Het Palladium-theater in Stuttgart geeft het bekende Stage-entertainment gevoel; het is net of je er al eerder bent geweest. Toch vallen vooral de Wicked accenten op; de groene stropdasjes bij het personeel, uiteraard de Wicked-merchandise-verkooppunten en met gevoel voor detail: de papieren doekjes om je handen af te drogen in de toiletten zijn ook groen.
Bij het betreden van de zaal zien we weer het rode pluche, maar ook het decor dat langs de wanden de zaal in gegroeid lijkt te zijn. Ook de enorme metalen draak boven het podium springt onmiddelijk in het oog.
Wicked is een show voor de hele familie, behalve voor de allerkleinsten. Voor wie het verhaal of de film van de Tovenaar van Oz goed kent heeft de voorstelling nog wat extra grappen en verwijzingen in petto, maar een gebrek aan voorkennis maakt Wicked nauwelijks minder leuk. Af en toe zul je je afvragen waarom een ander lacht.
Wicked is de voorgeschiedenis van “the Wizard of Oz” met als belangrijkste thema, “Waarom is de “witch of the west” (Elphaba) zo slecht geworden.” Als de voorstelling begint wordt Glinda gevraagd naar wat er gebeurd is met Elphaba, en of het waar was dat ze ooit bevriend waren. Het antwoord geven op de vragen kost moeite, en levert een grote flashback op.
We zien Elphaba, gepest en gemeden omdat ze groen is. Ook haar vader, de gouverneur, behandelt haar als een inferieur wezen, en dwingt haar voor haar zusje Nessarose te zorgen, die in een rolstoel zit. Hoewel Nessarose haar niet vriendelijk behandelt, lijdt Elphaba niet echt onder deze zorgplicht. Als Nessarose gaat studeren moet Elphaba mee. Ook hier wordt ze vooral in de maling genomen, vooral door Glinda, die in eerste instantie lijkt op het prototype highschool-bitch en die door een misverstand haar kamergenote is geworden. Als Elphaba speciale krachten blijkt te hebben wil de schooldirectrice mevrouw Akaber haar speciale lessen geven. Ze regelt dat Glinda, die haar zinnen op deze lessen had gezet maar niet had gekregen, hier ook bij mag zijn en als ze dit aan Glinda vertelt juist op het moment dat ze haar volgende rotstreek uithaalt, blijkt Glinda toch niet totaal harteloos. Hoewel tegenpolen onstaat er wel een wederzijds respect.
Terwijl Elphaba een band krijgt met de laatste dierlijke docent, doktor Dillamonth, is het vooral de rebelse Fiyero die de aandacht van Glinda krijgt. De ingetogen Moq (een Muschkin) is verzot op Glinda, en als hij eigenlijk met haar naar het feest wil, gaat hij er op haar verzoek met Nessarosa heen. Nessarose raakt verzot op Moq, en zijn diensten. Als Dillamoth wordt gearresteerd en meegevoerd. Als Elphaba vervolgens een dierexperiment bijwoont, gaan zij en Fiyero er voor zorgen dat het arme beest wordt vrijgelaten. Voor het eerst blijken er gevoelens tussen de twee te bestaan. Dan komt een grote wens van Elphaba uit: een ontmoeting met de tovenaar van Oz. Deze ontmoeting eindigt voor Elphaba in een ontgoocheling, en niets binnen Oz is meer wat het ooit was.
In de rol van Elphaba zien we landgenote Willemijn Verkaik. Ze is van een afstand onherkenbaar onder een laag groene schmink, die van dichtbij weldegelijk alle mimiek nog steeds duidelijk te zien laat. Ze speelt de goedbedoelende, integere heks mooi en weet prima raad met een krachtige song als Defying gravity (Frei Und Schwerelos). Waar Elphaba af en toe geestig uit de hoek komt is Glinda toch vooral degene die de lachers op haar hand moet krijgen. Lucy Scherer doet dit prima. Ze laat een mooie balans zien tussen het over de top tuttige, arrogante en zelfverzekerde aan de ene kant, maar ook het kwetsbare, menselijke aan de andere kant. Je krijgt weldegelijk sympathie voor haar. Stefan Stara is een prima Moq; ook hij weet het medeleven te verwerven die hem toekomt. We hadden natuurlijk graag landgenoot Paul Boereboom deze rol zien spelen, maar hadden met Stefan een uitstekende vertolker.
Nessarose is zo’n rol waarbij je eigenlijk niet weet wat je van haar moet vinden. Nicole Radeschnig maakt haar vanaf het begin van de show niet sympathiek, waar daar misschien toch wel enige vorm van compassie zou moeten zijn. De zwakste schakel deze middag is Fiyero. Artur Molin, de understudy die deze middag de rol vertolkt, mist voor een groot deel het charisma en de subtiele charme om echt te overtuigen. Niet heel storend, maar wel jammer; het had van deze uitstekende voorstelling een voortreffelijke voorstelling gemaakt.
Of Wicked wel of niet op korte termijn in Nederland te zien is is nog altijd een grote vraag. De versie die bij onze oosterburen te zien is is zeker de moeite waard. Als je toevallig in de buurt bent, maar evengoed een goede reden om een vakantie in de buurt van Stuttgart in te plannen. Duits verstaan is uiteraard een pré, maar zelfs als je er geen klap van begrijpt biedt Wicked nog genoeg om te zien en te horen.
