DommelGraaf & Cornelissen lijkt zich de laatste jaren vooral te richten op de wat oudere theaterbezoeker. Met voorstellingen uit het collectief geheugen als De Jantjes en Heerlijk duurt het langst, en musicalbewerkingen van klassiekers als Op Hoop van Zegen en Het Meisje met het Rode Haar. Ook Nonsens, een musical die off-Broadway in 1985 voor het eerst te zien was, en het begin was van een schier eindeloze stroom aan vervolgdelen en spin-offs past op het eerste gezicht prima in het rijtje. Maar toch niet helemaal. Een buitengewoon scherpe, en soms ook wat gewaagde vertaling, of moeten we zeggen tekstbewerking door Jeremy Baker zorgt ervoor dat de voorstelling ook voor de jongere doelgroep buitengewoon interessant wordt. Want de nonnen in de voorstelling zijn (deels toch) behoorlijk bij de tijd. Superchill spelen ze Call of Duty, en dit speciale optreden is een vorm van crowdfunding. En moeder overste heeft bij de voorselectie haar stoel omgedraaid. Hoe eigentijds kun je een voorstelling maken.
De basis van het verhaal is niet gewijzigd. Vijf nonnen treden eenmalig op om geld in te zamelen. Een groot deel van de orde is door een voedselvergiftiging overleden, en er was niet genoeg geld om ze allemaal te kunnen begraven. Dat dit ook komt omdat moeder overste een grote flatscreen heeft gekocht doet er niet toe. Wat volgt is een bonte collectie optredens en onderling gekibbel en gekir, met een wonderlijke ontknoping. Moeder overste, zuster Maria Regina, gespeeld door Marjolijn Touw is nogal dominant, en weinig elegant. Mariska van Kolck speelt zuster Maria Futilia, die graag moeder overste had willen zijn, maar hier de tweede viool speelt. Toch steekt ze haar kritiek niet onder stoelen of banken. Renée van Wegberg is zuster Maria Pavlova. Zij wil de eerste nonnerina worden, en heeft dus dansambities. Zuster Maria Amnesia weet niet meer wie ze is. Brigitte Heitzer speelt deze wat wazige zuster. En tenslotte is er nog zuster Maria Beyoncé. Haar naam is één van de minder geslaagde ‘actualiseringen’, maar Wieneke Remmers weet deze zuster van de wereld, met een zware jeugd in de Bijlmer duidelijk neer te zetten. Ze is in deze voorstelling de understudy, dus moet stiekem hopen dat één van de anderen uitvalt. Als spelers krijgen ze ruim de mogelijkheid hun talenten te laten zien. Comedy en zang bijvoorbeeld, maar ook een weergaloze poppen-act passeert de revue. Het avontuur van de zusterorde van Schokland (in de Noordoostpolder) als missiezusters bij Aids-kinderen (Ebola was al bezet) is buitengewoon grappig en gevat, en hier en daar ook wat grof, al zou het diascherm met fraaie illustraties wel iets groter mogen. Ook is de verstaanbaarheid juist hier niet goed, zodat we tussen alle grappen en grollen door ook het gevoel hebben het één en ander te missen.
De score van de voorstelling kent een paar echte hoogtepunten. Nummers, veelal met een gospeltintje, waarbij je nauwelijks stil kunt blijven zitten. Andere songs hebben de tand des tijds wat minder doorstaan, en moeten het hebben van de tekst. Ook de publieksparticipatie voelt wat minder van deze tijd, waarin we het in deze vorm toch vooral bij jeugdtheater vinden horen, zoals de gebaren en yell bij de opkomst van moeder overste, de quiz na de vertelling over de Afrika-missie. Op de uitvoering ervan valt niets aan te merken.
In tegenstelling tot wat onderstaande foto’s suggereren wordt de voorstelling niet geheel in de pinguïn-kleuren gespeeld. Een groot deel van de voorstelling hebben ze normale kleding aan, en ondanks een hoofddoek zijn de gezichten en dus de bijbehorende mimiek goed zichtbaar. Pas in de tweede akte worden de kostuums, die ze nog hadden van hun uitvoering van The Sound of Music, aangetrokken.
Nonsens loopt door de hippe bewerking het risico tussen wal en schip te vallen. Te eigentijds voor de senioren die zich door de bekende titel laten lokken, en net te oubollig voor de jongere doelgroep. Mits de oudere niet te lichtgeraakt is kan het juist ook een leuk avondje uit zijn voor alle generaties. Er zit genoeg lekkers in de score, de energie van de spelers is aanstekelijk, en de vertaling is super. Dat er ook wat dipjes in de voorstelling maakt dan niet zo uit, er is verder nog genoeg te genieten.
