Assepoester anno 2018 heeft een vader, die bij de tijd is. Zo heeft hij een nieuwe vrouw gevonden via internet. Maar als ze op komt dagen, lijkt ze niet heel erg op de profielfoto. Ze is veel groter, en zuurder. Probleem is ook nog eens dat hij, als voetendokter, voor een spoedgeval wordt opgeroepen. In Peru? En zo blijft Assepoester achter, met deze nare vrouw, en haar vervelende dochter Secretia. Je zou nog kunnen denken dat ze geluk heeft, dat Serpentia elders vertoeft. Vader geeft haar nog wel een nood app: als er echt iets is, kan ze daar contact mee opnemen. Vader is nog maar net weg, of moeder en dochter schofferen Assepoester, dwingen haar uit haar kamer, maken haar kleren kapot en zetten haar in als werkster. Ze is juist bezig met de was, als er een rare snuiter opduikt, op zoek naar haar vader, omdat hij last heeft van zijn eksteroog. Met rare woorden als par bleu, en schone jonkvrouwe, verpest hij de was. Als Assepoester blijkt te zijn buitengesloten, stelt hij voor het in de beek te doen; zoals op het schilderij bij hem thuis.
Het is ons als kijker natuurlijk duidelijk zijn wie deze man is. De noodlijn biedt hulp als Assepoester geen kleding heeft voor het bal, en stuurt een fee. Nog niet zo ervaren, wanhopig op zoek naar stagepunten, in een opvallend afzichtelijke jurk, en, een vent. Gelukkig is de nieuwe jurk van Assepoester in een andere stijl.
De voorstelling volgt het verhaal van Assepoester, ondanks een hoop aanpassingen aan de huidige tijd, inclusief het ‘we kennen elkaar al, en zijn daarom al verliefd’ principe zoals het heden ten dage hoort. Het sjoemelen op dating sites is een van de vele verwijzingen in het nu, maar ook de huismijt allergie van de prins zal bijvoorbeeld in het originele sprookje niet voorkomen.
De kernkarakters zijn sterk. De stiefmoeder wordt fraai gespeeld door Hans Langhout. Statig en arrogant, zoals de figuur bijvoorbeeld ook in de Disney-film zich gedraagt, en tegelijkertijd ook iets armoedigs, mede door het vele gebruik van “ligge legge” in haar zinnen. Het voorbeeld van hoe een travestierol voor een optimaal resultaat zorgt. Assepoester neemt de kinderen op sleeptouw, en Marieke Goemans slaat hierbij precies de juiste toon aan. Wat haar overkomt, overkomt het publiek. Kylian de Rooij is een nogal onvolwassen prins in woord en daad, die duidelijk beschermd is opgevoed. Hem overkomt van alles, en natuurlijk is hij niet te benijden als Secretia het op hem heeft gemunt. Ook hij heeft zijn komische momenten van kracht, bijvoorbeeld als hij voorstelt de TL verlichting op het bal aan te doen, de broodjes kaas rond te laten gaan, en iedereen naar huis te sturen. Sanne Franssen speelt met veel genoegen de pestkop Secretia, vol overtuiging van zichzelf. Nino Ruiter kan vooral losgaan als de fee en doet dat ook. Als vader heeft hij beduidend minder houvast aan het materiaal. Tenslotte is Annebeth Moolenburgh leuk en ontwapenend als de lakei, die alles doet voor de prins, en het liefst met hem samen zou zijn, maar weet ook te stralen als de ongeduldige koetsier.
Een kleine cast, en overduidelijk een klein budget. Dat betekent ook een beperkt decor, dat efficiënt wordt gebruikt als huize Assepoester, en koninklijk paleis. De koets wordt getoverd in de coulissen, en behalve toffe licht- en geluidseffecten zien we die als publiek niet. De nieuwe jurk wordt wel live op het podium getoverd, en zorgt voor een leuk speciaal effect. De liedjes zijn niet heel opvallend, maar passen goed in de voorstelling. Al zou een iets voller geluid deze nog wel een stukje krachtiger maken. Waar sommige voorstellingen voor deze leeftijdscategorie hoog inzetten op het meedoen van kinderen en ouders, blijft dat hier beperkt tot één liedje, waar meegezongen kan worden. Dat is overzichtelijk, maar komt zo ook wel een beetje uit de lucht vallen.
Assepoester is een kleinschalige jeugdvoorstelling, waarin met een klein budget een leuk resultaat is behaald. Een voorstelling zonder overdreven clownerie, die toch leuk is voor het hele gezin, mede door de hedendaagse middelen die worden gebruikt. Dat dit soms wat wrijft binnen het verhaal (een app en een koets?) stoort desondanks niet. Assepoester is gewoon een leuke middagvullende voorstelling. De cast neemt alle tijd om na afloop met de bezoekers op de foto te gaan, nadat eerst al op het podium de mooiste kleurplaat is beloond. Mocht je zo het boek van de voorstelling niet hebben gewonnen, kun je deze na afloop kopen, en laten voorzien van de handtekeningen van de spelers.
De voorstelling is nog te zien tot en met eind mei, in diverse theaters in het hele land.
