De fenomenale nieuwe versie van Lelies staat nog vers in het geheugen, maar het is alweer tijd voor een nieuwe InTeam productie. Deze Kinky Boots ligt meer in de lijn van de voorganger in de Arenberg, Priscilla Queen of the Desert.
In Kinky Boots moet de jonge Charlie Price na het plotselinge overlijden van zijn vader een slechtlopende herenschoenenfabriek gaan leiden. En dat terwijl hij juist met zijn vriendin vanuit Northampton naar Londen was gevlucht, omdat hij zijn vaders passie niet deelde. “Jullie weten dat jullie het hebben over schoenen, toch. horen we hem zeggen na een gloedvolle ode op het familiebedrijf. Als Charlie een dragqueen ziet, die wordt belaagd, schiet hij te hulp. Deze Lola heeft echter geen hulp nodig, en slaat met een ferme mep één van hen neer. Helaas blijkt dit Charlie te zijn. Als hij in haar kleedkamer bij komt, en de slechte kwaliteit van haar laarzen ter sprake komt, ziet Charlie een mogelijke toekomst voor zijn fabriek: de productie van degelijke ‘kinky boots’, met Lola als ontwerper. Niet iedereen is enthousiast: een deel van het personeel in het conservatieve stadje moet niets van Lola hebben en Charlie’s verloofde voelt zich genegeerd, en heeft heel andere plannen. Plannen die Charlies vader in gang zou hebben gezet. Het project zelf kent ook geen vlammende start. Het eerste ontwerp in bordeaux is niet bepaald de rode laars die Lola in gedachte had.
Vanaf de eerste minuut vergaap je je aan deze productie, waarbij je je afvraagt hoe het mogelijk is voor een show die (vooralsnog) slechts twee weekenden wordt uitgevoerd. Fraaie decors, een flink orkest die uit de speakers knalt en een heerlijke cast. De voorstelling wordt door het premierepubliek enthousiast ontvangen, maar gaat helemaal uit zijn dak als Lola’s Angels verschijnen. De dansende dragqueens weten inderdaad hoe je een show neerzet, en zorgen voor een feestje elke keer dat ze (steeds in een ander kostuum) verschijnen. Maar niet alleen deze swingende feestjes krijgen luid applaus, ook voor Charlie gaan na een emotioneel nummer enkele minuten de handen op elkaar. Joppe Dekoker vertolkt deze rol dan ook uitstekend. Elindo Avastia mag hier de rol spelen waarvoor hij in Nederland understudy was: hij knalt in de rol van Lola. Vooral expressief, maar kwetsbaar waar nodig. Lauren is een bizarre rol, en Oonagh Jacobs weet alle comedy eruit te halen die erin zit.
Tim Saey is als Don in eerste instantie een wandelend cliché, maar krijgt in de voorstelling meer kleur, dat met gretigheid wordt ingevuld. Hannes Vandersteene moet het als George van kleine momentjes hebben, en weet deze te pakken. Ook voor de kleine versies van Lola en Charlie is weinig podiumtijd, maar Alpha Nathan en Matte Geirnaert maken op die momenten indruk. En natuurlijk verdienen de showgirls een eervolle vermelding: de Angels (ze blijken in het programmaboekje allemaal een naam te hebben die met deze vijf letters beginnen) Bart Aerts, Diego Gonzalez Clark, Gregory Langen, Jens Sauviller, Mikael de Geyter en Patrick Sabel.
Waar de uitvoering van het stuk echt fantastisch is, is het bronmateriaal niet van gelijke kwaliteit. Dat begint al met een aantal cliché bevestigende karakters, vaak zo plat als een dubbeltje. Zo is degene die plat West-Vlaams praat ook degene met de hardste vooroordelen in de vorm van lomperik Don. Verloofde Nikola is vooral egocentrisch, materialistisch en carrièregericht, en wordt, aangezien haar karakter verder niet wordt uitgediept, de feeks van de show. Lauren, een personeelslid die verkikkerd raakt op Charlie is het prototype bakvis. Daarnaast zit er vooral in de tweede akte een plotselinge crisis die nogal geforceerd aandoet, door een rare karakterverandering van Charlie, die volkomen uit de lucht komt vallen. Keuzes, die mogelijk vooral resultaatgericht zijn gemaakt. Don is de perfecte anti-Lola. Nicole zorgt ervoor dat het alternatief voor de baan die Charlie eigenlijk niet wil evenmin aantrekkelijk is (en plaveit de weg richting een relatie met Lauren. Lauren zelf zorgt voor hilarische scènes en de crisis biedt aanleiding tot een gevoelige song.
De Vlaamse bewerking (hertaling) voegt nog wat toe aan de toch al sterke vertaling van Jurrian van Dongen. De songs van de show, gecomponeerd door Cyndi Lauper, mogen dan wel geen nieuwe Girls just wanna have fun of Time after time bevatten, ze zijn efficiënt. De swingende blijven het meeste hangen: ‘Zoek het hogerop en ‘Land van Lola’, al zijn ‘‘Sluit me in je hart’ en ‘Het lef van een man’ de liedjes die ter plekke het meeste indruk maken. Jammer dat de pauzefinale dan weer een erg goedkoop Yeah-nummer is (Laat je horen).
Toch is de voorstelling met al deze kanttekeningen vooral een aanstekelijk en feestelijk pamflet voor tolerantie en acceptatie. Een voorstelling met enkele prachtige intieme momenten die mooi contrasteren met de groteske optredens en sterke grappen. Een heerlijk avondje uit, dat meer verdient dan een handvol voorstellingen.
Want net als de voorstelling die ik gisteren recenseerde is Kinky Boots slechts te zien tot en met 26 januari. Een theaterweekendje Antwerpen is dus van harte aanbevolen.
Scenefotos: Steven Hendrix
