Het contrast kan bijna niet groter dan in deze schouwburg van Almere, met zijn lange grijze rijen stoelen, kilblauwe verlichting, beton en aluminium. Het podium is gevuld met hout en doek, tonnen balken en touwen en straalt al voordat er een acteur op te zien is een enorme warmte uit. We zien ook kostuums hangen en kunnen al vooraf concluderen dat we de kledingwissels op het podium kunnen zien.
Het verhaal van Schateiland, geschreven door Robert Louis Stevenson, is een van de beroemde verhalen uit de wereldliteratuur en als zodanig ook meermaals verfilmd voor televisie en witte doek. Ditmaal is het in het theater te zien als muzikale theatervoorstelling.
We zien het verhaal voornamelijk door de ogen van Jim Hawkins, die de voorstelling ook inleidt. Hij vertelt wat hem is overkomen, en zien vervolgens zijn verhaal op het podium. De komst van Billy Bones naar de herberg die wordt gerund door Jim en vooral zijn moeder, omdat vader is overleden. De angst van Billy Bones voor een man met een houten been en voor een blinde, die hem ook weet te vinden. Dat Jim de schatkaart vindt en met de dokter en de baron op zoek gaat naar de schat. Maar aan boord zijn ook de slechteriken mee, alsmede de moeder van Jim, die haar zoon niet alleen kan laten vertrekken en zich incognito aanscheept verkleed als man.
De voorstelling is uitstekend gecast. Nico de Vries is een schitterende Long John Silver, mooi schipperend tussen vooral gemaakte vriendelijkheid, schurkachtigheid en respect. Pim Wessels speelt de rol van Jim Hawkins voortreffelijk en weet zo het publiek in zijn avontuur mee te slepen. Zijn handelen en reacties zijn heel geloofwaardig. Saskia Rinsma heeft een lastige rol in die van ma Hawkins, die wel heel erg gecharmeerd is van Long John Silver. Met haar ongeloofwaardige manier van man spelen en daarin uiteraard fouten maken krijgt ze de lachers op haar hand. Ook de overige spelers doen het voortreffelijk, en weten elk karakter genoeg body mee te geven. Extra knap is dat op de momenten dat we ze van de ene rol in de andere rol zien kruipen door een kostuumwissel en plein publiek. De ene figuur is weg en de andere staat er nu.
Naast een spannend verhaal is er dus nog voldoende te lachen. De baron die te veel praat, het gestuntel als zeeman door ma Hawkins, de bizarre Benn Gunn, ze zorgen voor voldoende comic relief. En soms is de scene zelf ook bijzonder grappig. Als ma Hawkins gevangen is gezet en in een lied uitbarst, en de piraten zich afvragen wat ze nu aan het doen is, vervolgens toch ontroerd worden door het onderwerp van het lied (moeder-zoon liefde), en dan als het lied is afgelopen meteen weer hun oude slechte zelf zijn.
De muziek van Bas Odijk (onsterfelijk sinds Brigitte, de Musical als pianist die samen met mevrouw Gaaikema een song maakt) is mooi; de liedjes zijn voor het overgrote deel één geheel met de voorstelling. De Ierse klanken die decorwisselingen ondersteunt gaat tegen het eind wel een beetje vervelen.
Wat deze uitstekend gespeelde voorstelling een topvoorstelling maakt is het gebruik van het decor. Moeilijk te omschrijven, maar met twee standaards met daarop een draaibare balk, veel doeken, een ladder en wat tonnen en kisten worden alle locaties prachtig vormgegeven. Soms met een extra rekwisiet wat gewoon wordt vastgehouden door een van de spelers, zoals een deur of een raam met luik, wat weer voor een komisch effect zorgt. Natuurlijk zijn de doeken uitstekend geschikt om als zeil te dienen, en zeker de scènes op het schip zijn bijzonder fraai. Achter lage doeken wordt weer een ruimte ingericht, zoals de koksruimte van Long John Silver, terwijl een andere scene op het dek wordt gespeeld. Alle wisselingen houden de acteurs die niet aan het spelen zijn bezig. Dan moet er weer een balk worden verdraaid, een doek worden verplaatst of verwijderd, maar het blijft een vloeiend geheel. Zelfs als Jim een heel nummer lang doeken aan het losmaken is terwijl hij aan het zingen is tegen zijn overleden vader.
In Schateiland overleven een aantal sympathieke figuren het niet. Hoewel het hier niet om expliciete bloedbaden gaat maakt dat de voorstelling waarschijnlijk wat minder geschikt voor de allerjongsten, wat de aanbevolen leeftijdsgrens van acht jaar logisch maakt. Dat is echter ook meteen de enige restrictie die wij hier willen geven. Hoewel op sommige momenten ietwat traag is het zeker een aanrader voor de hele familie en goed te volgen voor iedereen. Een sterk gespeelde voorstelling in een fenomenaal decor.
Scenefoto’s Joris van Bennekom
