3 Biggetjes: een show voor duizenden.

In de vrolijke hoogtepunten is een grote rol weggelegd voor het ensemble. Tijdens de energieke dansnummers weten ze het enorme podium prima te vullen. Toch is het het enige niet-happy ensembleoptreden wat uiteindelijk de meeste indruk maakt: het verschijnen van de wolvenhorde. Duister en dreigend, met spaarzaam blauw licht. Wolven die overal vandaan lijken te komen (uit de luiken in de catwalk onder andere) en een heerlijk begeleid nummer. De dreiging straalt er van alle kanten af. Het valt te betreuren dat juist hier, waarschijnlijk vanwege een tekort aan licht, de details op de zijschermen ontbreken. Deze donkere scène is het hoogtepunt van de show.
Het dramamoment dat de het gevolg is van de uitkomst van deze strijd komt niet goed uit de verf. Daarvoor wordt het te snel weer opgevolgd door vrolijkheid, als wilden ze er niet te veel de aandacht op richten. Het is een verbazingwekkende keuze dat bij het schrappen in de originele show juist dit moment niet is verwijderd.

Als we het gedrag in het publiek als uitgangspunt nemen lijken ook zij het niet echt als een theatervoorstelling te zien. Dat de speelduur van 1 uur en drie kwartier aan één stuk best lang is, en dat er kinderen zijn die dus na een uur al moeten plassen valt te begrijpen. Het geloop begint echter al in het openingsnummer. Ook wordt er de hele show door geflitst in het publiek. Kinderen lopen, hollen, dansen, springen door de hal. Als hier een basis wordt gelegd voor het theatergedrag van de toekomst zal dit nog een behoorlijk drama gaan opleveren. Als de zaalverlichting aan gaat zodat iedereen de hal kan verlaten blijkt er ook een waar slachtveld aan popcorn, gemorste drank en afval te zijn aangericht. Dit kan niet meer het gevolg zijn van een ongelukje hier of daar. Dit is echt schandelijk.

Ten slotte ontkom ik toch niet aan een vergelijking in beleving tussen deze versie en de theaterversie van drie jaar geleden. Helaas is het niet gelukt de intieme sfeer van het stuk in deze hallen te behouden of het gebrek hieraan volledig te compenseren met extra showelementen. Waar in een theater mensen elkaar regelmatig beïnvloeden gaat hier toch een hoop verloren of schijnbaar verloren. Waar bijvoorbeeld het lachen van anderen om een grap die jou was ontgaan nog een tweede reactie kan opleveren is in deze entourage een onmogelijkheid geworden. Waar in het theater de herhalingen reactie krijgen, bijvoorbeeld met het meepraten van
“cool, cool, supercool” verdwijnen ze hier in de ruimte. Een groot deel van de grappen lijkt op deze manier ook niet aan te komen, wat me vreselijk lastig lijkt als je de show moet spelen. Hierop valt niet te timen.

Om de show met K3 te kunnen presenteren moest gekozen worden voor deze opzet. Zo kan een even grote doelgroep worden bereikt als met de eerste theaterserie en voor een tweede theaterreeks konden de dames niet worden vrijgemaakt. De mensen die de 3 Biggetjes nu voor de eerste maal zien zullen er zeker van genieten. De show is in zijn geheel prima in orde, maar is ook echt een show, meer dan een musical. Daarom hoop ik dat Studio100 voor de volgende musicals weer terug zal keren naar de theaterzalen en zo het musicalkarakter van de voorstelling zal weten te behouden. Want de pluche zetels, die aanstekelijke lach, het gemeenschappelijk medelijden met de underdog, de interactie tussen podium en zaal, dat zijn toch de dingen die erbij horen.