer in hun relatie heel goed neer te zetten. Zowel de positieve emoties van ontluikende en prille liefde, als die van ergernis en overspel. De verwijten aan de ander, het besef dat het eigenlijk ook aan jezelf ligt, het zal menigeen bekend voorkomen. Goed spel is de sleutel tot de kwaliteit van deze versie. Aan de positieve kant van de balans vinden we ook het live-orkest, die de songs een heerlijke klank meegeeft.
Aan de negatieve kant vinden we de projecties de veelal veel te veel afleiden, en zelden echt wat toevoegen. Aan de hand van het getoonde getal weten we in wiens leven (en op welk moment) de gebeurtenissen plaatsvinden, maar er beweegt simpelweg te veel op die schermen. Een ander minpuntje is de schijnbaar eindeloze voorleessessie van Sanne uit Nathan’s boek. Hier was beter voor een wat bondigere aanpak gekozen.
In het schrale Vlaamse musicallandschap, waar vooral moet worden gedaan met feel-good import uit Nederland, staat nu in ieder geval een bijzondere productie. Wie zich daarop instelt, en zich een beetje voorbereid, heeft aan deze The Last 5 Years een mooie avond uit. Alle lof voor Judas Producties die een dergelijke voorstelling durft neer te zetten.
