Wie even genoeg heeft van de grote spectaculaire shows op het West End kan tot 16 augustus terecht in Above The Stag. Een klein zaaltje, boven homobar The Stag (naamgeving is soms zo simpel), pal achter het Victoria Palace Theatre, waar al een paar jaar Billy Elliot schittert.
Het contrast kan niet groter zijn. Een hokje in de hoek als garderobe en kaartverkoop, bezet vanaf een half uur voor geplande aanvang. Entree via het gangetje met de damestoiletten naar een groter trappenhuis. Boven aan de trap bevindt een zaaltje waar met veel goede wil zo’n 60 mensen passen. Van een decor is geen sprake (wat kaarten met titels van musicalflops tegen de achterwand). De voorstelling die we zagen was de persvoorstelling, dus of de eigenaar elke keer de inleiding doet weet ik niet, maar we werden alvast warm gemaakt voor de volgende eigen productie Bathhouse the musical, onder het motto: we hebben geen budget, maar een paar handdoeken konden er nog wel van af. En voor de opvulling van de gaten van deze productie, een performer/cabaretier die juist de hits uit de hitmusicals vertolkt.
En dan is het eindelijk zo ver en opent de show met een van de bekendste musicalsongs ooit: There’s no business like show business, uit de niet zo heel succesvolle Annie, get your gun. De keuze voor welke wel en welke niet is deels beïnvloed door welk materiaal beschikbaar was. Wat een flop is of niet is bepaald op basis van de oorspronkelijke Londense voorstelling, al wordt daar op momenten van afgeweken. En zo komen we ook nummers uit Chicago, La Cage aux Folles en Sweeney Todd tegen. Kennelijk was er geen bladmuziek van Dance of the Vampires te krijgen, net als van Bernadette, Lautrec of Which witch, en vielen deze daarom af. Wat overblijft levert nog meer dan genoeg interessant materiaal op, maar valt Ragtime onder flop. Financieel wel, maar de met meer dan 800 voorstellingen moet je je ogen wel heel lang hebben dichtgehouden. Andere twijfelgevallen is het, overigens geweldig geestig neergezette blokje van Chitty Chitty Bang Bang, Shakalaka Baby en The Time Warp, uit shows die het in Engeland wel, maar in Amerika niet goed deden.
De presentatie is spontaan, maar ook wat klungelig. Misschien spelen de zenuwen voor deze persvoorstelling een rol, maar zeker in de inleidende teksten wordt nog al eens wat vergeten. Dit wordt dan prompt door een ander weer aangevuld, vooral door musical director en begeleidster op de piano Debbie Morris. Het geeft een ontspannen, maar ook wel wat amateuristisch gevoel. Dat kan niet gezegd worden over de uitvoeringen van de liedjes. Julia G Addison, Alexander Bradford, Tim McArthur, Elena Rossi en Nikki Gerrard vertolken ze prima.
Vier keer Kander & Ebb (Steel Pier, the Rink, Chicago en The Act), vier keer Sondheim (Anyone can whistle, Sweeney Todd, Company en Merrily we roll along), grote namen willen nog niet altijd een succes geven. Ook Stephen Schwartz (Wicked) is bijvoorbeeld geen hitmusicalschrijver pur sang. Zijn Chanson (The Baker’s Wife) en Spark of Creation (Children of Eden) zijn pareltjes, die in een show als deze mooi tot hun recht komen. A bit of Earth uit The Secret Garden is ook zo’n pareltje, terwijl The Boy From Nowhere uit Matador dat in Tom Jones’versie voor mij allesbehalve is, maar ook die klinkt in deze uitvoering hier prachtig. Ook voor comedy is de ruimte: I will never leave you uit Side Show bijvoorbeeld is een heerlijke komische act.
Absolute hoogtepunt: Silence of the Lambs uit Silence. Deze parodie op Silence of the Lambis werd op de New York Fringe enorm goed ontvangen, en een Broadway transfer kon niet uitblijven, zo leek het. En toch is dat tot nog toe nog steeds gebeurd. Met ene nummer wat we in Blink mochten horen snappen we daar vooralsnog niets van.
Blink!... And you missed it is voor de liefhebber van een spontane, relaxte en kneuterige voorstelling een mooi moment van ontspanning tussen al het showgeweld. Voor 10 pond zit je eerste rang, wordt je verrast met een aantal prachtige songs en leer je misschien nog wat musicalgeschiedenis bij. Je kunt zelfs je glas bier, cider of wijn gewoon mee de zaal in nemen. Wat wil je nog meer
