De volwassen hoofdrollen uit de show worden bezet door de grote namen uit de tournee van vorig jaar. Het kreng dat het weeshuis leidt, Miss Hannigan, wordt vertolkt door Loeki Knol. De dronken kinderhaatster wordt vet aangezet en af en toe zou het ietwat subtieler kunnen, maar het publiek vreet haar optreden. Haar binnenkomst bij de eerste ontsnappingspoging van Annie mag er dan ook zeker zijn. Ook daddy Warbucks is een publiekslieveling. Edwin Rutten weet als harde zakenman niet echt te overtuigen, maar zodra zijn hart voor Annie is gesmolten en hij echt ontdooit (en dat is in een handomdraai), is niet alleen zijn liefde voor Annie maar zijn verbazing over haar gedrag en levensvisie puur en oprecht.
De Bezemweesjes is de kindergroep die deze premiere mag spelen. Annie (Stephanie van Rooijen) is wel wat groot en ook in gedrag wel ietwat te volwassen voor een elfjarig meisje, maar speelt verder wel heel overtuigend. Bijdehand en toch aandoenlijk, en heel sterk in haar timing. Ook de andere weesmeisjes spelen sterk. “Een zwaar bestaan” overklast door een enorme kracht de beelden van hetzelfde nummer die ter promotie het hele jaar overal in de Efteling te zien zijn geweest. Ook de enorme professionaliteit valt op. Geen spoortje van paniek als er iets niet helemaal volgens plan gaat, maar gewoon doorgaan en herstellen als daar tijd voor is.
René van Wegberg zong al meerdere malen in de Efteling (de naam Guido zal bij vele musicalliefhebbers de haren te berge doen rijzen), maar maakt hier ook haar musicaldebuut. De beloofde hoofdrol in een Stage Entertainment productie - de beloning voor de winst van het programma Sterrenjacht - liet te lang op zich wachten. Haar optreden als Grace Farell doet vermoeden dat een hoofdrol er ook op eigen kracht wel zou kunnen komen. Ze heeft een prachtige stem en speelt met een natuurlijke vanzelfsprekendheid de charmante Grace Farell, assistente van miljardair Warbuck. De scene waarin ze juist Annie uit het weeshuis pikt is daar een mooi voorbeeld van.
Maar ondanks al deze kanjers is de meest innemende persoonlijkheid in de voorstelling de figuur van president Franklin D. Roosevelt. Raymond Kurvers is meesterlijk bij elke opmerking die hij krijgt, of reactie die hij opwekt. Heerlijk ondeugend (als hij zijn mensen dwingt te gaan zingen), perfect getimed, buitengewoon gevat, en een awardnominatie waard. Maar ja, die heeft hij natuurlijk al gehad voor deze rol.
De voorstelling zelf zal door de diverse generaties anders worden beleefd. Zeker de jongere kinderen zullen geen enkel beeld hebben bij de crisisjaren, en zeker voor hen zullen sommige nummers wat te lang duren. Voor het wat oudere publiek zijn juist de grappen rond het tijdsbeeld en de politiek (zoals de eerste reactie van republikein Warbucks op democraat Roosevelt) weer erg leuk.
Wat voor iedereen staat als een huis zijn de ensemblestukken. Er moet een onuitputtelijke energiebron achter de coulissen staan. De acrobatische toeren van “stagiair” Mauricio de Kok zijn er een voorbeeld van, maar eigenlijk doe ik door het noemen van 1 naam de rest van de groep te kort.
Niet alle keuzes die voor deze voorstelling zijn gemaakt, en dan met name in de dansen spraken me even erg aan. Vooral het kippengedoe bij Rooster Hannigan (link lijkt me duidelijk) vond ik een miskleun, en van de dans die het jachtige leven van New York moest uitbeelden kreeg ik echt de zenuwen. Ook was het soms wel erg duidelijk dat er weer een snelle kostuumwisseling aan zat te komen en werden bewegingen richting coulissen niet helemaal in stijl afgemaakt. Toch blijven dit details in een wervelend geheel.
Natuurlijk zit de show vol met grappen. De steeds herhalende reacties op de aanwezigheid van president Rooseveldt en vooral zijn reacties hierop zijn heel erg sterk. De moeite van mevrouw Hannigan om op de burostoel te gaan zitten scoort dan juist bij het jongere publiek. Toch blijft 1 ervan echt een raadsel, aangenomen dat het grappig bedoeld is. Wat doet een buikspreker in vredesnaam in een radioprogramma.
Toch geeft elke avond- of middagvullende voorstelling in het eftelingtheater ook een vervelend bijgevoel. Hoe sterk de show er ook is, 1 ding is altijd een groot minpunt. Het gebrek aan een fatsoenlijke zitplaats. De banken mogen dan nog net leuningen hebben; het zitcomfort is beneden de maat voor een show die langer dan een half uur duurt. Een zelf meegenomen kussen is een noodzaak om echt van de voorstelling te kunnen genieten.
Met Annie is gekozen voor een bekende titel en een bewezen show. Dit feestje heeft alles in zich om de teleurstellende TiTaTovenaar in alles te overtreffen.
