Een theater midden in de stad vraagt om een ruime tijdsplanning. Ruim op tijd binnen zijn geeft je tevens alvast de gelegenheid de plaatsen te verkennen, want het kaartje levert niet heel veel duidelijkheid. Een verkenning van de plaatsen stemt tot instemming; loge 4 geeft bijzonder goed zicht, niet alleen op het podium, maar ook op de zeer charmante bediening. Met een blik door de rest van de zaal zie ik dat ook de rest niet te klagen heeft. De Amsterdamse straten zijn op dit moment een boel schoonheden armer.
Naarmate de aanvangstijd dichterbij komt en de zaal langzaam vol stroomt steigt ook de temperatuur in Carre met de minuut. Is hier sprake van bewust een broeierige sfeer creeren, of is het toch het gevolg van de stijgende lichaamstemperaturen van de bezoekers? Toepasselijk is het zeker wel.
Als het podium zich langzaam vult met de entertainers van bijzonder laag allooi en alle 1e rangsgasten zijn bediend speelt zich een heel bijzonder schouwspel af.
De ranzige Master of Ceremonies, Ara Halici, weet de toon meteen te treffen. Ordinair en plat, zoals je in een dergelijke nachtclub verwacht. Hij speelt, zo lijkt het, nu al de rol van zijn leven.
We ervaren de lotgevallen van met name Clifford Bradshow, schrijver met een homosexueel verleden en Sally Bowles, zangeres in de nachtclub. Hij valt voor deze brutale dame, die zodra ze bij de club wordt ontslagen, bij hem op de stoep staat en intrekt. Bradshaw wordt heel sterk neergezet en ook Bowles wordt met verve vertolkt door Pia Douwes. Met name de tweede helft, als de droom in elkaar stort, maakt ze indruk.
De opbouw van de show is heel vernunftig. Alles begint vrij onschuldig begint. Een romance tussen een pensionverhuurster en een inwonende groenteman, een smokkelreisje naar en vooral uit Parijs, de strubbelingen van een hoer (fraulein Kost, ook heel sterk vertolkt) met haar verhuurster, een romance tussen dezelfde verhuurster en een bewoner van haar huis en de bijzonder foute optredens in de club. Allemaal vrij onschuldig, tot het op het verlovingsfeestje van de verhuurster en de Joodse groenteman tot een uitbarsting komt, zo vlak voor de pauze. Een pauze, die pas na anderhalf uur show valt.
De tweede helft is bitter, kil en zwart, en maakt bijzonder veel indruk. De keuzes tussen vluchten of niet, dromen die wel of niet in duigen vallen, keuzes tussen het hart en het verstand, keuzes tussen gevoel en overlevingsdrang. Waar Carre op de Celsuisschaal de 30 graden wel bereikte, lopen ineens de koude rillingen over mijn lijf. De finale komt aan als een mokerslag. Het maakt de show tot een hoogtepunt van dit theaterseizoen.
Er staat een steengoede cast te spelen. De personages worden bijzonder geloofwaardig neergezet. In het ensemble valt vooral Hein Gerrits op. In de rol van ex-vriendje van Clifford Bradshaw en entertainer in de Kit Kat Klub kan hij zijn ei prima kwijt.
De voorstelling heeft eigenlijk maar 1 minpunt. De senioren spelen weliswaar heel erg sterk, maar ze kunnen nauwelijks zingen. Frau Schulze (Bea Meulman) zingt bij vlagen met het maatgevoel wat je hebt na 2 liter Schnapps, en ook de zangpartijen van herr Schulz (Kees van Lier) maken geen indruk. Het is de enige smet op deze werkelijk fantastische voorstelling. Met het feestje voor de pauze en de ongenadige dreun die je erna krijgt, de alleszeggende leegte bij het slot van de show, het venijnige slot van Ara Halici, die waanzinnig goed speelt, blijft Cabaret een voorstelling die nog lang in het geheugen zal na-ijlen.
