Bill van Dijk. Spreek je de naam uit denk je onmiddellijk aan Cyrano, de rol die hem in Nederland zijn roem bracht. Een rol ook die hem lovende kritieken opleverde op Broadway in New York. Op het West End had hij al vele jaren eerder gestaan. Hij maakte de musical Nilsson en speelde erin. En na jaren afwezigheid is hij nu weer terug op het musicalpodium.
Maar een stilte in zijn musicalcarrière betekent niet dat de duizendpoot ondertussen heeft stilgezeten. Hij is te horen in Sesamstraat en te zien in menig televisieserie. Hij maakte muziek met Jan Akkerman en deed namens Nederland mee aan het Eurovisie Songfestival. Ook in de Nederlandse versie van een aantal Disney-klassiekers horen we zijn stem en de cd met zijn Wilhelmus staat in menig CD-rek.
De laatste jaren speelde hij mee in diverse toneelstukken, Zijn laatste podiumoptredens waren in een zangvoorstelling met Jan Rot en Astrid Nijgh.
En nu is Bill van Dijk te zien in Pinokkio. We spraken met Bill van Dijk tijdens de presentatie van deze door Studio 100 gemaakte familiemusical.
De laatste tijd was je niet te zien in een musical, maar ben je veel bezig geweest met “serieus” toneel. Is het een bewuste keuze, ten opzichte van de vele lichtvoetige musicals die we nu in Nederland zien?
Ik ben er zelf niet zo’n voorstander van. Ik vind dat er in een verhaal best wat meer vlees mag zijn. Als je ziet wat er nu in M-Lab gebeurt (Ganesha — Een Perfecte God); dat vind ik boeiend. Dat vind ik bij sommige huidige musicals niet terug. Tijdens een première niet zo lang geleden sprak een beroemde, oude regisseur in de pauze de mooie, en treffende woorden:“Wat een energie! Wat een energie! Wat een verspilling van energie!” Dat gevoel is dus mede de reden dat ik andere dingen heb gedaan.
Maar er speelt ook mee dat ik wat musical betreft eigenlijk de top al heb bereikt. Hoger dan Broadway gaat niet. Dan komt het gevoel dat je jezelf steeds wil verfrissen, wil vernieuwen. Toen heb ik een CD gemaakt met Jan Akkerman. Eigenlijk zouden we toen een tournee gaan doen, maar daar kwam Evita toen tussen. Maar elke keer dat je het gevoel hebt dat je stilstaat bedenk je je: hoe moet ik verder; wat wil ik doen. Ik ben net zestig geworden, dus dan ben je er ook bewust mee bezig.
Je hebt ook veel kleinere producties gedaan, zoals de Parade.
Ja, ik hou er wel van om dergelijke producties te doen. Multimiljonair word je toch niet in dit vak. Het gaat er vooral van dat je jezelf een beetje blijft vernieuwen. Het is heel belangrijk dat je het naar je zin hebt. Dingen als de voorstelling met Jan Rot, De Parade, het toneelstuk Show en de Chet Baker muziek; die dingen zijn de spreekwoordelijke krenten in de pap. Maar vaak gelijk ook een stuk minder commercieel. Pinokkio is nu weer eens wat anders dan wat ik gedaan heb, en de speelperiode is ook te overzien.
Dit is je eerste kindermusical, waarin je een slechterik speelt.
Ja, dat klopt. Ik heb wel toneel voor kinderen gedaan, maar nog geen kindermusical. Dat is ook precies de reden om Pinokkio te gaan doen. Ik wil graag zien hoe het werkt. Zeker het interactieve deel vind ik interessant, want kinderen zijn natuurlijk heel direct. Hoe ga je dat precies aanpakken?
Ik wil Grimadini wel wat diepte geven, een achtergrond waarom hij zo geworden is.
Maar moet de slechterik in een kindervoorstelling niet juist heel plat zijn; zodat iedereen zonder nadenken als het ware automatisch “boe” gaat roepen
Die momenten moeten er zeker zijn. Maar er zijn ook andere momenten. Het is toch ook een mens van vlees en bloed zijn; niet een kartonnen plakplaatje. Ik geloof heilig dat, zelfs al ben je een extreem zwart-wit personage, er een goede reden achter het handelen moet zitten. En dat dat ook voor kinderen zo werkt. Maar ik zal het straks uitvinden.
Ondanks de vele Nederlanders heeft de productie toch Vlaamse invloeden; het product werd in Vlaanderen gemaakt. Zijn er veel verschillen?
Gevoelsmatig is er meer ruimte; het is wat meer ontspannen. Ondanks dat dit de derde versie is van het stuk is er veel ruimte om je rol in te vullen. Als spelers kunnen we allerlei dingen uitproberen.
Nu de première reeds achter de rug is heeft Bill van Dijk zijn gelijk bewezen. Grimaldini is elegant en tegelijkertijd een doodenge kinderlokker. Een door zijn jeugd gekwetste ziel die superslecht is, maar ook nog eens een echt mens.
