Cyrano: beschrijflijk mooi

Terwijl vanavond de première onder zeer fraaie weersomstandigheden gespeeld gaat worden, was daar in de aanloopweek geen sprake van. De twee repetitieavonden was het weer bar. Wij zagen de twee try-outs op donderdag en vrijdag, die in voor een aantal spelers ook de eerste keer buiten in kostuum betekende. Ondanks de donkere lucht bleef het de try outs wel droog, met als bijkomend voordeel dat de verlichting en belichting zijn effect niet mist.
Met de afgelopen regenachtige dagen en het bijbehorende speelvlak vol bagger verdienen de personen die hard moeten werken om de prachtige kostuums weer schoon te houden een hart onder de riem. Want Cyrano is weer een plaatje om te zien.
Het decor ziet er prima uit. Het bestaat uit een soort vestingwerk van steen en hout met een poort in het midden, waardoor er op twee niveaus kan worden gespeeld. Eén van de gangbare looproutes loopt via de trappen op de tribune, wat wel wat storend kan uitpakken. Er wordt vrij luid gestampt, waardoor je aandacht getrokken wordt, en als het een onbelangrijke opkomst is is dat hinderlijk. De tweede keer leek er een aantal keer minder luid gestapt te worden, dus ik hoop dat dat ook echt bewust is gedaan. Een ander nadeel van het gebruik van deze looproute is dat tot tweemaal toe een korte scène tussen hoofdrolspelers achter op de tribune plaatsvindt, waardoor iedereen achterom moet gaan zitten kijken. Het zijn, naast de keer dat er mensen tussen de rijen doorlopen terwijl er op het podium iets belangrijks gebeurt, de twee grootste schoonheidsfoutjes in de regie. Ook het gebruik van de rekwisieten oogt nog rommelig, en soms overbodig. Er staan ook prachtige momenten tegenover. “Eén enkele seconde”, waarin de cast minus de zangers stil staan, of het gevecht tussen Valvert en Cyrano.

Greg & Baud heeft met het brengen van vooral eigen stukken als De Vliegende Hollander, MacBeth en Jack te Ripper een reputatie opgebouwd. Soms wordt een bestaand stuk bewerkt, zoals de opera Don Giovanni, of volgend jaar West Side Story. Dit jaar dus een bestaand stuk in de vorm van Cyrano, met bestaande orkestbanden, wat het meteen onmogelijk maakt op zangpartijen in hoogte of tempo aan te passen. Als ensemble moet zichtbaar en hoorbaar hard gewerkt worden op de partijen goed te zingen, al gaat het zelfs bij de lastiger stukken meestal net goed. De hoge noot in Onbeschrijflijk mooi zal echter voor beide Christian's de grote uitdaging blijven.
Wat ook opvalt is de goede verstaanbaarheid. Met uitzondering van de partijen waarbij verschillende teksten door elkaar worden gezongen is alles goed te verstaan.

Zoals elke Buytenparkvoorstelling zal ook Cyrano wel weer met elke gespeelde voorstelling groeien. Deze eerste voorstellingen zijn in ieder geval al zevenmijlsstappen vooruit gemaakt. En aangezien Cyrano nu al het zien meer dan waard is, zou de musicalliefhebber ook deze voorstelling moeten gaan zien. En dan is het voor hen te hopen dat de Zoetermeerders hun slaapstad-imago waarmaken. Want als je er woont, voor het schijntje van 3 euro kan gaan kijken naar een heerlijke Cyrano, en dat toch niet doet, dan ben je echt een slaapkop. En voor wie de keuze heeft; de avondvoorstelling heeft met de invallende duisternis duidelijk een pre ten opzichte van de matinee.

Foto's: Fred Roland (RedLine Fotografie)