De afgelopen jaren zijn er heel wat producties van West Side Story te zien geweest in Nederland. Joop van den Endes versie uit 1996 staat velen nog helder voor de geest, maar ook daarna is deze klassieker door diverse internationale casts in ons land opgevoerd. De productie die nu in Carré te zien is en daarna nog Scheveningen aandoet veegt alle voorgaande moeiteloos van het podium.
Het tragische liefdesverhaal van Tony en Maria staat sinds de Broadway première in 1957 onafgebroken op de internationale podia. En terecht. De grootste troef van de show is de fantastische muziek van Leonard Bernstein. Iedereen kent de hits: Tonight, Something’s Coming, I Feel Pretty en Somewhere. Live uitgevoerd door een 25 koppig orkest klinkt de score nog steeds tijdloos.
Tweede troef zijn de dansnummers die Jerome Robbins maakte voor de show. De huidige regisseur Joey McKneely heeft Robbins’ choreografie opnieuw doen herleven en het is een sensatie om deze krachtige nummers uitgevoerd te zien door zo’n sterk ensemble als nu. Niets ten nadele van de Nederlandse dansers die we meestal in musicals te zien krijgen, maar wat je in deze productie ziet, doet je snakken naar je adem. Zo gelijk, zo geraffineerd en zo krachtig; dat zie je eigenlijk alleen op Broadway. En nu dus in Carré.
De hoofdrolspelers zijn ijzersterk. Scott Sussman ziet er misschien uit als Michael Boogerd na een zware bergetappe en beweegt misschien niet al te sierlijk, maar mijn hemel wat kan deze man zingen. En wat maakt hij een prachtig duo met Ali Ewoldt als Maria. De twee hebben een unieke chemie samen die zorgt voor een hartverscheurende finale.
Absolute ster van de avond is Oneika Phillips als Anita. Vol passie gooit ze zich in haar rol; frivool en cynisch in America, emotioneel en woedend in A Boy Like That. Alleen al deze dame maakt een bezoek aan West Side Story tot een memorabele belevenis. Maar ook de andere rollen zijn zeer sterk bezet. Alle lof vooral voor de oudere heren: Steve Brady zet een schitterende Doc neer en Anthony Patellis weet van zijn personage Lieutenant Schrank in 3 scenes een verschrikkelijke klootzak te maken. Razend knap.
Zoals eerder genoemd swingt het grote orkest de pan uit, maar het is vooral opmerkelijk hoe goed er door het ensemble gezongen wordt. De laatste jaren wordt musical geteisterd door de zogenaamde click-track (een band die meeloopt waarop de stemmen van het ensemble worden ondersteund), maar hier is alles 100% live. De Jets en de Sharks klinken, samen met hun vriendinnen, fabelachtig goed.
Deze productie is van een ongekend hoog niveau. Een sfeervol decor van Paul Gallis, prachtige belichting en het geluid van vooral de muzikale nummers is fantastisch. Een vliegreis naar Broadway is niet langer noodzakelijk om de crème de la crème van de musical te zien. Een retourtje Amsterdam volstaat. Het is nog niet eens oktober, maar ik durf nu al te beweren dat deze West Side Story de beste productie van dit theaterseizoen zal zijn.
