De laatste première van dit weekend is een nieuwe uitvoering van musicalklassieker Annie. Natuurlijk is dit een bekende, toegankelijke titel: hey zou me niet verbazen dat deze sinds de verfilming niet elke week wel ergens op de wereld te zien is geweest. De komende weken hoort daar ook Antwerpen bij. In zaal Elckerlyc krijgt Annie een degelijke uitvoering met een flink decor en dito cast.
Veel optimistischer karakters dan Annie zul je in de wereld van de musical niet vinden. Het weesmeisje – nou ja, door haar ouders achtergelaten en nooit meer opgehaald – heeft eigenlijk maar weinig om positief over te zijn. Het weeshuis, waar ze woont, wordt geleid door de tirannieke miss Hannigan, die de kinderen vooral laat zwoegen. Als ze uit het huis ontsnapt om haar ouders te zoeken, straalt ze hetzelfde optimistisme uit richting de daklozen in de stad. Het geluk lacht haar toe als ze, eenmaal door een agent teruggebracht naar het weeshuis, door de assistente van miljardair Warbucks wordt uitgenodigd daar de kerstperiode door te brengen. Oorspronkelijk bedoeld als charmeoffensief, maar de wat horkerige man raakt al snel gecharmeerd door het karakter vanb het meisje. Hij wil haar zelfs adopteren. Maar als ze aangeeft geen wees te zijn, zet hij alles op alles om haar ouders te vinden. De uitgeloofde beloning trekt echter ook slecht volk aan.
Wat bij aanvang meteen opvalt is het fraaie decor. Rolluiken zorgen voor snelle scènewisselingen, waardoor een achterbuurt zo kan worden omgetoverd in een luxe villa. Opkomst van de weeskinderen en de daklozen door de zaal zorgen ervoor, dat je je al bij de voorstelling betrokken voelt voor deze goed en wel is gestart.
Bepaalde iconische scenes zullen voor altijd aan Anne verbonden blijven. “Zwaar bestaan” bijvoorbeeld, met de schrobbende kinderen met emmers op de vloer, en het bijbehorende geluid. Het is een van de klassieke choreografische momenten die zijn gebleven. In de rest van de voorstelling vallen het energieke dansen op. Op een enkel moment voelt het wat te veel (in het lied NYC), maar in zijn totaliteit zijn choreografie en uitvoering erg sterk.
Waar de meest recente filmversie en de Nederlandse podiumversie avontuurlijk met het bronmateriaal omsprongen met respectievelijk donkere casting en een vrouwelijke president is hier gekozen voor een traditionele rolinvulling. Zo is president Roosevelt weer gewoon Franklin, een aan een rolstoel gekluisterde man, al is hij hier waarschijnlijk wel wat frivoler dan de man in werkelijkheid was.
Vele grote namen gingen haar al voor, maar de manier waarop Tine Embrechts miss Hannigan vertolkt is van ongekende klasse. Constant beneveld door de drank met een haat voor de kinderen in haar tehuis die er vanaf straalt. Nu zijn die kinderen niet bepaald aardig voor haar. De momenten waarop ze naar een radiosoap luistert zijn om te smullen, en in de kerstscène aan het eind van de voorstelling zorgt ze ‘bijna ongezien’ voor één van de komische hoogtepunten in de show.
Lucas van den Eynde maakt van Warbucks vooral eenaardige man, die contactueel wat onbeholpen is. Dat er een hele pragmatische reden is om Annie uit te nodigen wordt zo ook gemakkelijk weggespeeld, zodat de selfmade miljardair al snel kan veranderen in een liefdevolle oudere man, die geen idee heeft hoe hij met kinderen om moet gaan. Elise Lagrou is Annie deze première – de rol wordt gedeeld met Hanne Levefer – en doet dat uitstekend. Ze neemt je mee in haar avontuur door prima zang en spel. De medeweeskinderen zijn, net als het volwassen ensemble, sterk. Pieter Casteleyn en Liesbeth Roose klikken goed als Rooster en Lily. Zeker Casteleyn weet voor de lastige rol van Rooster, waar te grootste overacting op de loer ligt, precies de goede toon te vinden.
Free Souffriau is hoorbaar niet helemaal in orde – haar zang mist kracht en overtuiging – en valt tegen als Grace Farell. Al mogen we natuurlijk ook respect hebben voor haar ‘The Show Must Go On’ mentaliteit. Tenslotte is er nog een acteur die de show speelt, misschien wel door deels de ‘regieaanwijzingen’ niet helemaal te volgen. Hond Sandy wordt door een echte viervoeter gespeeld, en lijkt slechts in grote lijnen te doen wat van hem of haar verwacht wordt. Maar net als bij het gepeste jongste meisje in het weeshuis, komt hier ook een walm van vertedering uit de zaal omhoog. We zien hem/haar gelukkig nog terug aan het eind van de show.
Dat tijden veranderen merk je vaak wel als er een oudere musical als deze wordt gespeeld. Zo kan in zo’n stuk binnen één nummer iemand totaal van gedachten veranderen, waar we tegenwoordig toch wat kritischer zijn. De huidige tijdsgeest maakt ook een tweetal nummers, waarin Warbucks zijn genegenheid voor Annie toont, tekstinhoudelijk wat ‘creepy’. Regie en het heerlijke spel van Lucas van den Eynde zorgen ervoor dat de oorspronkelijke bedoeling – (in deze vertolking misschien meer groot)vaderlijke liefde – goed over het voetlicht wordt gebracht.
Twee kanttekeningen bij de voorstelling zijn er ook. Eerdere voorstellingen dit weekend lieten de waarde van live musici zien – het geeft een stuk meer warmte en leven. In deze voorstelling wordt dat wel gemist. Ronduit opvallend is dat ik in de zaal geen stoelverhoger heb gezien. Het lijkt me bij een familievoorstelling als deze in combinatie met hoe de zaal oploopt zeker geen overbodige luxe.
Natuurlijk, als je al zo’n 25 jaar musicalrecensies schrijft, en nog langer voorstellingen bezoekt, hoop je vooral op nieuwe musicals of titels die elders in de wereld succesvol zijn en bij ons nog niet te zien waren. En daar hoort Annie natuurlijk niet bij. Deze uitvoering is echter uitstekend, en laat zien waarom deze titel populair blijft bij het grote publiek. Nieuw generaties maken zo kennis met het jeugsentiment van hun (groot)ouders, en waarschijnlijk worden er zo ook zaadjes geplant voor de musicalliefhebbers en performers van de toekomst.
De voorstelling is nog tot en met 9 februari te zien in Elckerlyc in Antwerpen en het weekend erna in het Capitole in Gent
Scenefoto’s: Steven Hendrix
Overige foto’s: Musicalworld
