Feelgood in optima forma. Geweldige muziek, een verhaal dat niet veel om het lijf heeft (net als de acteurs op een aantal momenten), maar dat wel helemaal klopt. Een feestje, met veel lach en misschien een traantje van emotie. Mamma Mia! is overal waar het speelt een succes. Van 2003 tot 2006 was de voorstelling in Utrecht te zien en al in 2009 volgde een Nederlandse tour. En nu is vijf jaar na Antwerpen de voorstelling in Oostende te zien. Een Internationale tour, dus in het Engels ditmaal. Voor wie de taal niet machtig is wordt de voorstelling in het Nederlands en Frans vertaald aan de zijkanten van het podium. In deze vakantieperiode een slimme keuze: Engelse touristen of gewoon de Belgische, ze kunnen nu allemaal van de voorstelling genieten.
Eigenlijk is er maar een echt minpunt. De Kursaal in Oostende is gigantisch groot. Gevolg is dat de energie en humor wel de hele zaal bereikt, maar de ontroerende momenten waarschijnlijk halverwege de zaal blijven steken. Daardoor mis je (bijvoorbeeld) op rij 27 het kippenvelgevoel bij het prachtige Slipping through my fingers.
Het verhaal van Mamma Mia zal na het succes van de film en de voorstelling in eerdere jaren velen al wel bekend zijn. Donna heeft een taverne op een Grieks eilandje. Ze is bezig met de voorbereidingen voor het huwelijk van haar dochter Sophie, die zij al die jaren alleen heeft opgevoed. 21 jaar eerder heeft ze in korte tijd met drie mannen geslapen, dus wie de vader van Sophie is weet ook zij niet. Ze is dan ook behoorlijk ondersteboven als alle drie deze mannen een dag voor het huwelijk ineens opduiken. Hoe is dat mogelijk? Het publiek weet het wel: Sophie heeft het dagboek van haar moeder over deze periode gevonden en heeft Sam, Bill en Harry uitgenodigd. In de hoop dat ze bij aankomst haar vader wel zou herkennen, maar dat blijkt niet het geval. Ze heeft haar aanstaande, Sky, hier niets over verteld. Alleen de vriendinnen Ali en Lisa zijn ingelicht.
Donna heeft voor de bruiloft haar eigen vriendinnen van vroeger uitgenodigd. Het luxepaard Tanya, die al drie mannen heeft versleten en vooral kaalgeplukt, en vrijgezellin Rosie. Zij vormden vroeger Donna & the Dynamo’s, een girlpower groepje. Andere opvallende verschijning is Pepper. Hij doet stoer, maar heeft een wel heel jeugdige uitstraling. Dus als hij Tanya probeert te versieren…. Uiteraard zit het verhaal vol misverstanden, onthullingen over vroeger, en, voor wie het stuk nog niet kent, een verrassing.
De voorstelling kent een sterke cast. Opvallend is het optreden van Charlotte Wakefield als Sophie. Niet de meest ingewikkelde rol van het stuk, maar Wakefield weet desondanks indruk te maken. Na haar (award nominatie waardige) fenomenale vertolking als Wendla in Spring Awakening valt ze opnieuw in positieve zin op. Donna wordt degelijk gespeeld door Sara Poyzer. De liedjes worden mooi gezongen, maar ze weet de emotionele kant niet helemaal tot de achterste rijen door te laten dringen. Tanya is een heerlijke rol om te vertolken, en Kate Graham doet dat ook metzichtbaar veel plezier en overtuiging. Mogelijk nog sterker is Jennie Dale als in 20 jaar flink uitgedijde Rose. Een brok ervaring betaalt zich uit; de lachers heeft ze onmiddellijk op haar hand. Richard Standing is goed als Sam, Charles Daish uitstekend als Bill, en Matthew Lloyd Davies en lekker maffe Harry, die zo speelt dat (voor wie de voorstelling niet kent) hij zowaar een verrassing in petto heeft. David Roberts zingt sterk, en weet Sky zeer geloofwaardig te portretteren. Steven Olivier is precies de hyperactieve stuiterbal die Pepper moet zijn, waarbij zijn jong klinkende stem hem nog eens een extra portie vertedering meegeeft. De ensemblestukken zijn heerlijk energiek, scene-wisselingen zijn vloeiend, de hele ploeg zorgt voor het feestje dat de hele voorstelling eigenlijk al is, maar echt uitbarst tijdens de toegift.
Twee dingen vallen wel op. Tijdens de ouvertures knalt het orkest de pan uit; tijdens de nummers komt het af en toe wel wat iel over, en lijken er instrumenten te missen. Ook lijkt de belichting af en toe geen rekening te houden met de zaal, en is het dus wel wat donker op het podium op momenten dat we de spelers juist wat beter zouden willen zien.
Tenslotte de vertaling. Over het algemeen nuttig en concreet, maar tenminste twee vreemde vertalingen. Als er met een Schots accent wordt gezegd dat hij in Glasgow is geboren, wordt dit ineens Berlijn, en als er later over een Schot wordt gesproken is hij in de zij-titels ineens een Hollander. Heel bizar en vreemd.
Wie naar de voorstelling gaat doet er goed aan niet verder te gaan zitten dan rij 15, en niet heel erg aan de zijkant. Dan mis je niets van de geweldige voorstelling, die met al zijn energie weet uit te nodigen tot een herbezoek. Een voorstelling die ook niet-Abba fans weet te bekoren, gewoon omdat ze razendknap in elkaar zit, en buitengewoon knap wordt uitgevoerd.
