De voorstelling “3 Musketiers” door KotéKoer en TeamJacques is de opening van het feestjaar rond dit jubileum. Deze zaterdag is nog eens extra feestelijk. De zaal is deels gevuld met mensen in 19e-eeuwse kledij (ééntje voor elk jaar).
Paardenhoeven, kletterend op de keien, is in Brugge een alledaags geluid; de historische stad kan immers ook per koets worden bewonderd. Deze dag zijn de camera’s echter niet uit, maar op de koets gericht. Voor de Koninklijke Stadsschouwburg stoppen ze, en de klassiek geklede reizigers stappen uit. Het plein voor het gebouw staat vol met mensen, die zich ouderwets hebben opgedoft. Is het weer terug het openingsjaar, toen het gebouw zijn deuren opende met de operette “les Mousqetaires de la Reine”. 150 jaar later is het niet de operette, maar de musical 3 Musketiers, de te bewonderen valt.
D’Artagnan heeft ruzie met zijn zeer zieke vader. Hij wil niet zijn wil volgen en de boerderij overnemen, maar musketier worden. Vader vindt hem hiervoor niet geschikt: dat maakt het extra pijnlijk, want vader was er ooit zelf één, en in die tijd had hij er de mooiste verhalen over. D’Artagnan besluit toch naar Parijs te gaan en zo de droom te volgen, maar heeft het daar binnen de kortste keren aan de stok met drie afzonderlijke heren. Die dagen hem uit voor een duel, al moet dat wel stiekem. Duelleren is verboden. Eenmaal op de plaats aangekomen blijken de drie heren musketiers te zijn, strijdmakkers van zijn vader. Terloops ontmoet hij ook Constance, lid van de hofhouding van de koningin, en is op slag verliefd.
Aan het hof is er politiek gekonkel. Kardinaal Richelieu is op macht belust en als er door de oorlog met de protestante Hugenoten een oorlog met Engeland dreigt, vraagt hij de koningin haar vroegere liefde lord Buckingham een brief te sturen om hem te vragen ervoor te zorgen dat dit niet gebeurt. Zij geeft toe, maar geeft zo munitie aan de kardinaal te stoken in hun huwelijk. Een pion in zijn schaakspel is milady DeWinter, verbannen uit Parijs, die alles wil doen om onder die ban uit te komen.
In de rol van d’Artagnan is Brecht Coppers te zien. Hij speelt de jeugdige onbezonnenheid mooi, evenals zijn obsessie met Constance (Emma van Vooren) en (wat we natuurlijk al wisten sinds zijn hoofdrol in Bare) zingt prachtig. Bram Verbeke (Athos), Simon Allosserie (Porthos) en Siebe Reusen (Aramis) zijn zeer overtuigend als de drie strijdmakkers, die voor elkaar (en de koning) door het vuur gaan. Aramis’ “Liefde laat je nooit alleen”, niet bepaald het sterkste nummer uit de voorstelling, weet toch voor een brok in de keel te zorgen. Geert Vermeersch is Rochefort, de boze leider van kardinaal Richelieu’s troepen die het constant met het drietal aan de stok heeft. Deze kardinaal wordt gespeeld door Matthijs Vandekinderen. Soms rustig, dan weer kwaad, maar vooral boosaardig, weet hij de rol van slechterik van het stuk fraai te vertolken. Zijn “Niet van steen” is een hoogtepunt. Vicky Delrue speelt milady De Winter mooi is als ware ze een geketend roofdier. Wie haar in zijn macht heeft is veilig, maar iedereen daarbuiten moet goed opletten. Het Franse hof wordt vertolkt door Victor Quataert en Joke Dumarey. Fijn is de interactie tussenLord Buckingham (Sander van der Heul) en zijn kamerheer James (Nick Durivault) die erg doet denken aan een jonge Een opvallende bijrol is voor Robin Vandekinderen als de spreekstalmeester, die na de pauze over de gebeurtenissen van d’Artagnan vertelt, en het aan de stok krijgt met ‘de kerk’. Een sterke vertolking.
De voorstelling ziet er prachtig uit. De kostuums zijn goed verzorgd, het decor is mooi, en ook de belichting weet de juiste sfeer te creëren. Hoogtepunt is daarin de pauzefinale, als het volledige kasteelmuur decor naar voren komt, en zelfs het zijbalkon aan beide zijden bezet zijn met belangrijke castleden. Ook ‘Niet van steen’, beginnend met Richelieu omringd door monniken, maar eindigend in een duivelse nachtmerrie, is een absoluut hoogtepunt. Opvallend fraai is ook het ‘lelijke paard’ waar d’Artagnan mee op stap gaat. De regie is strak, waarbij we speciale hoogtepunten uit de originele productie ook zien terugkeren. In het bijzonder het moment dat milady De Winter het ensemble als rollers gebruikt om zich zijwaarts voort te bewegen is iconisch, en hoewel het verre van simpel lijkt, ook nog eens perfect uitgevoerd. Het is ook het moment dat de liefhebber van mooie mannenlijven zijn ogen de kost kan geven. Als er verder iets is wat bij de 3 musketiers hoort, naast de bekende leuze ‘een voor allen, allen voor een’, is het natuurlijk het zwaardvechten, of moeten we het degenvechten noemen. Er zitten er een aantal in de voorstelling, die er stuk voor stuk overtuigend uitzien. Er is geen sprake van een simpele herhaling van standaardbewegingen. Live-muziek geeft musicals extra ambiance, mits goed uitgevoerd uiteraard. En dat is hier zeker het geval.
In Vlaanderen is het stuk nog niet vaak te zien geweest, maar wie “3 Musketiers” ziet, snapt wel waarom dit stuk nog vrij recent erg populair was onder musicalgezelschappen in Nederland. Naast het (deels) bekende verhaal kent het een flink aantal rollen die hun momentje hebben om op de vallen, iets wat natuurlijk leuk is. Maar als je de Duitse versie hebt gezien, betreur je meteen ook dat alleen de originele Nederlandse versie is die beschikbaar is voor opvoering. De aanloop naar de actie verloopt hier wat traag en de familiesituatie is eigenlijk al meteen uitgespeeld en als Milady De Winter een engel van kristal wordt genoemd, mis je het prachtige gelijknamige nummer (“Engel aus Kristall”) dat er voor de herziene versie is bijgeschreven. De zwakke punten in de voorstelling zitten dus in het oorspronkelijke materiaal, niet in de uitvoering, Die is uitstekend. Van zowel wat de cast laat zien en horen, als de fraaie plaatjes die op het podium worden gemaakt, kun je alleen maar genieten.
Het lijkt een gok om een jubileumvoorstelling te laten spelen door amateurs. Wie wat van KotéKoer zag, weet dat ze zo goed zijn dat van een gok geen sprake is. Als je deze dan laat samenwerken met TeamJacques, die professioneel al aardig aan de weg timmert, en voor de regie door Stefan van Guyse laat doen, die zich onder andere heeft bewezen met Lotje en De Kleine Draak (JTO) gaat het zeker niet mis. Dat heeft Brugge afgelopen weekend kunnen zien, al dan niet een 150 jaar oud kostuum.
