Lottie Hellingman speelt een meisje dat van kleuren en tekenen houdt. Geel is favoriet, want ze tekent graag de zon. Als vader in de krant leest dat de koningin op bezoek komt in de stad en dat er een kind gezocht wordt om haar bloemen te overhandigen, wil ze dat wel. Als bloemenmeisje moet ze wel onberispelijk en van onbesproken gedrag zijn. Ze schrijft een brief aan de koningin, maar omdat lieve (lifu) en kusjes niet helemaal past schrijft haar vader een brief, die ze overschrijft. Als na dagen wachten het antwoord komt van de secretaris van de burgemeester blijkt ze tot de laatste ronde te zijn doorgedrongen. Als blijkt dat de twee andere kandidaten een mooi meisje en een meisje met één been zijn lijken de kansen wel erg klein te zijn geworden….
Het zeer geestige verhaal wordt door Lottie Hellingman schijnbaar kinderlijk eenvoudig gedragen. Vanaf het eerste woord dat ze zegt geloven we haar karakter. De simpele gedachtengangen in de veel complexere wereld zijn vertederend en komisch tegelijk. Zelfs nadat ze in stress haar minder onberispelijke kant heeft getoond en het hele podium heeft leeggejaagd heb je nog wel sympathie voor het meisje. Haar vertolking van de koningin is ronduit meesterlijk, wat weer wordt versterkt door de sterke teksten van het stuk.
De muziek van Oene van Geel is allesbehalve simpel. Van redelijk experimentele jazz tot muziek met een meer blues of lounge touch is niet de muziek die je verwacht bij een voorstelling voor kinderen. Toch blijft de onrust onder de jongsten beperkt tot twee langzamere liedjes aan het eind van de voorstelling. Er is dan ook altijd wat te zien op het podium, en van de orkestleden, die naarstig meeacteren spettert de lol en energie af. Ze zijn regelmatig het slachtoffer van de toch niet zo onberispelijke Lottie. Zo hangt ze bij violist Friedmar Hitzar in zijn staart, en Annet Klarinet’s demonstratie van hoe je de koningin bloemen overhandigt wordt afgekraakt. Heel het orkest acteert leuk mee, en op een enkel wordt er ook gezongen. Dan is het ook duidelijk waarom ze muzikant zijn geworden.
Een aantal kinderen mogen ook het podium op. Aan het begin mag er op de vijf tekentafels getekend worden, en ook aan het einde zijn er weer een aantal kinderen welkom. Hun werk is op dat moment ook op de achterwand te zien. Een van van de kinderen mag zelfs de voorstelling openen; hij leest een rijmpje voor voordat hij zich weer bij zijn familie aansluit. Andere interactie is er niet: aansporingen om mee te stampen of te klappen ontbreken, maar dat die ook niet per sé nodig zijn blijkt wel. De kinderen gaan volledig op in de voorstelling. Als het meisje in spanning afwacht is het het bijvoorbeeld muisstil in de zaal en dat is uitzonderlijk met veel kinderen in de zaal.
De op zich al prachtige voorstelling heeft ook nog eens een prachtig decor. Op de witte achterwand (die her en der wat verspringt) worden afbeeeldingen geprojecteerd die op de tekentafels op het podium gemaakt zijn. Zo zie je bij het binnenkomen van de zaal de eerste achtergrond ter plekke ingekleurd worden. Het levert prachtige beelden op, zoals de donkere wolken die verdwijnen en de blauwe lucht die verschijnt. Of de dubbel gebruikte brievenbus door een strategisch geplaatst gleufje in het decor.
Ik en de Koningin is genieten voor het hele gezin, een familievoorstelling waar je geen kinderen voor nodig hebt om toch van te genieten. Lottie Hellingman is fantastisch op dreef, als kind, maar vooral ook als ze koningin speelt. Een voorstelling om niet te missen. De laatste voorstelling is al eind februari, dus het is nog opschieten geblazen.
