In Nederland zijn een paar generaties opgegroeid met Alfred J Kwak, maar inmiddels zijn er natuurlijk veel tekenfilm- en boekkarakters bijgekomen. Toch staat de eend ook dit seizoen in het theater, met de voorstelling Alfred J Kwak en de Sneeuwvlok. Hier blijkt dat ook de jongere theaterbezoekers het eendje met de rode shawl kennen, want ook de “controlevragen” als ‘Waar woont hij?” werden goed beantwoord.
Waar in het theater vaak wordt geprobeerd het figuur zo goed mogelijk te benaderen, bijvoorbeeld door poppen te gebruiken, of mensen van top tot teen in een karakterkostuum te hijsen, is Alfred in dit geval gewoon een meneer met gele schoenen en shirt, een rode shawl en een geel petje, namelijk Mark Haayema. Een rol, en vooral ook het type voorstelling dat op zijn lijf is geschreven De inbeelding doet de rest, want zodra het avontuur is begonnen, is hij gewoon Kwak.
Voor het sprookje over het sneeuwvlokje begint is er eerst een lange inleiding, waarin door hem wordt uitgelegd waarom hij zo verkouden is geworden (hij strooit met tissues), en ook het orkest wordt geïntroduceerd. Omdat dit voor veel kinderen de eerste keer is dat ze een orkest zien. En zo komen de muzikanten een voor een aan bod: eerste viool, tweede viool, der…. Nee, altviool. Op een grappige manier, met voor veel volwassenen zelfs hier en daar nog nieuwe of weggezakte info. De dwarsfluit hoort bij de houtblazers. Of een grapje, als in een rietje van een klarinet boet je blazen, in het rietje van je chocomel…. De interactie met de zaal blijft. Soms wordt er nadrukkelijk om gevraagd, op andere momenten reageert een kindje hardop op wat er gebeurt, en wordt ook daar weer leuk en passend op gereageerd vanaf het podium. Een wonderlijk toeval: de voorstelling lijkt gemaakt op de waan van vandaag. Ook op het podium gaat het 12 graden vriezen.
Het sprookje met het sneeuwvlokje is nogal poëtisch. De vlok wil smelten in de schoot van haar moeder, de zee en Alfred gaat er voor zorgen dat dat gaat lukken, en brengt haar die kant op. Met gevaar van bijvoorbeeld de zon of de kraaien. Het vergt misschien wat inlevingsvermogen om de als Sterre Vlok geïntroduceerde vrouw, die eigenlijk Sterre Konijn heet, als een sneeuwvlokje te zien, maar wat volgt is prachtig. Naast de volwassenen, waarvan er waarschijnlijk een hoop met nostalgische gevoelens in de zaal zitten, blijven ook de kinderen geboeid kijken. Er mag uiteraard worden meegedaan. De twee dansers (Julia & Julia), die bijvoorbeeld een boom uitbeelden maar ook gevaarlijke kraaien, zorgen voor een artistiek tintje, al wordt er ook met hen gedold. En duiken de spelers in de zaal op zoek naar een geheim. Het levert een liga en een vriendenboekje op. “Wil je dat ik daar straks in schrijf?”… “Nee”. Of wordt het publiek gestimuleerd om elkaars hand te pakken.
Met twee heerlijke acteurs, mooie muziek en genoeg te zien en te doen, is Alfred J Kwak en de Sneeuwvlok een perfect uurtje theater.Alfred J Kwak en de sneeuwvlok is nog te zien in Groningen (28 februari) en Almere (1 maart).
Foto: Jaap Reedijk.
