Afgelopen week ging in het Engelse Stratford-Upon-Avon, de geboorte plaats van William Shakespeare, de nieuwe musical The Boy in the Dress van Royal Shakespeare Company in première. Deze productie is gebaseerd op het gelijknamige boek van Little Britain ster en fameus kinderboekenschrijver David Walliams. De muziek is een co-productie van Guy Chambers en niemand minder dan Robbie Williams. Met Royal Shakespeare Company, onder andere bekend van Matilda the Musical, als producent is het dan ook niet vreemd dat de verwachtingen hoog gespannen waren. Musicalworld woonde de première bij en zag een heerlijke feelgood voorstelling met ‘acceptatie’ als centraal thema en warme boodschap voor de koude wintermaande
In The Boy in the Dress maken we kennis met de 12-jarige Dennis, succesvol spits bij de lokale voetbalclub. Maar wat is dat waard als je ouders het niet meer met elkaar kunnen vinden en je moeder het huis verlaat. Dennis blijft samen met zijn broer achter bij zijn vader, die de woede en pijn verdooft door alle aan zijn vrouw te relateren spullen te verbranden. Wat voor Dennis als enige tastbare herinnering aan zijn moeder over blijft is een foto van haar in een gele jurk. Dennis vergaapt zich aan de foto en is duidelijk gefascineerd door de jurk. Als hij een vergelijkbare jurk op de cover van het modeblad Vogue ziet, wordt zijn interesse verder aangewakkerd. Tel daarbij op dat het mooiste meisje van de school, Lisa James, een dergelijk ontwerp in haar schetsenboek heeft getekend, en het is duidelijk dat Dennis zijn nieuwsgierigheid naar vrouwenkleding verder wil verkennen. Iets waarbij Lisa hem maar al te graag helpt middels het bedenken van een list. Die list is nodig want het dragen van een jurk laat zich naar verwachting moeilijk verenigen met de voetbalcultuur waar Dennis deel van uitmaakt. Om nog maar te zwijgen van het leven op school, waar het schoolhoofd - wiens persoonlijke missie het haten van kinderen is - zo zijn eigen ideeën lijkt te hebben over jongens die meisjes kleren dragen. Maar ontmaskering ligt ieder moment op de loer en wat dan? Hoe zal Dennis naaste omgeving reageren? Zal hij ooit geaccepteerd worden?
De fascinatie van een jongen/man voor vrouwenkleding of zaken die doorgaans aan vrouwen worden toegeschreven, de reacties daarop van de omgeving en de zoektocht naar identiteit en acceptatie zijn geen nieuwe thema’s. Billy Elliot, Everybody’s Talking About Jamie of Kinky Boots zijn zomaar wat voorbeelden van musicals waar dit een voorname rol speelt. Toch is de interesse van Dennis niet zo expliciet te noemen als bijvoorbeeld die van Jamie of Lola. Dennis is nog niet zeker over zijn voorkeuren; hij is wellicht wat anders maar moet dat allemaal nog gaan verkennen. En wellicht is zijn fascinatie wel gewoon terug te voeren op het missen van zijn moeder en de emotionele waarde van de bewuste foto.
Quote
Uiteindelijk is acceptatie van ‘anders zijn’ het centrale thema in The Boy in the Dress, al gaat het zeker ook over de confrontatie van een tiener met een gebroken gezin en het omgaan met tegenslagen.
Uiteindelijk is acceptatie van ‘anders zijn’ het centrale thema in The Boy in the Dress, al gaat het zeker ook over de confrontatie van een tiener met een gebroken gezin en het omgaan met tegenslagen. Dat deze musical thematisch gezien regelmatig aan andere musicals doet denken, doet niets af aan de kracht en het belang van de boodschap. En dat de voorstelling ook op andere gebieden het nodige van andere musicals geleend heeft, doet geen afbreuk aan haar karakter. Zo doet het personage van schoolhoofd mr. Hawtrey wel erg denken aan Miss Trunchbull uit Matilda the musical. En is er op sommige momenten ook veel gelijkenis met de staging en choreografie uit Matilda. Maar dat maakt allemaal niet uit want The Boy in the Dress is een feest om naar te kijken. De voorstelling is uitermate fris en energiek, op veel momenten zeer grappig om in de volgende scene weer uitermate ontroerend te zijn. Dat komt niet in de laatste plaats door de uitstekende wijze waarop de jonge Toby Mocrei de rol van Dennis invult. Mocrei speelt natuurlijk en gedoseerd, waarbij hij telkens, in al zijn emoties, de juiste snaar weet te raken. Zijn ‘Dennis’ weet te ontroeren en te betoveren, en beschikt ook nog eens over een fluwelen stem.
Dennis’ vader wordt gespeeld door Rufus Hound, bekend van onder meer Dirty Rotten Scoundrels en The Wind in the Willows. Hound doet door zijn spel en voorkomen ergens denken aan ‘onze’ Dennis Willekens. In The Boy in the Dress speelt Hound de tot op het bot gekwetste, door zijn vrouw verlaten echtgenoot overtuigend. De enorme pijn is goed voelbaar bij vader en zoons, en de prachtige song A House Without a Mum komt dan ook keihard binnen.
De zeer bescheiden rol van Dennis’ moeder wordt gespeeld door Charlotte Wakefield, oa bekend van Spring Awakening, Mamma Mia en The Sound of Music. Gelukkig heeft Wakefield een dubbelrol en vertolkt ze ook de rol van de lerares Frans Miss Windsor, waar ze haar zang- en acteertalent beter kan etaleren.
De muziekstijlen in The Boy in the Dress zijn zeer gevarieerd, waarbij de popinvloeden van Robbie Williams duidelijk merkbaar zijn. De uptempo tunes zijn catchy te noemen, al zitten er geen klassiekers tussen. Hoewel het I Hate Kids van schoolhoofd Hawtrey eerlijk gezegd toch wel blijft hangen.
Het decor tenslotte lijkt aanvankelijk erg eenvoudig en niet meer dan een op karton getekende eendimensionale straat. Dat blijkt een misvatting als plotsklaps allerlei mobiele, uitvouwbare minihuizen verschijnen die nog multifunctioneel blijken ook. Het leidt tot enkele mooie choreografieën. Waarbij een scheten latende hond het geheel nog wat opvrolijkt.
The Boy in the Dress is al met al een heel fijne, warme familievoorstelling die een groot publiek verdient. Hoewel de musical niet het briljante niveau van Matilda The Musical heeft, lijkt doorontwikkeling en een uiteindelijke overstap naar Londen een logisch vervolg.
