Het mag dan wel geen professionele productie heten, het moet wel een kwalitatieve productie zijn. Zo werd “Alladin” van te voren omschreven. Na het zien van de voorstelling kan niet anders dan worden gesteld dat dit volledig is gelukt. Alladin is prachtig geworden door de decors, kostuums en effecten. Vele rollen worden door de niet-professionals uitstekend vertolkt, met als gevolg dat deze show zich zeker kan meten met enkele professionele.
Deze Alladin is dichter bij het originele verhaal gebleven dan de versie van Disney, de anders gespelde Aladdin, al zijn er zeker ook elementen van die versie overgenomen. In Alladin is Alladin de leider van de straatbende, die nogal veel rottigheid uithaalt. Een stoffenverkoper wordt te grazen genomen, en ook een pottenverkoper met het ontgelden. Ondanks dat beiden inferieure kwaliteit verkopen maakt Alladin in eerste instantie zeker niet een sympathieke knul, een ordinaire dief. Duidelijk is dat dit grote kind erg weinig verantwoordelijkheidsgevoel heeft.
Slechterik Kaifas heeft hem echter nodig voor zijn plannen, en doet zich voor als zijn oom, de broer van de overleden vader van Alladin, en, gebruik makend van de armoede waarin Alladin en zijn moeder zich bevinden, weet hij Alladin met de belofte werk en geld mee te lokken. Kaifas stuurt Alladin een grot in om een lamp op te halen, maar Alladin komt terug met een mooie edelsteen. Kwaad sluit Kaifas Alladin in de grot op, en hier ontdekt Alladin de lamp en zijn geheim, de bijzonder energieke geest die in de lamp huist. Drie wensen krijgt Alladin, waarvan de eerste meteen wordt benut; ontsnappen uit de grot. Op de vraag met welk vervoersmiddel is de optie vliegend tapijt het meest verleidelijk en deze keus wordt gemaakt.
De geest zorgt er ook voor dat Alladin kan trouwen met Yasmine, de dochter van de sultan, maar Kaifas geeft zich nog niet gewonnen. Als er een oorlog uitbreekt weet hij als adviseur de sultan te overtuigen dat Alladin de beste kandidaat is om het leger te leiden. Terwijl Alladin in de oorlog vecht voert Kaifas zijn plan uit. Vermomd als koopman die oude lampen weer als nieuw kan maken. Yasmine trapt in de val, en Kaifas verwisselt de lamp. Zijn eerste wens is het hele paleis naar Afrika te verplaatsen. Als Alladin als winnaar uit de strijd terugkeert vind hij Bagdad zonder paleis. Met het vliegend tapijt waarmee hij eerder uit de grot ontsnapte weet hij weer bij het paleis te komen.
Eenmaal daar wordt een list bedacht. Yasmine zal toegeven aan de wens van Kaifas om hem te huwen, en zo proberen hem de lamp te ontfutselen. Het mislukt en als Alladin wordt ontdekt wordt krijgt de geest de opdracht hem tot een vlieg om te toveren. Ondanks de waardering die de geest heeft voor Alladin voert hij deze opdracht uit. Vliegensvlug schuift Yasmine echter een spiegel tussen de geest en Alladin, waardoor de betovering spiegelt en Kaifas wordt getroffen. Omdat de lamp van eigenaar is gewisseld zijn er opnieuw 3 wensen te doen. De eerste is een terugkeer naar Bagdad, en met de laatste wordt de geest bevrijd van zijn gevangenschap in de lamp.
De zaal van het cultureel centrum is mooi aangekleed in oosterse sferen. Het sombere bruin-grijs-beige is door de gevel-wanden aan de zijkant naar de achtergrond gedrukt. Het is alvast een klein beetje magie, waarvan er in de voorstelling nog veel meer zal volgen. De kostuums zijn prachtig, de decors en rekwisieten zien er prima uit, en ook de speciale effecten mogen er zijn. Zo is het vliegend tapijt wel erg beweeglijk, maar geloven we zeker dat het echt vliegt (het tegendeel is in ieder geval onzichtbaar). Het vuur schieten van Kaifas, de geest die steeds op andere plekken in een wolk van rook verschijnt; het maakt de voorstelling magisch.
Sommige scenes zijn hilarisch. Het nummer drie wensen bijvoorbeeld, met danskoortje en show-assistente is buitengewoon geestig. Ook barst het van de woordgrappen (de doek die Alladin aan zijn moeder geeft is van de kameel gevallen), en verwijzingen naar de Vlaamse cultuur, waarvan mij als Nederlander er ongetwijfeld een aantal zijn ontgaan. Zo laat de geest bijvoorbeeld bij het vervullen van een wens het “Get ready” volgen door “er brandt een vuur diep in mij”.
De choreografieën zijn mooi; de uitvoering ervan over het algemeen goed, alleen bij erg grote groepen is het lastig alles echt gelijk te doen. Qua podiumbeeld is nergens in de val getrapt dat meer ook echt beter is. Als aan het slot de voltallige cast op het podium staat om het welverdiende applaus op te vangen verbaas je je echt over het enorme aantal spelers.
Alladin is een bewerking van een show die in Antwerpen begon, en een jaar later door Nederland toerde. Een sprookjesvoorstelling met in Belgie bekende Vlamingen in de cast, en in Nederland bekende Nederlanders. Daar is hier natuurlijk geen sprake van. Een recente ietwat bekende Vlaming in deze bezetting is Jacobje uit de Vlaamse première van Beauty & the Beast. Timon Sohier is onderdeel van de gang van Alladin.
Matthijs Vandekinderen speelt Alladin overtuigend. Hij groeit mooi naar volwassenheid, en zingt, als het niet al te luid hoeft, uitstekend. Als er power moet worden gegeven mist wel af en toe de zuiverheid. De rol van moeder Layali is niet zo groot, maar Ann van Kerschaver maakt haar momenten meer dan de moeite waard, zowel zingend als qua spel. Chloé de Bie is prinses Yasmine. Ze heeft een prachtige stem en laat dat zeker horen.
De humor is het stuk zit, behalve bij een aantal bijrolletjes, vooral bij de sultan en de geest Djinny. Beiden hebben een hoog Disney-Aladdin gehalte gekregen. De sultan is aimabel-grappig en de geest is zwaar over the top; in beide gevallen werkt het goed.. Tim Asselman is een schat als sultan en Djinny Simon Beausaert is als de hyperactieve geest de publiekslieveling.
Ben Philips is de slechte Kaifas. Hij is hier en daar slecht te verstaan, mede door de tongbrekende teksten die hij heeft, maar over all zet hij de slechterik prima neer.
Alladin is een uitstekende voorstelling geworden, waarvan het te betreuren valt dat er maar zo weinig opvoeringen zijn in zo’n beperkt tijdsbestek. De kaarten voor de reguliere voorstellingen waren ruim van tevoren uitverkocht, en zij die de kaarten boekten hebben zeker gelijk gekregen. Het zal niet meevallen om Alladin te overtreffen, maar met Repelsteeltje zal volgend jaar een poging worden gedaan.
