Zo af en toe overstijgt een amateurproductie het amateurniveau. Waar je normaal door het enthousiasme, de creativiteit en de veelal bijzondere titels een leuke middag of avond hebt en blij of tevreden weer huiswaarts gaat, heb je op zo’n moment wat meer tijd nodig om het te laten bezinken, in je stoel in het theater, in de foyer of op weg naar huis. Een voorstelling die ook nog lang in het geheugen zal blijven hangen. Zaterdag jongstleden was weer zo’n bijzondere ervaring, dankzij Bare, uitgevoerd door Unidos.
De keuze voor een bijzondere titel als Bare mag bijzonder genoemd worden. Met titels als Jekyll & Hyde en Titanic gebruikten ze eerder titels die in het amateurcircuit behoorlijk gangbaar zijn, maar deze Bare levert een Nederlandse primeur op. Bare zag ruim 10 jaar geleden het levenslicht in Los Angeles, als Bare — A Pop Opera. In de tussenliggende jaren was de voorstelling onder andere off-Broadway in New York te zien, alsmede in Canada en Australië.
Bare, geschreven door Jon Hartmere (script en liedteksten) en Damon Intrabartolo (script en muziek), heeft een stevige thematiek en gaat vooral over de acceptatie van homosexualiteit. De voorstelling speelt zich af op een Katholiek internaat, waar Peter en Jason niet alleen kamergenoten, maar ook geliefden zijn. Peter wil anderen deelgenoot maken van hun geluk, maar Jason ziet dat niet zitten. Hij vreest de reacties, die zijn toekomst voor goed zouden kunnen verknallen. Zo weigert hij mee te spelen in het toneelstuk Romeo & Julia, maar wil honkballen. Een keuze waar hij wel op terugkomt, wat Jason de rol van Romeo oplevert. Jason’s dikkige zusje Nadia heeft zo haar eigen problemen, Ze wil Julia worden, maar krijgt de rol van vroedvrouw, en baalt van het feit dat ze geen relatie heeft. Matt is stapel op Ivy en had ook graag Romeo gespeeld.
Alles loopt behoorlijk uit de hand op de verjaardag van Ivy. Zij verleidt Jason, tot ongenoegen van Matt, en buiten het zicht van Peter. Het gaat van kwaad tot erger, die een dramatische ontknoping oplevert tijdens de opvoering van Romeo & Julia.
De belangrijke rollen worden zonder uitzondering allemaal schitterend vertolkt. De homosexuele Peter (Allard Derksen) sluit je meteen in je hart. Gevoelig en kwetsbaar, en dan niet mogen praten over je gevoelens. Het wordt schitterend gespeeld. Vriendje Jason (Martijn Tigchelaar) kiest ervoor om in de kast te blijven. Zijn angsten zijn voelbaar, en de toch bizarre keuze het met Ivy aan te leggen is in die context goed te begrijpen. Nadia wordt lekker vertolkt door Marloes Verwoort. Pittig, met kwetsbare en grappige kanten. “Nee, de vroedvrouw slaat Julia niet.” Ivy (Ilse Corver) groeit in de voorstelling, en vooral “raak mijn ziel” is indrukwekkend. Mieke Koers heeft als de vrolijke zuster Chantelle een paar momenten de spotlight, en op die momenten wordt je als publiek volledig ingepakt, zoals in het shownummer “God maakt echt geen troep”. Ondanks dat ze als dramadocente niet altijd even vriendelijk is naar haar leerlingen is zij ook begripvol, ook richting zaken waar de kerk in de vorm van de priester (Mattijs Kuiper) niet mee om kan gaan of die worden afgekeurd. Ook de jaloerse Matt (Arjen Hinloopen) wordt overtuigend gespeeld.
De voorstelling kent een aantal prachtige toneelbeelden. Vooral het begin van de Rave-party is een prachtig ensemblestuk, maar ook als er voor wat traditionelere vormen is gekozen ziet het er mooi uit. De decorstukken zijn eveneens prima; een zakelijke biechtstoel en lockers met grepen in de vorm van kruizen. Wat overdone misschien om een katholieke school uit te beelden, maar tegelijkertijd grappig en freaky.
Natuurlijk: sommige stemmen zijn wat minder krachtig en soms wat onzeker ten opzichte van onze professionals, natuurlijk wordt er soms een beetje knullig gedanst en duurt een scènewisseling af en toe wat lang, natuurlijk zitten in de vertaling ook een paar vreemde zaken, maar jemig wat heeft deze amateurploeg een waanzinnig fraaie musical op de planken gezet. Een voorstelling die klinkt als een klok, een voorstelling waar de energie en emotie vanaf spat en druipt, geweldig vertolkte rollen, een genot om naar te kijken. “Bravo” mag misschien een beetje oubollige term zijn geworden, maar toch wil ik daarmee afsluiten. Bravo en proficiat.
