Het Utrechtse jeugdgezelschap Het Filiaal weet steeds kwalitatief hoogstaande voorstellingen uit te brengen. Hun nieuwste parel is “Wiplala Weer” gebaseerd op het beroemde kinderboek van Annie M.G. Schmidt.
Annie M.G. is ongekend in de mode dit jaar. Naast de veelgeroemde televisieserie over haar leven brengt V&V dit seizoen een nostalgische “Ja Zuster, Nee Zuster” op de planken. “Wiplala Weer” tapt enigszins uit hetzelfde vaatje. Het is vintage Annie M.G.; alleen in haar fantasiewereld trekken mensen een garnalenslaatje uit de muur van de snackbar. En daarin bevindt zich dan een piepklein mannetje.
Wilplala is al eerder op bezoek geweest bij de familie Blom, maar is ooit met de noorderzon vertrokken, tot groot verdriet van de kinderen Nella Della (ook al zo’n echte Annie MG naam) en Johannes. Maar op het dieptepunt in hun bestaan (vader is ontslagen en bezit nog 75 cent voor het eten van de rest van de maand) duikt hij weer op. Wiplala kan tinkelen, maar helaas niet al te goed. Zo verandert hij zonder problemen een dame in een lijster, maar terugtinkelen lukt niet al te best. En probeer zo’n dame dan maar eens terug te vinden….
Het script van Heleen Verburg zit vol verrukkelijke zinnetjes en fijne liedteksten. Gabor Tarjan componeerde er een bijzondere score bij. Deze voorstelling mag dan geschikt zijn voor 4 jaar en ouder; er worden geen concessies gedaan aan het ongeoefende kinderkoor. Zo is er een swingend jazzy beginnummer over soep, maar ook close harmony en treurige ballads moeten de kinderen bij de les houden. Dat lukt bijna; de voorstelling is eigenlijk net iets te lang om de kleuters helemaal te kunnen boeien.
Het decor is prachtig, met grote panelen waarachter steeds nieuwe tableaus tevoorschijn komen. Ook wordt er slim gebruik gemaakt van poppen, waar vooral de tot hond betinkelde directeur Peters een extra vermelding verdient.
Het Filiaal brengt een sterke spelersgroep op de planken, waarbij vooral het acteerwerk prima in orde is. Ster van de show is natuurlijk Wiplala, die helaas te klein is om vanuit je theaterstoel te aanschouwen. Maar je gelooft dat hij er is en dat is te danken aan het spel van de acteurs om hem heen. De familie Blom is sterk bezet, waarin vooral vader Blom (Onno Roozen) de show steelt. De arme man moet elke dag naar een vreselijk kantoor van een soepfabriek en weet op een fraaie melancholische manier zijn zorgen zichtbaar te maken. Want waar is zijn vrouw? En hoe houdt hij zijn kinderen in het gareel? En hoewel hij heel hard roept dat hij niets van Wiplala wil weten, houdt hij toch van hem. Zo’n vader wil ieder kind wel hebben. Een andere uitblinker is Mirthe Klieverik als de echtgenoot van de tot hond omgetinkelde directeur Peters. Haar man verdwijnt, maar eigenlijk vindt ze dat heerlijk: ze kan de hele dag televisie kijken.
Wiplala is een prachtige voorstelling om een jong publiek te laten kennismaken met de kracht van (muziek)theater. Verbeelding, humor, ontroering en schitterende muziek maken het tijloze verhaal van Annie M.G. Schmidt onvergetelijk.
