13 is geen horrorverhaal, al zal de hoofdrolspeler dat misschien anders ervaren, maar een coming-of age verhaal van een jongen van 13. Het zit Evan niet mee. Precies in het jaar dat hij in zijn woonplaats New York zijn Bar Mitswa zou gaan vieren, scheiden zijn ouders allesbehalve, en moet hij met zijn moeder mee. Naar Appleton in Indiana, niet bepaald een fijne plek. In het Nederlands: Deze plek is vreselijk saai, in het Engels: The Lamest Place in the World. Voor Evan is maar één ding belangrijk: zo veel mogelijk vrienden maken. Dat lukt met de eerste vrij snel: het klikt goed met buurmeisje Patrice, die uiterst gecharmeerd is van Evan. Helaas blijkt zij juist de freak van de school, waardoor als hij zijn uitnodigingen daar ronddeelt, de houding is, of zij komt, of wij. En het was hem nu juist gelukt in de smaak te vallen bij Brett, de stoere gast van de school, door hem advies te geven hoe hij met Kendra zou kunnen gaan tongzoenen, wat hem de naam het Brein oplevert.
Evan verscheurt Patrice’s uitnodiging. Hij wordt aangesproken door Archie, een jongen die op krukken loopt en beweert terminaal te zijn, die ook wil dat Evan voor hem een date met Kendra regelt. Ondertussen blijkt Kendra’s vriendin Lucy niet blij met Brett’s aandacht voor de wat tuttige Kendra. En doet van alles om dit te voorkomen, om zelf haar lippen rond die van Brett te sluiten. Maar Evan’s plan pakt niet helemaal zo uit als hij zich had voorgesteld, met een hoop verwikkelingen tot gevolg.
We schreven het al eerder bij de Nederlandse versie: 13 is een geweldig stuk, en een welkome afwisseling tussen alle Wizzen en High School Musicals die door jeugdamateurgezelschappen op de planken worden gezet. Natuurlijk vereist dit stuk wel meer: een live-orkest en een aantal zeer sterke jongeren. Gelukkig is dat in dit geval ook weer gelukt. Al valt het lastig deze cast nog als amateur te zien: bij de eerste negen CV’s van de spelers zien we in 6 keer een Ketnet musical terugkomen, en daarnaast nog onder andere Ridders van de Ronde Keukentafel, Wicky en Dolfje Weerwolfje terugkomen. Allen producties die in het professionele circuit hebben gespeeld.
13 is een musical met muziek van Jason Robert Brown, die het de jongeren daarbij niet makkelijk heeft gemaakt. Een groot deel van het stembereik moet worden gebruikt, en ook de jongens moeten de hoogte in. Dit blijkt meteen de grootste uitdaging, die wel net lukt. Het spelen van de rollen gaat ze uitstekend af: iedereen speelt zeer overtuigend. Dat betekent dat Zion Luts als Evan je meeneemt in zijn lijdensweg, en hoewel je sommige van zijn onhandige keuzes zeker afkeurt, blijf je wel voor hem hopen dat het allemaal goedkomt. Emma Vanthiele heeft een heel aangename zangstem, en is het down-to-earth meisje met verstand, dat je sympathie opwekt. Nadeel is dat je geen idee hebt waarom de rest van de school haar een freak vindt. Mats Proost speelt de sporter, die vooral stoer wil zijn, en niet zo snugger is. Zijn terloopse opmerking over de snoepmachine op het damestoilet is daar een mooi voorbeeld van. Hij wordt daarbij geholpen door drie evenmin erg grote lichten, wiens acties goed op de lachspieren werken. Kato Faure speelt uitstekend iedereens love interest, terwijl Maud Verstraeten overtuigt als haar beste vriendin Lucy, die toch vooral een manipulatieve bitch blijkt te zijn. De meest kleurrijke figuur van het stuk is Archie, de invalide jongen die er niet voor terugdeinst dit in te zetten om zijn zin te krijgen. Met zijn stalkerige gedrag zou je hem ook een enge freak kunnen vinden, maar toch weet hij juist te ontwapenen in zijn eerlijkheid hierover. Zijn schaamteloos gebruik van zijn invaliditeit werkt simpelweg op de lachspieren, met een vleugje ongemak. Het is een glansrol van Quito Vanroose, die ook nog eens laat horen een noot enorm lang te kunnen aanhouden. Een kunstje dat hij totaal onverwacht nog een tweede keer herhaalt.
De voorstelling begint als één brok energie, en de opening krijg dan ook een daverend applaus. Dat keert tijdens de voorstelling nog een aantal keren terug, en leidt uiteraard op het einde tot een lange staande ovatie (in België niet standaard zoals in Nederland). De choreografieën van Matthew Michel stralen van het podium af, bijvoorbeeld als er een cheerleadersgroep van zo’n 25 meiden hun Opportuniteit-dans doen. Als het vriendengroepje van Brett hun dansjes doet werkt dat op de lachspieren, zoals dat ongetwijfeld bedoeld is bij de kwijlerige soulmuziek die ze op dat moment zingen.
De regie van Wanne Synnave is helder en duidelijk. Het decor biedt een stelling met een verhoging, zodat er genoeg plaats is voor deze grote cast. De scènewisselingen met de lockers of het bed gaan nog niet helemaal soepel, maar dat blijkt een kleinigheid. De bestaande vertaling voldoet, al blijven er wat storende dingen inzitten. Dertien mag misschien een andere klemtoon hebben dan thirteen, maar dan maar het Engelse woord in een refrein gebruiken is een zwaktebod. De vele momenten van zelfspot over Joden zijn goed overgenomen, wat een prima schurend effect heeft. Maar met name het loflied ‘Heil het brein’ is in deze context vervolgens wel een bijzonder ongelukkige woordkeuze. De band tenslotte speelt vrijwel vlekkeloos.
13 speelt alleen nog dit weekend in Schouwburg De Luchtbal in Antwerpen, vlakbij Kinepolis. Wie dus vanuit Nederland daar wel eens een film pakt, kan dit weekend voor de afwisseling naar een musical gaan kijken. Het enige wat je dit bezoek zal tegenvallen is de zoektocht naar de goede stoel. Eén idiote doorlopende stoelnummering, zonder vermelding van rij of blok op je kaartje, terwijl deze in de zaal er weldegelijk zijn.
Er zijn inmiddels extra voorstellingen aangekondigd voor vrijdag 8, zaterdag 9 en zondag 10 februari 2019, wederom in de Luchtbal.
