Door omstandigheden heeft de redacteur, die de première bezocht, geen recensie kunnen schrijven. Dit verslag is van een latere voorstelling, waar niet Ellen Evers maar Melise de Winter de rol van Lily speelde.
De opvolger van The Lion King in het Circustheater is een eigen Stage Entertainment productie, die op Broadway te zien was. De Anastasia van de titel is precies die persoon, die je met deze voornaam associeert: de dochter van de Romanovs, die na het uitmoorden van de keizerlijke familie al dan niet nog in leven was. De voorstelling is deels gebaseerd op de tekenfilm, maar heeft ook elementen van de film uit 1956 met filmiconen Yul Brynner en Ingrid Bergman. De fans van de tekenfilm zullen in dit verhaal vooral Raspoetin en zijn vleermuisje Bartok missen. De rol van antagonist is ditmaal voor een Sovjet-officier genaamd Gleb.
De voorstelling begint in de tijd dat de tsaar nog aan de macht is. We zien Anastasia en haar grootmoeder (de keizerin-moeder dus), die voordat ze naar Parijs vertrekt haar een speeldoosje nalaat. Later breekt de revolutie uit en wordt de Romanov-familie geëxecuteerd. Haar grootmoeder is echter in de overtuiging dat Anastasia nog leeft. We maken vervolgens kennis met de jonge Dmitry en oudere Vlad, die een plan zoeken om te overleven. Vlad is een charmante oplichter, Dmitry is nogal nors. Het nieuwste plan is het zoeken van een meisje die door kan gaan voor Anastasia, om met haar naar Parijs te vertrekken en de beloning van de keizerin-moeder op te strijken. Na een aantal mislukte audities belandt Anja bij toeval bij hen. Deze straatveegster, die niets meer weet over haar jeugd, staat in de belangstelling van Gleb, een wat lompe Sovjet-officier. Anja gaat op het voorstel van de twee in, maar lijkt tijdens het Anastasia-leerproces meer op te steken dan wat haar wordt geleerd. Zou zijn….? Het contact tussen Dmitry en Anastasia verloopt stroef, maar tijdens de reis lijkt hij toch wat milder te worden. Waar Gleb in eerste instantie een leuk meisje zag, ziet hij ondertussen een mogelijke Anastasia, en hij zet de achtervolging in richting Parijs.
De jonge hoofdrollen worden vertolkt door uitstekende vocalisten. Voormalig Musicalworld Award winnares Tessa Sunniva van Tol als Anastasia en Milan van Waardenburg als Dmitry (die deze rol ook al in Stuttgart speelde) klinken fantastisch. Hoewel de karakterontwikkeling bij beiden nogal voorspelbaar is, worden deze toch goed gespeeld. René van Kooten is perfect gecast voor de rol van Gleb: een angstaanjagende man om als tegenstander te hebben, met een kwetsbaar kantje en tragische achtergrond. Gerrie van der Klei is prachtig als de liefhebbende grootmoeder, en zeer overtuigend als de bittere vrouw die geen familie meer overheeft. Dat ze ook nog steeds een uitstekende zangers is zorgt voor een mooi openingsmoment, en kippenvel bij het trieste “Sluit de deur”. De komische momenten komen van Vlad en Lily. Ad Knippels is een alleskunner: Vlad is een figuur die je in je hart sluit, ondanks zijn soms wat dubieuze gedrag. Lily is het gezelschap van de keizerin-moeder, en tevens de poortwachter van iedereen die op haar geld uit is, maar vooral een uitbundig figuur. Melise de Winter straalt in deze rol, en tovert in een handomdraai een lach op je gezicht. Het ensemble danst, beweegt en verkleedt zich een ongeluk en zorgt zo voor een voorstelling die als een trein doordendert. Alleen het erg clichématige “Parijs vindt de weg naar je hart”, de opening van de tweede akte, weten ook zij niet te redden.
De muziek van Ahrens en Flaherty (hun Ragtime staat bovenaan menig musicalliefhebbers’ lijstje) ligt goed in het gehoor. Het beste wat je als vertaler kunt bereiken is dat de tekst oorspronkelijk klinkt, en dat heeft Daniël Cohen voor elkaar gekregen. Natuurlijk, “Once upon a december” had in de tekenfilm al zo’n kracht dat je, nu het als terugkerend thema wordt gebruikt, geneigd bent het in het Engels mee te zingen, maar dat ligt niet aan de vertaling. Het decor is in de basis een grote ruimte, maar door bijzonder creatieve draaiwanden, in combinatie met video op de achtergrond, is er in een handomdraai een andere locatie, die overtuigt, dan wel praktisch is voor de enscenering.
Anastasia is visuele pracht en praal, knap uitgevoerd door een uitstekende cast. Het verhaal volgt wel heel erg de gebaande paden, en de ontknoping voel je halverwege de voorstelling vrijwel in detail aankomen. Het is in ieder geval wel zo geloofwaardig dat sommigen in het publiek dachten dat ze naar een waargebeurde geschiedenis hebben gekeken.
