Erg grappig zijn de enthousiaste maar fake pers quotes (onder andere “Sets musical theatre back a thousand years” , “3D Actors, Sets, Costumes”) die nu nog de muren van het Palace sieren en ongetwijfeld vervangen gaan worden door citaten uit de recensies na de première op 16 oktober 2006.
Ook de medewerkers in de Ye Olde Rippey Offey Shoppe die lopen met handpoppen in de vorm van de Killer Rabbits en echt nuttige zaken als halve kokosnoten en blikken Spam verkopen doen hun best je in de sfeer van de voorstelling te brengen, en in de pauze doet een dame verwoede pogingen Spam sandwiches aan het publiek te slijten. Toen ik er was liepen die niet echt hard…
Spamalot is een groot succes op Broadway en kreeg in 2005 maar liefst 14 Tony nominaties waarvan er overigens maar drie verzilverd werden (onder andere die voor Best Musical en Best Direction of a Musical). Naast Londen krijgt Las Vegas in maart 2007 een eigen productie van Spamalot en ook Australië staat in de planning voor 2007.
Verbluffend dat dit pas de derde try-out voor publiek was, want hier stond een bijna perfecte voorstelling. Script en teksten zijn geschreven door Eric Idle, en samen met John Du Prez schreef hij de muziek. Het plot van Spamalot onder regie van Mike Nichols is erg simpel en dat is gelijk mijn enige kritiek op de voorstelling. Het geheel is wel erg fragmentarisch en bestaat meer uit enigszins samenhangende sketches zonder dat er sprake is van een vloeiende verhaallijn, maar dit alles wel in de geest van de Monthy Python televisieserie uit de jaren zeventig en de films die gekenmerkt werden door de absurde humor. Spamalot is gebaseerd (of zoals ze zelf zeggen (“lovingly ripped”) op de Python film ‘The Holy Grail’ uit 1975.
Spamalot vertelt, na een hilarische valse start in Finland, het verhaal van King Arthur die gedurende de voorstelling zijn ridders (Lancelot, Robin, Galahad en Bedevere) ontmoet en samen met hen, in opdracht van God (met de stem van John Cleese), op zoek gaan naar de heilige graal. Parallel aan dat verhaal gaan ze op zoek naar het beloofde land dat West End schijnt te heten. Verder zien we in het verhaal cheerleaders, ‘Killer Rabbits’ en maken we kennis met de ‘Knights Who Say Ni’. Verder zijn we getuige hoe Sir Lancelot uit de kast komt in “His Name Is Lancelot’, een soort van YMCA van de Village People, en later trouwt met Herbert de enigszins verwijfde zoon van de ‘King Of Swamp Castle’. Het eerste homohuwelijk uit de geschiedenis is een feit iets wat duizend jaar later nog steeds op verzet stuit zo wordt ons verteld.
Verder zit er een geweldige persiflage op ‘The Phantom Of The Opera’ en zitten er verwijzingen in de show naar ‘Les Mis’, ‘Yentl’ en zelfs het recente BBC programma ‘How Do You Solve A Problem Like Maria’ moet het ontgelden. Uiteindelijk komt alles goed en wordt de graal gevonden. Hoe en waar ? Om niet al te veel te verraden moet je dat misschien zelf maar gaan bekijken…
Twee castleden uit de originele Broadway versie recreëren hier hun rollen : Tim Curry als King Arthur en Christopher Sieber als Sir Dennis Galahad. Curry die ongelooflijk veel plezier in zijn rol lijkt te hebben en slechts met een oogopslag de zaal al weet te bespelen, is te zien tot begin 2007. Vanaf 7 januari 2007 neemt Simon Russell Beale, de huidige King op Broadway, de rol over. De Knights (Tom Goodman-Hill, Robert Hands, Tony Timberlake en Sieber) spelen allemaal 3 tot 4 rollen. Groot compliment voor David Birrell als Patsy, het hulpje van King Arthur, die zijn rol vol overtuiging en met een geweldige mimiek speelt. Hannah Waddingham speelt The Lady Of The Lake met veel grandeur en een geweldige stem. Zij heeft één van de leukste momenten in de show als ze in de tweede akte opkomt en uitbarst in haar klaagzang ‘The Diva’s Lament (Whatever Happened To My Part)’
Het decor- en kostuumontwerp van Tim Hatley is prachtig en kleurrijk, en gebaseerd op de cartoonachtige filmpjes uit de TV series uit de jaren zeventig. De sfeer uit de TV serie komt ook terug in de projecties waar inventief en op spaarzame momenten gebruik van wordt gemaakt.
De voorstelling is een feestje vol onverwachte wendingen en hilarische momenten waarbij het publiek tijdens de voorstelling ongegeneerd meezingt en -fluit bij ‘Always Look On The Bright Side Of Life’. Na een knallende finale met een reprise van ‘Always…’ in een karaoke versie waarbij gele en rode confetti over de stalls wordt uitgestort en het slotapplaus volgt, wordt het publiek vriendelijk doch dringend verzocht het pand te verlaten door een enorm doek dat naar beneden komt en waarop weinig subtiel ‘piss off’ boven de skyline van Londen te lezen valt. Dat doen we dan maar, terugkijkend op een geweldig leuke avond. Met recht een feelgood musical !
Spamalot is dus een absolute aanrader, een sympathieke en erg leuke voorstelling met een geweldige cast en ensemble. Een heerlijke avond uit maar verwacht niet al te veel diepzinnigheid.
