Een moeilijk te duiden voorstelling, dat is “De Harmonie” zeker. De banner duidt de voorstelling met “een bitterzoete komedie”, maar dat suggereert wel erg veel schaterlach. Het is meer een uitvergroting van de levensvraagstukken van de gewone man, maar dat klinkt wel weer heel hoogdravend. Het makkelijkst is het om de voorstelling te beschrijven.
Als publiek ben je uitgenodigd voor het afscheidsconcert van dirigent Herbert bij “De Harmonie”. Na jarenlange dienst moet hij stoppen omdat hij Parkinson heeft. We maken zo ook kennis met een aantal leden van deze harmonie. De bedeesde penningmeester Diede, die conflicten mijdt, onder andere met koffiepauzes. De nieuwe voorzitter Menno, die veel hooi op zijn vork neemt. Hij is ook nog baas van een bouwbedrijf, en beoogd wethouder. De altijd boze Johan, die niet over het verlies van zijn vrouw kan stappen en mede daardoor continu in de clinch ligt met zijn tienerdochter Ruth. Dan is er nog Lesley, die, ondanks dat hij getrouwd is en een jong kind heeft, stapel is op Tess, de dochter van Herbert. Voer voor genoeg problemen, maar de harmonie als geheel komt ook in zwaar weer. Menno stelt als nieuwe dirigent Kim Myung-Lee voor, en hij wil het radicaal anders aanpakken. Herbert blijkt een nog ernstiger ziekte te hebben verzwegen en overlijdt al snel. Ook Diede heeft wat verzwegen; er blijkt nauwelijks nog geld in kas zijn. Menno tenslotte wordt wethouder en heeft met zijn bouwbedrijf een aanbesteding gewonnen voor de bouw van een nieuw winkelcentrum, dat moet worden gebouwd op de plek van de repetitieruimte van de Harmonie.
Veel conflicten en tragiek dus, maar de voorstelling balanceert hier mooi op het schurende randje van tragiek en humor. Hoe knap die balanceer-act is, is me vooral duidelijk geworden doordat ik eerder deze tournee ook een try-out zag, waar nog volop werd geëxperimenteerd met toon en tempo.
Ten opzichte van de oorspronkelijke voorstelling van vorig jaar, die echt een locatie voorstelling in het Wilmink Theater was, zijn er wel wat concessies gedaan. De voorstelling moet immers in alle theaters van de tour passen. Hierdoor ontbreekt het voorprogramma en voelt de start van de voorstelling wat minder als een echt afscheidsconcert. De voorstelling zelf is dan weer ontdaan van wat overbodige ballast, en is daardoor gevoelsmatig ook wat sneller.
De cast bestaat deels uit vertrouwde gezichten uit de oorspronkelijke voorstelling. John Buisman keert terug als Herbert (en zijn rol is vele malen groter als de eerdere samenvatting suggereert) en weet met zijn rebelse flair je hart te veroveren, mede door het doorbreken van de vierde wand. Nieuw, maar volledig thuis is Desi van Doeveren, die als Tess boordevol vragen zit, maar ook de verantwoordelijkheid voor het orkest voelt, en gevoelens krijgt voor de nieuwe dirigent. Een overtuigende vertolking. Zij vertolkt samen met Marnel de Rooij (Ruth) ook het mooiste lied van de avond: De Muziek Speelt Door. Finn Poncin is een ster in het spelen van ‘grumpy men’ zoals Scrooge afgelopen winter, en ook de rol van Johan speelt hij met volle overtuiging. Met zijn oosterse tegeltjeswijsheden, die vaak toch raak zijn, weet Paul Rigter als Mying-Lee te overtuigen, waardoor hij ook wel met de grootste verrassing van de avond komt. Marjolijn Touw heeft haar grote moment pas tegen het einde van de voorstelling, maar knalt dan als Diede. Stijn Westenend weet als Lesley het bloed onder mijn nagels vandaan de halen, maar ergens voel je ook zijn tragiek. Knap gedaan dus. Tenslotte Rutger de Bekker, die de rol van Menno, op een eigen manier invult. Wat meer de onbeholpen zwoeger, die zichzelf in de nesten werkt, dan de gladde prater die Remco Vrijdag in die rol toch vooral was. Het werkt prima, want het maakt hem een stuk sympathieker. Dat alle acteurs ook daadwerkelijk een instrument bespelen (op de dirigent na) maakt het verhaal ook meteen authentieker.
Mooi zijn ook die visualisaties op de achtergrond bij de diverse muziekstukken. Soms een kleine grapje, maar veelal ook andere beelden die de verhaallijn versterken, met als hoogtepunt het laatste muziekstuk van de voorstelling. Ze komen uit de koker van Joris van Veldhoven.
De Harmonie is zeker geen dijenkletser, maar er zit genoeg humor in de voorstelling voor een aangename avond, en misschien heb je net als ik ook af en toe een kippenvelmomentje. Persoonlijk ben ik zeer gecharmeerd van voorstellingen die op meerdere emoties weten in te spelen, en dit is er eentje van. Wil je het zelf meemaken: ze staan nog tot en met zaterdag in Leusen, de week erna in Deventer, met wederom de laatste voorstelling op zaterdag.
Fotos: Willem van Walderveen
