Blink Twice: twee keer knipperen met je ogen….

De verrassing van vorig jaar was “Blink… And you missed it”, een liedjesvoorstelling rond bekende en onbekende songs uit shows die roemloos uit de theaters verdwenen. Flops dus, soms commercieel, soms in slechts een deel van de wereld. Hoogtepunt uit die voorstelling waren songs uit Silence! Het succes ervan zorgde er zelfs voor dat hetzelfde theater, Above the Stag,  Silence! ook heeft opgevoerd. Een lowbudgetvoorstelling, zoals alle voorstellingen in dit theater, die ongekend grappig was.
Above the Stag, een zaaltje voor een man of 50, boven een gaykroeg, die, jawel, the Stag heet. Boven een drinkgelegenheid, dus dat betekent dus ook dat je je drank kunt meenemen in de zaal. Het zit deze zondagvoorstelling niet vol en de sfeer is bijzonder ontspannen. Een introductie van wat er binnenkort in het theater komt, waarbij een Amerikaanse importmusical zonder naam voor volgend jaar het meest interessant klonk, en wat te doen in geval van nood (als de alarmbel klinkt), op z’n Engels dus vol humor gaat aan de show vooraf.
Een ander gevolg van het succes van Blink is een vervolgvoorstelling,  Blink Twice. Wat geldt voor veel vervolg-boeken, en zeker voor vervolgfilms en theaterstukken geldt helaas ook voor deze Blink Twice.  Hoewel zeker een geslaagd musicalconcert, kan het het eerste deel niet evenaren. Daarvoor was het eerste deel te verrassend, en op bepaalde punten te hilarisch en in de presentatie nog net even wat valser.
Toch is Blink Twice een mooie onderbreking tussen allerhande musicalgeweld vol spectaculaire beelden. Twee heren in kostuum, drie dames in jurk, en een wand met wat openingen, voorzien van glitterslierten. Het is meer dan de muur met plakaten met titels van geflopte shows waar het eerste deel het mee moest doen, maar het blijft erg dicht bij “geen decor”.
Een opening met There’s no business, waarbij de eerste melding van deze titel ook stopt waar de titel stopt. Het is toepasselijk bij wat er gaat komen. De componist die deze voorstelling het meest aan bod komt is Jerry Herman, waarbij het hoogtepunt Take it all off is, dankzij een heerlijk foute drag-act van Adam Lilley. Meest campy moment is Glitterboots uit ‘ : mede door een wel heel fout dansje en van glitters voorziene kaplaarzen een hilarisch gezicht. Samen met het verschrikkelijk ordinaire My First Lady uit Bad Girls strijden deze drie songs om meest leuke moment in de show. Hoewel ook Sleeping on our own uit Martin Guerre wel erg komisc uitpakte.
Maar het is niet alleen maar comedy wat de klok slaat. Only love uit the Scarlet Pimpernel bijvoorbeeld, of de kippenvel veroorzakende Our kind of love uit The Beautiful Game, dat in dit geval inderdaad eindigde met de nieuwe tekst, en een sneertje richting de componerende lord.
De shows worden allemaal genoemd; ook hun onfortuinlijk lot, al hoor je dan soms showaantallen waar Nederlandse producenten hun vingers bij zouden aflikken. Zo hoort ‘The Witches of Eastwick’ in mijn ogen niet tot de flops, maar als ze vervolgens het beste nummer uit deze show, “Dirty Laundry”, als pauzefinale gebruiken, is klagen overbodig.
Meest grappige moment:  wat doet een show die 17000 keer Off Broadway speelde in deze voorstelling. Nou, er zijn Britse producenten die wilden dat ze nooit van deze show hadden gehoord. Een versie in de jaren tachtig hield het 40 voorstelling vol, de versie van dit jaar 2 weken. En in ons achterhoofd hebben wij dan ook nog de roemloze ondergang van de Nederlandse versie van “the Fantastiks”.  Try to remember is waarschijnlijk wel het meest bekende nummer (na de opening) in deze voorstelling, al is het in ons geval dan als “Zomer in Zeeland”.
Andere musicals die aan bod komen: Moby Dick, Jeeves, Ziegfeld, Sherlock Holmes, Curtains, Seesaw, Woman of the Year, Once on this island, the Grand Tour, the Life,  Dear World, Grand Hotel en Elegies for Angels, Punks and Raging queens.
De cast vol onbekende namen kwijt zich prima van haar taak een vlotte en interessante voorstelling vol komische en emotionele momenten neer te zetten.  Ashleigh Jones zingt de mooiste ballads en zorgt voor kippenvel. Emma Lumsdenis vooral sterk in de meer komische momenten en heeft een prima bijbehorende timing.  Anna Gilthorpe is in de hoge regionen wat schel en schreeuwerig, maar klinkt verder prima. Ze is ook de beste verteller van de groep. Adam Lilley is, zoals gezegd, hilarisch als travestiet, maar net als Reed Sinclair ook een prima zanger. Beiden weten de comedy goed uit te buiten, en klinken in de serieuzere songs ook gewoon heerlijk.
Blink Twice is niet een show om even voor naar Londen te vliegen, maar wel een prima afwisseling na het zien van grote shows als Wicked en Billy Elliot, die letterlijk om de hoek liggen. Blink 2 is gewoon charmant, al klinkt het op z’n Engels misschien net even toepasselijker, Charming.