Bacchanten: wat nou normen.

Het zal je toch maar gebeuren als koning. Heb je lekker je land en volk op orde, heb je je normen en waarden, je fatsoen hoog in het vaandel, komt er een vreemdeling die losbandigheid preekt. En die daar heel succesvol mee is.
Het overkomt Pentheus, koning van de stad Thebe, in het Oude Griekenland. En met oud bedoelen we in deze context ca 1000 voor Christus. De streng regerende Pentheus is kleinzoon van Cadmus, de stichter van de stad, die ooit een draak versloeg, en door het zaaien van de tanden ervan het volk van Thebe liet ontstaan. Agave en Semele zijn twee van zijn dochters; Agave is de moeder van Pentheus. Semele werd verleid door de god Zeus, en kreeg een zoon, Dionysos. Een ongelukje met een bliksem doodde Semele, en juist deze Dionysos is de vreemdeling die zorgt voor de onrust in Thebe. Pentheus erkent Dionysos niet als god, en dat is iets wat goden niet erg kunnen waarderen. Pentheus zal hier zwaar voor boeten.
Nog voor de zaal wordt betreden is de voorstelling al bijzonder. Op de begane grond van Theater 222 krijgen de bezoekers de keus voor 3 locaties, waar elk op een andere wijze de voorstelling wordt ingeleid. Eenmaal in de Shakespeare-zaal zijn we aan het hof van Pentheus en wordt het publiek geacht de ceremoniën te eerbiedigen, en mee te zingen met het volkslied, dat op een eerder uitgereikt blad staat. Rensi pame oreo, Sanislaus doeleivie… Niet helemaal te volgen, maar gelukkig is de rest van de (gesproken) tekst gewoon Nederlands. De Uvorm van de banken zorgen voor goed zicht op alle plekken, maar de plaats waar ik mezelf had neergezet blijkt heel bijzonder. Zo vlak naast de technieker bleek ik ook vlak naast de poort naar de hemel te zitten en daalde Dionysos dus tot vlak voor mijn voeten neer, vanaf een ladder…
Bacchanten is oorspronkelijk geschreven door Euripides, nu één van de bekendste dramadichters, maar bij leven niet erkend bij het grote publiek. Te vooruitstrevend, en alsof het grote kunstenaars is voorbestemd, Euripides won met dit stuk de eerste prijs postuum. Hij was eerder dat jaar op 74 jarige leeftijd overleden. Bij Hofplein wordt jaarlijks een klassiek toneelstuk opgevoerd, en deze Bacchanten is hiermee de opvolger van onder andere De Oresteia en Lysistrata. De eenakter is dus geen musical, al is de voorstelling wel muzikaal. Dit komt voornamelijk voor rekening voor de aanhang van Dionysos, de Bacchanten, die al zingend het onbezonnen leven van sex en drugs leven. De muziek heeft een hoog hippie gehalte, maar komt op andere momenten juist weer Aftikaans over. Decor is er nauwelijks; een podium en een gat naar de hemel, zo lijkt het. Het maakt dat de hel die op een gegeven moment uitbreekt verrast. Met wat rood licht als hulpmiddel ziet het er werkelijk fantastisch uit.
De spelers vertolken hun rollen allen prima. Steven Ivo als Cadmus, Karlijn de Boorder als Agave en Hayo de Kruijff hebben dramatisch gezien de meest interessante rollen, en ze spelen deze goed. Opvallend is dat de oude heren niet met pruiken en stokken oud zijn gemaakt, en er ook niet continu bejaard wordt bewogen, al is dat op geschikte momenten in de voorstellingjuist weer wel het geval, als er bijvoorbeeld gedanst moet worden, of op de dames moet worden gejaagd. Het houdt het stuk fris.
Bacchanten is wederom een interessante vertolking van een klassiek theaterstuk, in een kleine intieme setting. Voor de liefhebbers van cultuur een must om te zien, voor theaterminnend Nederland ook zeker een interessante voorstelling.