Lange tijd was de 1988-productie van Carrie de grootste musicalflop in de geschiedenis van Broadway; het haalde zelfs de titel van een boek over de grootste flops op Broadway (Not Since Carrie). Maar al sinds die tijd heeft de show een zekere cultstatus gekregen en her en der zelfs illegaal opgevoerd. Ongeveer een kwart eeuw later kreeg de show off-Broadway een revival en hiermee ook eerherstel. Sinds die tijd mag de show ook door anderen worden opgevoerd; in een aflevering van de serie Riverdale is er ook sprake van een opvoering van het stuk. Nu is het dus de beurt aan Oberon in Alkmaar om er de tanden in te zetten en dit highschooldrama / horrorverhaal op het podium tot leven te brengen.
Een deel van de bezoekers zal het verhaal van Carrie ongetwijfeld kennen. Bijvoorbeeld omdat ze het boek van Stephen King uit 1974 hebben gelezen, of de bioskoopfilm van twee jaar later hebben gezien. Of misschien een van de meer recente remakes die voor televisie zijn gemaakt. De voorstelling speelt mooi op beide groepen in. De musical begint met een verhoor van Sue, die kennelijk iets vreselijks heeft gemaakt, en moeite heeft haar verhaal geloofwaardig te vertellen. We zien schimmen van datgene wat heeft plaatsgevonden: raadselachtig voor de ’leken’, herkenbaar voor de ‘kenners’. Sues verhaal wordt vervolgens als flashback verteld.
We zien een reguliere highschool anno 1979 en het van vele films en series bekende schoolbeeld. Sportieve jongen, populaire meiden die niet te beroerd zijn anderen af te katten, en uiteraard ook iemand die er niet bij hoort. Dat is Carrie White, met haar aparte kleding en introverte gedrag. Als zij (op haar 17e) voor het eerst ongesteld wordt tijdens het douchen na gym raakt ze volledig in paniek, denkt ze dat ze dood gaat, en wordt vervolgens beschimpt en vernederd om zo veel onwetendheid en aanstellerij met een regen aan tampons en wat maandverband. Als ze eenmaal thuis haar verhaal wil vertellen treft ze een moeder die nauwelijks wil luisteren, en als ze dat uiteindelijk toch doet barst ze in woede uit. Ze mocht helemaal niet douchen op school, en moeder reageert woest op deze ’vloek van bloed’. Dat deze godsdienstwaanzinnige vrouw eigen ervaringen heeft, waardoor je wel kunt begrijpen dat ze haar dochter beschermd opvoedt, zal later blijken, maar de manier waarop doen je haren te berge rijzen.
Na dit incident krijgt Sue, die keihard mee pestte, berouw, en medelijden met Carrie. Dit brengt haar in conflict met aanstichter Chris, het meisje dat altijd haar zin doordrijft, en haar boezemvriendin is. Als de gymdocente afdwingt dat de hele klas openlijk excuses aan Carrie aanbiedt (zeer tegen de zin van Carrie), doet Sue dat oprecht. Velen die volgen, doen het duidelijk omdat het moet, maar Chris weigert en schoffeert Carrie opnieuw. Als straf mag ze niet naar het bal (prom), en dat vindt zij uiteraard reuzeonrechtvaardig, en de schuld van Carrie. Dat vraagt om wraak, waarbij ook haar vriendje Billy wordt ingeschakeld. Ondertussen probeert de gymdocente Carrie een wat positiever zelfbeeld te geven, en gaat de spijt van Sue zo ver, dat ze haar vriendje Tommy vraagt met Carrie naar het bal te gaan. Ondertussen beseft Carrie na het laten springen van een lamp tijdens het kleedkamerincident, en het van een skatebord duwen van Billy dat ze telekinetische gaven heeft.
Wie van sterke mannen houdt heeft aan Carrie een slechte. De weinige herenrollen in het stuk (voor een gemiddelde amateurvereniging dus een goede keuze) hebben eigenlijk nauwelijks een ruggengraat. De hoofddocent is onbekwaam (en weet terwijl hij haar les geeft niet eens hoe Carrie heet). De stoere Billy is de onnozelheid zelve, en loopt vrijwel kritiekloos achter Chris aan. En hoewel Tommy een sympathieke knul blijkt te zijn, voert hij na wat zwak tegensputteren gewoon Sues plan uit. Hij blijft zelfs aandringen bij Carrie, waar hij het eigenlijk niet wilde uitvoeren.
De casting voor deze productie mag gedurfd genoemd worden. Waar bijvoorbeeld voor de voorstelling in Hamburg door studenten van een professionele musicalopleiding Maya Hakvoort een musicalcrack werd benaderd om de rol van Margaret White, Carries moeder, te spelen, is Fleur Wessels (Margaret in deze productie) nauwelijks ouder dan Carrie zelf. Maar wat weet ze te overtuigen. Ze heeft een fraaie stem, maar vooral haar spel maakt diepe indruk. Bijvoorbeeld bij de pittige conflicten met haar dochter Carrie. Die rol wordt eveneens buitengewoon sterk vertolkt door Sophia van der Rhee. We zien een zwaar gepeste muurbloem, die eindelijk lijkt te gaan bloeien en zich uit de omstrengeling van haar moeder wil rukken. Ook zij zingt prachtig. Nikka Halfmouw mag losgaan als het egocentrische secreet Chris, en doet dat vol vuur. De stemmen van Leonne Steenstra en Rens Kerkhoven kleuren mooi samen als Sue en Tommy, en ook zij zijn beiden heel overtuigend in hun rol. Het maakt dat je het, zeker bij de ontknoping, enorm te doen krijgt met Sue, die nogal wat voor haar kiezen krijgt. Aangezien deze ontknoping in de gebruikte foto’s wordt weggegeven, kan ik hier ook wel benoemen dat je op dat moment denkt – “nee, niet Tommy, de rest, ok, maar niet Tommy”. Dat is natuurlijk niet alleen een compliment voor zijn spel, maar ook voor al die anderen die minder sympathieke of onbekwame karakters spelen. Ook met de leuke choreografieën weten deze cast overigens wel raad.
Natuurlijk zorgt een cast die volledig uit jongeren bestaat ook onbedoeld tot ontwapening. Een dienst die geleid wordt door een wel heel jonge geestelijke bijvoorbeeld. En op andere momenten lijkt het effect bedoeld, zoals die openlijk homoseksuele klasgenoot die best met Tommy naar het bal wil (al maakt de anti-Carrie ondertoon van de opmerking het meteen ook minder sympathiek). En natuurlijk zijn er die dingetjes die net mis gaan. Met het publiek in een U-vorm opstelling (met flink achtertoneel) werd de muur wel erg ver naar voren geplaatst. Dit wordt na enige minuten door de regisseur persoonlijk hersteld. En gelukkig gaan er andere dingen ook niet mis, als er een aantal keer spelers met losse veters op het podium verschijnen.
De vormgeving is eenvoudig. Met een groot aantal zitelementen/mini-podiumdeeltjes in zwart en wit wordt elke locatie uitgebeeld. Een muur van deze zelfde delen, ogend als een schaakbord, bestaat ook uit deze elementen. Wit en zwart lijken te verwijzen naar het licht en donker in de emoties, een idee dat ondersteuning krijgt door het soms opendoen van het zwarte achterdoek waarachter wit stucwerk zit. Eén keer wordt dit idee een beetje luguber. Als Carrie wordt opgesloten in de kast, en de deuren dus de uitstekende poten hebben, lijkt het of ze wordt opgesloten in een IJzeren Maagd, het middeleeuwse martelwerktuig. Dat ze deze opsluiting overleeft betekent natuurlijk dat het suggestie was. Uiteraard is bij een deels duistere voorstelling als deze licht erg belangrijk, en ook dat is dik in orde. Waar tegenwoordig veel wordt gekozen om deze voorstelling naar het nu te halen (inclusief mobieltjes en de extra pestmogelijkheden die dat geeft), is hier gekozen het te laten afspelen in het jaar van het boek, 1979. Dat levert ook opvallende kostuums en kapsels op, al lijken sommigen toen ook al van retro te hebben gehouden.
Deze Carrie is een voorstelling om trots op te zijn, en het is jammer dat de speelduur zo kort is dat ik niemand meer kan aansporen alsnog te gaan kijken. Een vette pluim dus voor de cast, en de creatives die zeker het benoemen waard zijn: Sjors Arts (regie), Babbe van Kraaij (choreografie) en Simone Dekker (muzikale leiding).
