De musical Barnum vertelt het verhaal van P.T. Barnum, een Amerikaanse entertainer die in de 19e eeuw beroemd wordt met zijn rondreizende circus dat een combinatie is van reguliere circusacts en rariteiten. Barnum meent dat het daarbij niet erg is zijn publiek af en toe een beetje te misleiden; Met There is a sucker born ev’ry minute - een uitspraak die refereert aan de goedgelovigheid van veel mensen - maakt Barnum dat in de voorstelling direct duidelijk. Barnum deinst er dan ook niet voor terug zijn publiek naast vuurspuwers, acrobaten en jongleurs ook enkele misleidende (‘humbug’) acts voor te schotelen zoals met de zogenaamd oudste vrouw van de wereld, de dwerg General Tom Thumb of een zeemeermin. Barnum houdt van groots spektakel en promoot zijn show dan ook als ‘The greatest Show on Earth’.
Barnum is een creatieve geest, vol fantasie. Hij is een innovator, enorm gedreven en met een groot enthousiasme en doorzettingsvermogen. Hij gelooft in de onbegrensde mogelijkheden van vermaak en na een tegenslag ziet hij altijd weer snel nieuwe kansen, waarmee ‘the American Dream’ als een rode draad door de voorstelling loopt. Dit deed Joop van den Ende overigens ooit zodanig aan zichzelf denken, dat hij besloot deze musical in 1988 ook in Nederland op te voeren. Helaas zonder succes.
Natuurlijk zijn Barnums ideeën en plannen niet altijd realistisch, op welke momenten zijn vrouw Charity (Chairy) veel moeite heeft zijn naïeve enthousiasme in toom te houden. Dat dat niet altijd zonder slag of stoot gaat zal niemand verbazen. Chairy kan zich evenmin goed vinden in het voor de gek houden van de toeschouwers en wil van meet af aan dat Barnum een ‘gewone’ baan zoekt, maar haar liefde voor Barnum is sterk en diep van binnen weet ze ook wel dat ze hem niet zal kunnen veranderen.
Barnums leven bestaat niet alleen uit onbezorgd vermaak. Drama en tragedie gaan niet aan zijn deur voorbij. Zijn gedroomde eigen museum ziet hij in vlammen opgaan; de succesvolle tournee met de Zweedse operazangeres Jenny Lind wordt door Barnum zelf afgebroken, ziek van heimwee naar zijn vrouw die hem daarna opnieuw duidelijk maakt graag een ander leven te willen leiden. Barnum geeft hier gehoor aan en verruilt de amusementswereld uiteindelijk voor een leven in de politiek. Echt succesvol en gelukkig maakt hem dat niet totdat Chairy beseft dat elementen uit Barnums oude leven best toegevoegd kunnen worden aan zijn politieke carrière. Succes en geluk lijken hen daarna wel toe te lachen, maar als het noodlot plotseling toe slaat vervalt Barnum in zijn oude leven en gewoonten…
De rol van P.T. Barnum wordt gespeeld door Marcus Brigstocke. Brigstocke’s spel is sterk. Barnums gedrevenheid, zijn kinderlijk enthousiasme, zijn zwak voor misleiding, zijn eigenzinnigheid: het wordt allemaal geloofwaardig gespeeld. Helaas zijn Brigstocke’s vocale skills minder goed ontwikkeld. Te weinig volume en matige articulatie maken dat zijn zangpartijen vaak niet goed verstaanbaar zijn. Dat is jammer en maakt de castingkeuze ietwat ongelukkig, al moet gezegd worden dat zijn spel en uitstraling veel compenseren. Met name zijn pauzefinalenummer Out there, waarin hij als een volleerd koorddanser al zingend over een meterslange kabel balanceert, is knap gedaan en maakt heel veel goed. Al moet gezegd moet worden dat Tom Thumb’s Bigger isn’t better - in zang, dans en choreografie fantastisch uitgevoerd door Harry Francis - in de eerste akte nog meer indruk maakt.
Barnums vrouw Chairy wordt gespeeld door de ervaren Laura Pitt-Pulford, die op sterke wijze laat zien wat voor een lastige positie Chairy heeft in het bijstaan van haar eigenzinnige en toch wel dominante man. Liefde en wanhoop blijken soms dicht bij elkaar te liggen. Alles draait natuurlijk om ‘The Greatest Showman’ en hoe moeilijk moet het zijn om zo’n sterk karakter nog enigszins met beide benen op de grond te houden. Een ondergeschikte rol die Pitt-Pulford heel goed vertolkt. Het is in deze context wat ongemakkelijk dat ze Brigstocke met haar formidabele stem zang technisch volledig de baas is, zoals in het duet The Colors of my life goed hoorbaar is.
Over magnifieke stemmen gesproken… De Zweedse operazangeres Jenny Lind wordt gespeeld door onze eigen Celinde Schoenmaker. In Barnum heeft ze helaas een niet al te grote rol maar wat ze doet is uitermate indrukwekkend. Schoenmaker laat in Love makes such fools of us all eens temeer horen waartoe zij vocaal in staat is. Daarnaast valt haar uitermate komische spel op in de scene dat Barnum haar leert hoe zij het publiek in de Engelse taal moet toespreken. Wie Celinde Schoenmaker ooit nog eens in een intieme setting van een paar meter afstand wil zien schitteren, moet beslist naar de Chocolate Factory afreizen.
Het intieme en oergezellige theater is voor deze productie weer helemaal aangepast en ‘ademt’ zowel in als buiten de zaal een 19e eeuws circus. De vloer dient als podium en het publiek zit er in een cirkel omheen, in een traditionele circusopstelling. Al voor de show wordt het publiek bezig gehouden en die interactie zet zich tijdens de voorstelling voort, met name door een geweldig en energiek ensemble. Als P.T. Barnum tijdens zijn introductie plotseling aan een nietsvermoedende toeschouwer vraagt of hij in zijn leven wel eens een olifant heeft gezien en deze toeschouwer — waarschijnlijk in een poging er snel van af te komen — resoluut ‘nee’ zegt, kijkt Barnum om zich heen, herhaalt het antwoord en laat zich een verontwaardigd ‘Wow’ ontvallen. De zaal ligt plat en de toon is gezet voor een uiterst vermakelijk avondje theater. Dat de show her en der een beetje oubollig aan doet en de circusacts je onbewust toch met enige weemoed doen terugdenken aan het spektakel dat Pippin ons twee jaar geleden in Carré bracht, doet daar niets aan af.
Barnum is nog t/m 3 maart te zien in de Menier Chocolate Factory. En voor wie Londen een brug te ver is maar toch geïnteresseerd is in het leven van Barnum kan zich in de bioscoop vermaken met de film The Greatest Showman, met Hugh Jackman als P.T. Barnum.
.
.
