Er was al de film, nu is er ook de theatervoorstelling rond Brammetje Baas. Brammetje is een jongen met de spanningsboog van niets. Wel degelijk slim, maar constant afgeleid, en in al zijn naïviteit tamelijk destructief. Dat hij er een enorme puinhoop van kan maken blijkt al vlak nadat hij op het podium is verschenen, en aan het eind, zelfs nadat er een opruimpoging is gedaan, zijn de puinhopen van Bram duidelijk zichtbaar. Brammetje is een stuiterbal waarbij Pippi Langkous een muurbloempje lijkt.
Een echt verhaal in de voorstelling ontbreekt. Een celliste moet een optreden gaan geven en is op zoek naar de baas van het theater. Die is niet te vinden, wel Baas, voornaam Bram, die meent dat zij voor hem komt. Vervolgens worden we getrakteerd op de vreemde gedachtekronkels en associaties van de jongen, die steeds weer afwijkt van het plan waar hij aan begint. Dit tot wanhoop van Pippa, die Brammetje nauwelijks kan volgen. Zelfs als zij wat voor hem wil gaan spelen, is hij alweer ergens anders met zijn gedachte. Het levert een merkwaardige voorstelling op, die wel kan boeien. De raketbus naar de maan, de imitatie van zijn meester, de kennis van mieren, het spelen met taal door het veranderen van de nadruk: van irritant, naar irri-tand, alles raast voorbij. Voor volwassenen is het een mooie gelegenheid om van een afstand naar zo’n figuur te kijken, en te volgen, waar je tijdens je drukke bezigheden een jongen als Bram waarschijnlijk bloedirritant vindt. Dat hij het ook niet kan helpen, en dat het allemaal niet zo kwaad bedoeld is, mag zelfs als een lesje worden beschouwd.
De cast bestaat slechts uit twee spelers: Robbie Aldjufri, vorig jaar nog genomineerd voor de Musicalworld Award voor doorbraak/revelatie is Brammetje, Hoewel natuurlijk wat ouder dan de rol die hij speelt weet hij deze overtuigend te vertolken. De onschuld en het zweverige, de schijnbaar eindeloze energie, maar ook de kwetsbare kant worden allemaal even goed neergezet. Daarnaast staat Maria Noë als de celliste, net als wij als publiek overkomt Brammetje Bram haar. Dat ze zich geen houding kan geven en zo van de ene verbazing in de andere valt, en dan toch denkt zijn aandacht te kunnen vasthouden, het komt allemaal heel authentiek over. Zou je zelf niet ongeveer hetzelfde reageren. Ze mag laten zien dat ze ook daadwerkelijk cello kan spelen, en in een felle reactie op Brammetje wordt dat zelfs een soort eenpersoons Apocalyptica (de bekende cellogroep die onder andere Metallica-songs vertolkt).
Het jeugdige publiek valt in twee categorieën in te delen. Er zijn een aantal mini-Brammetjes, die rustig het podium oplopen, wat bij dit vlakke vloertheater makkelijk kan, en rustig de pingpong- en stuiterballen tijdens de show het podium op gooien. Anderen zitten geboeid te kijken, lachen besmuikt of open om de sneuvelende kopjes van het theater (hij heeft een kar in de coulissen gevonden) en de gekke ideeën. Dat hij een periode alles met een oe zegt, en dat Pipa Poppeling dan Poepoe Poepoeloeng wordt vinden zij dan ook beduidend grappiger dan Pipa.
Heel verstandig om met kinderen in de categorie Brammetje naar deze voorstelling te gaan is het waarschijnlijk niet. Maar de wat rustiger categorie, waar de meeste kinderen toch toe behoren, zullen zeker van de voorstelling genieten. Hoe je als volwassene deze voorstelling bekijkt zal afhangen van je inlevingsvermogen; je kunt je er dood aan ergeren, of met wat meer begrijp het theater uitlopen. Of balanceren tussen twee deze twee uitersten, zoals ik Dat maakt Brammetje Bram (met weinig liedjes ook niet echt een musical te noemen) dan ook een minder geslaagde voorstelling dan Oorlogsgeheimen, of het met een Musicalworld Award bekroonde Achtste Groepers Huilen Niet, die van begin tot het einde weten te boeien.
.
