De “Blues Brothers” blijken nog steeds allesbehalve passe. Had de oorspronkelijke film (die weer gebaseerd was op televisiekarakters uit Saturday Night Life) verhaaltechnisch niet heel veel om het lijf, de spetterende muziek en het spel van de hoofdpersonen John Belushi en Dan Aykroyd maakt van deze film uit 1980 een cult-klassieker. Een dramatische poging het succes te herhalen met Blues Brothers 2000 (waarin John Goodman de rol van de overleden James Belushi had overgenomen) weet de populariteit niet te temperen. En zo kunnen we tot op de dag van vandaag nog steeds zo nu en dan genieten van een Blues Brothers-theatershow.
Centrale figuren in deze show zijn Bob Fosko en Jim de Groot. Bob Fosko speelde de vorige tournees van deze voorstelling met Frans van Deursen, die bij deze voorstelling wel de regie deed. Fosko is bekend van de kortste single ooit (Nee, da’s niks, van de Raggende Manne duurt 6 seconden), Hakkuhbar, en als panellid bij TopPop Yeah, en ook in menige televisieserie liet hij gezicht zien en zijn markante stemgeluid horen. Vorig seizoen trad hij in het grote gezelschap van “De Jantjes” op als de Mop.
Jim de Groot werd bij het grote publiek vooral bekend door zijn optreden in de serie Wie is de Mol? en als “zoon van”, zeker nu zijn vader het tot de nummer 1 positie van de top 2000 heeft geschopt, ondanks een musical-award nominatie voor beste hoofdrol in 2001 (Rent). Daarnaast deed hij ook: “Rocky over the Rainbow”,“Nilsson”, “Hair” en “Fame”.
Het theater “De Vest” in Alkmaar was de locatie voor de premiere van deze nieuwe reeks voorstellingen; zestig in zijn totaliteit. Het blijkt een gevaarlijke voorstelling te zijn. Vreemd genoeg zien we bij binnenkomst twee mensen van een particulier bewakingsbureau door de lobby lopen, opzichtig in het rond kijken en sommige mensen aanspreken. Als het signaal “aanvang voorstelling” heeft geklonken blijken ze zelfs in de zaal te staan. Ze bevinden zich in de nabijheid van een metaaldetectorpoortje, dat zo nu en dan afgaat als de bezoekers erdoorheen lopen en wat meteen betekent dat de vrouw in kwestie aan een uitgebreid onderzoek wordt onderworpen. Er is weinig oplettendheid voor nodig in de ene beambte BN-er Bob Fosko te herkennen; de ander zal dus wel (de minder markante) Jim de Groot zijn.
Als de voorstelling start blijkt waarom deze veiligheidsmaatregelen genomen zijn. Er is gedreigd met terroristische aanslagen op doelen waar veel mensen bijeenkomen, zoals theater “de Vest”. Het blijkt dat de terroristen zich vermomd hebben als de Blues Brothers.
De entree van Elwood en Jake is spectaculair; iets wat ze na de pauze nog eens dunnetjes overdoen. De broers spreken Nederlands maar zingen volledig in het Engels. Het eerste deel van de show is vooral hilarisch door de sketches tussen de songs door en de flauwekul tijdens de liedjes. Zo moet Jake van de dood worden gered en zien we de broers als bijtjes optreden. Na de pauze moet de vaart er een beetje in blijven en wordt het sleutelwoord publieksparticipatie, maar wel vanuit de zaal. Alkmaar zal zeker niet in de boeken belanden als swingendste stad van het land, maar het publiek kwam weldegelijk in beweging op deze koude januariavond.
De performance van de Groot en Fosko mag er zijn. Laatgenoemde zingt op zijn bekende wijze, en heeft een stevig Nederlands accent, maar hij blijft een podiumtijger. Hij zet Jake neer zoals ik hem voor de geest haal uit de films. De Groot’s rol Elwood is een stuk ingetogener persoonlijkheid. Als hij loskomt, vliegen de vonken er van af, maar veelal is hij rustig en beheerst. Opvallend is hoe hij juist als hij de dansbewegingen minimaal uitvoert er toch zo veel swing in weet te krijgen. Een fijn stel dus.
Maar zonder de zangeressen Nyolene Grey en Leona Philipo en zanger Brian B zou de voorstelling niet kunnen bestaan. Op hun sterke vocalen rusten een groot deel van de songs en zijn daarmee een stuk meer dan de opvulling voor een changement bij de heren Blues.
De voorstelling is eerst en vooral een muzikale; een musical moeten we het echter niet noemen. Het is een aaneenschakeling van Soul, R&B (maar dan in de definitie uit een tijd dat niet alle nummers precies hetzelfde klinken) en Blues, met een toefje Country. In de eerste helft heeft de humor een centrale plaats met veel verbindende teksten; na de pauze is het vooral swingen. Het wel is jammer dat het gegeven van het begin niet terugkomt aan het einde van de voorstelling. Geluidstechnisch was het niet optimaal; de akoestiek van de zaal leek erg dof, er zat soms een storende brom in de microfoon en een nog storender “uit de maat”-klapper in het publiek. Toch konden deze zaken de pret niet drukken. Dit eerbetoon is een ongecompliceerd avondje uit, en daarmee de inspiratoren 100 %waardig.
