Backbeat - het begin van de Beatles

De nieuwste musical op het West End is Backbeat. Hoewel, musical? Want de nummers in de show zijn allen gewoon optredens van de band, dus eigenlijk is het meer een toneelstuk over een periode uit het leven van de Beatles. Dan gaat het voornamelijk over de periode dat de band in Hamburg optrad, en dan met de voornaamste focus op het leven van Stuart Sutcliffe.
“Wie?” zul je waarschijnlijk denken, “John, Paul, George, Ringo” en Stu? Dat Ringo Starr bij de Beatles is gekomen als vervanger van Pete Best, die door de producer George Martin vlak voor de doorbraak uit de band werd gezet is nog wel redelijk bekend, maar wisten we ook van de vijfde Beatle.
In Backbeat zien we eerst dat Stuart door vriend John Lennon in de band wordt gehaald. Als bassist, terwijl hij niet eens weet hoe het moet. Hij krijgt van John seintjes welke snaar hij moet spelen. Stuart is duidelijk geen muzikant, maar wel artiest. Hij schildert. De eerste schreden op het muziekvlak zijn niet helemaal wat ze ervan verwachtten. Optredens van zes uur, slapen achter een bioskoopdoek in plaats van in een fatsoenlijk hotel, en ondertussen wordt er met de leeftijd van George Harrison gesmokkeld. Om op te treden moet je 18 zijn. Als nummer 1 Beatlesfan Klaus zijn vriendin Astrid aan de band voorstelt, is Stuart al snel hotel de botel. Hij weet haar ook te versieren en in te pikken, en geeft zijn gevoelens prioriteit boven de band. Er komt een moment dat hij moet kiezen tussen de Beatles, en Astrid en een kunstcarrière.
De voorstelling is nog in try-out fase, dus een definitief oordeel mogen we nog niet geven. Dus ik laat het bij een indruk. De voorstelling is niet onaardig, en zit vol geestigheden op gniffel-niveau. Zowel om een platte scene waar twee Beatles boven worden gepijpt (publiek kijkt op de rug van de mannen) terwijl de overige drie optreden, maar ook om de geestigheden in de teksten. Het probleem zit ‘m in de overtuiging. Er is geen chemie tussen John Lennon (Andrew Knott)en Stuart (Nick Blood), die boezemvrienden zouden moeten zijn, en het acteren van vriendin Astrid Kirchherr (Ruta Gedmintas) is ronduit zwak. Op zich worden rollen verder niet slecht gespeeld. Paul McCartney (Daniel Healy) klinkt als hij zingt ook echt als Paul, en het plaatje van de band klopt ook zeker best aardig. Voor George Harrison (Will Payne) en Pete Best(Oliver Bennett) zijn slechts kleine rollen weggelegd, waarmee ze wel de sympathie weten te winnen. Waar dat voor John en Stuart toch wat meer moeite kost.
Wel is het irritant dat de Duitse accenten voor geen meter kloppen, en waar er echt Duits wordt gesproken, dit klinkt als een omgekeerde Allo’Allo’.  Dat is jammer, want het verhaal wat wordt verteld is boeiend genoeg. Hier en daar wordt er wel een klein loopje met de waarheid genomen, maar deze worden in het programmaboekje ook toegegeven. Maar bekende namen als Bert Kampfaert (jawel, van de muziek uit de Indische Waterlelies in de Efteling), Tony Sheridan (My Bonnie is over the ocean) en Brian Epstein krijgen hun credits.
Natuurlijk heeft de productie nog een paar weken om de productie goed te krijgen; dit was de vierde show in Londen (maar was wel al in Glasgow te zien). Toch denk ik niet dat deze voorstelling een lang leven beschoren is. Dit is de achtste musical met bestaande nummers, en zeker niet de meest indrukwekkende. Toch is het voor de muziekliefhebber, die enige interesse hebben in de historie van de Beatles wel een must om te gaan kijken. Kan dat je geen moer schelen, blijf dan hier ook weg. Als gewone show is deze voorstelling simpelweg niet sterk genoeg.