Spring Awakening, Rent. Het zijn twee musicals die rauw zijn, en de levens van jonge mensen tonen die niet tot de mainstream behoren. Ook Bare hoort in dit rijtje thuis. Misschien niet als we naar de kwaliteit van de score kijken, die prima voldoet bij het verhaal, maar geen klassiekers bevat die je thuis onder de douche zal zingen, of op een auditie zou brengen, maar wel als je kijkt naar de intensiteit van het verhaal.
Bare speelt zich af op een katholieke kostschool in Amerika. Peter en Jason zijn kamergenoten, maar ook geliefden. Peter is een zachte jongen, en is op het punt in zijn leven dat hij uit de kast wil komen. Bijvoorbeeld richting zijn moeder. Jason, meer het sportieve type is nog lang niet zo ver. Hij vreest de gevolgen, de reactie van zijn ouders, en daardoor ook de toekomst. Uiteraard loopt dit conflict hoog op en laat de priester zien dat de kerk niet van deze tijd is. Jason’s zusje Nadia worstelt met haar gewicht, zeker als ze niet is gekozen om Julia in het toneelstuk te spelen, terwijl ze zich beter vind dan Ivy, haar kamergenote. Ivy heeft een oogje op Jason, en heeft geen belangstelling voor de interesse die Matt voor haar heeft. De school als geheel is dol op feesten van het niet-Katholieke soort, wat blijkt uit een fallusvormige pià±ata, en de populariteit van de apotheek van Lucas, één van de leerlingen. Frustratie, hormonen, jaloezie, angst en onbegrip. Het is een explosief mengsel.
Peter wordt fantastisch vertolkt door Timo Tembuyser. Zijn prachtige stem zorgt bij zijn eerste nummer al voor kippenvel en rillingen over je hele lijf, zijn laatste solo weet je tot tranen toe te roeren. Hij acteert zijn rol zeer geloofwaardig, en weet je in zijn emoties volledig mee te slepen. Hij krijgt goed tegenspel van Nils Knockaert als Jason. Jason’s reacties zijn niet altijd te begrijpen, maar ze worden toch aannemelijk. Ook sterk is Farah Geerts als Jason’s zusje Nadia. Lekker gevat, maar ook genoeg emotie. Waar de verstaanbaarheid van de cast soms wat te wensen over laat, zijn vooral Sandra Swagers als Jason’s moeder Claire en Marijke Maelegheer als zuster Chantellejuist uitstekend te verstaan. Ook zij spelen hun rollen goed. Claire zou je een pak rammel willen geven als ze niet naar Jason wil luisteren, bang voor het concreet maken wat ze uiteraard al lang weet. Zuster Chantelle is behoorlijk grof richting haar toneelleerlingen, maar laat zich van een begripvolle zachte kant zien als de echte problemen boven water komen.
Maar net als de hier met naam genoemde castleden is de rest van cast sterk in acteren. De zang haalt dit niveau niet. Het is meestal wel aanvaardbaar, maar vooral in de samenzang komt het voor dat deze wat ontspoort. Een enkele keer zorgt het ervoor dat de scene niet helemaal goed uit de verf komt, zoals bij de komische diva-engelen-droom.
De staging en het podiumbeeld is prachtig. Vooral de droomscene in rood licht, maar ook een scene waarin een aantal verschillende spelers lijden is prachtig gevisualiseerd. Een kruis van licht, en enige lichtstrepen, het is niet eens zo ingewikkeld, maar werkt uitstekend.
De persvoorstelling die wij zagen was een try-out, en had de onvolkomenheden die dan vaak voorkomen. De decorwissels waren nog wat traag, maar dat stoorde niet echt. Het geluid was echter ook nog niet goed op orde. Micro’s die te laat opengingen maar juist wel geluid als de spelers af waren, rondzingen, en tijdens nummers balanceren. Laten we hopen dat dit laatste voor de premiere helemaal geregeld is.
Bare van Milo is een intense maar ook een intens mooie voorstelling geworden. De sterke acteerprestaties van de cast doet je helemaal meeleven, ook met karakters waarvan je zou willen dat ze anders op de situatie zouden reageren. De fraaie vondsten in de vormgeving, en de geweldige stem van Timo Tembuyser zijn dan de kroon op het werk. Wie zich enigszins bij het onderwerp van de show betrokken voelt, zal zich ongetwijfeld ook volledig in het verhaal laten meeslepen.
Bare is te zien op 14-15-16 en 20-21 september in CC Scharpoord te Knokke-Heist (België)
