Purper 101 is een beladen voorstelling. Jos Brink’s laatste theatershow was Purper 100, en hij zou ook meedoen in deze show. In de try-outfase heeft hij zelfs nog gespeeld. Toen hij inzag dat het spelen van de voorstelling er niet meer inzat, heeft hij zijn zegen gegeven aan Jon van Eerd, die hem heeft vervangen. De manier waarop hij zich de rol eigen heeft gemaakt verdient respect; hij speelt de voorstelling met volle overtuiging.
Tijdens de opening wordt er in een gedicht nog aan Jos Brink gerefereerd. “The show, boys, must go on.” Het is het begin van de voorstelling waarin Frans Mulder de gefrustreerde oudere, met kwaaltjes, speelt; Erik Brey de erudiet is, Rop Verheijen het jeugdig elan uitstraalt, Marco Braam voor de muzikaliteit zorgt en Jon van Eerd af en toe de mopperpot uithangt. De rode draad, waarvan regelmatig wordt afgeweken om er later weer op terug te komen: stem via sms wie er mag blijven. Iedereen laat zien wat ie kan, opdat hij er zeker bij mag zijn tijdens de volgende show die maanden Carré zal vullen.
Als aan het begin van de tweede helft moet worden gewacht op de de uitslag van de stemmen (en duidelijk is dat er ook een verliezer kan zijn voor wie het meteen afgelopen is) valt ook meteen het dieptepunt van de show. De clownsact van Jon van Eerd tijdens de (namaak) zingende glazen is grappig; de “we wachten op de uitslag”-motown medley duurt maar en duurt maar. Misschien conform de realiteit op televisie, maar dat zijn niet voor niets momenten met waarop de waterleidingen het druk hebben van alle doorspoelende wc’s.
Muziek speelt in de voorstelling een belangrijke rol. Musicalliefhebbers zullen hun hart ophalen bij het nummer dat als All that Jazz aanvangt en waardoor diverse andere musicalnummers zitten verweven. Jazzliefhebbers zullen misschien wat minder enthousiast zijn bij het “alles is hetzelfde” en het bespotten van free-style en scatten. Fans van modern klassiek zullen waarschijnlijk ook wel kunnen lachen om de absurditeiten die de groep ten toon spreidt tijdens het brengen van “Roodkapje”. Natuurlijk komt ook de radiohit “Zeilen op de wind” voorbij. Er zitten nog een paar mooie liederen in het programma, maar ze brengen als sing-off van een populariteitspoll tussen Jon en Frans geeft wel een raar signaal af. Een signaal dat ten koste gaat van de inhoud.
Aan het spel ligt het niet bij deze voorstelling; wel aan het materiaal. Het is weinig origineel, en, hoewel er zeker wel grappig momenten zijn, blijven verrassende vondsten uit. Rop Verheijen speelt lekker verfrissend, Jon van Eerd weet wel te vertederen, Erik Brey en Frans Mulder zitten op hun vertrouwde plek. Vakkundige mensen, vakkundig gebracht, en toch laat de voorstelling geen indruk achter. Het is allemaal nogal aan de tamme kant. Op zijn best tovert Purper een lach op je gezicht, op z’n slechtst is het wat saai. De fans van Purper zullen waarschijnlijk wel tevreden zijn, want het is zeker herkenbaar Purper.
Na de show werd door de cast van Purper aan Frank Sanders de DVD van Purper 100 aangeboden. Eigenlijk stond, zo werd gemeld, een oeuvrebox van Purper op het programma, maar dat kan altijd nog. Deze release is een eerbetoon aan Jos Brink. De DVD van Purper 100 is inclusief beelden van de try-out fase van deze show, toen Jos er nog bij was.
