Dramatisch dieptepunt is het optreden van Hans van der Togt en Jody Bernal. De ex-televisiepresentator valt op zijn best niet op, en op zijn slechtst is het vertoonde spel zwak, en de uitspraak nog erger. Zanger Bernal acteert op het niveau van een schoolvoorstelling, maar zakt vocaal ook regelmatig door het ijs. Twee gevallen van stunt-casting die faliekant verkeerd zijn uitgepakt, en nogal op de beleving van de show drukken.
Het decor is betrekkelijk simpel en toch ingenieus: Een stellage die rond kan draaien, zodat tegen de verschillend gedecoreerde zijkanten scenes kunnen worden gespeeld. Het is tevens een plateau, zodat er op twee niveaus kan worden gespeeld. Het orkest zit op het podium in het midden van deze stellage, maar draait niet mee. Maar het decor zorgt meteen ook voor een nadeel. De ruimte van decor tot podiumrand is vrij krap, zeker als de hele cast daar dansend moet openen. Het levert een rommelig ogende opening op, in plaats van een flitsende start. Dit wordt in de voorstelling nog versterkt door het enorme verschil in niveau, die er voor zorgt dat je speciaal op de goede dansers gaat letten, in plaats van het totaalplaatje over je heen te laten komen.
Al vanaf de opening valt het Nederlandse accent van de (meeste) castleden op, en het stoort. Tegelijkertijd lijkt het er op dat ze dit zelf ook weten, en dus vervolgens weer meer bezig zijn met de uitspraak dan met het spelen van de rol. Laat ze voortaan gewoon weer in het Nederlands spelen, en mochten ze buitenland-ambities hebben, deze snel in de kast zetten.
Het verhaal van de musical Fame heeft niet veel om het lijf. De strubbelingen van een aantal scholieren op de High School of Performing Arts hebben veelal weinig diepgang. De worsteling van Tyrone en de aftakeling van Carmen zijn de heftigste; de andere kabbelen een beetje voort. Ook is de soundtrack nogal wisselvallig. Soms zit een song juist de dramatische spanning in de weg. Zo is het sterkste moment van Donna Lynton als Mrs Sherman wanneer ze aan Tyrone aangeeft dat ze echt het beste met hem voor heeft; in één klap is ze niet meer een secreet, maar een docente met een drive. De song “These are my Children” voegt dan niets meer toe; de boodschap was al duidelijk.
Qua verhaallijn is de vrouwelijke droomrol van Fame de rol van Carmen. Deze geeft alle gelegenheid om te schitteren. Daniela Valvano slaagt hier totaal niet in. Ze zet Carmen nogal kleurloos neer, waardoor de aftakeling van temperamentvolle latina tot ten dode opgeschreven junkie een achtergrondverhaaltje wordt. En dus moet deze Fame steunen op vooral de andere verhaallijnen. Gelukkig worden deze ook beter opgepakt. Casey Francisco haalt alles uit haar rol van Mabel. Ze speelt de worsteling met haar gewicht leuk en overtuigend en weet van Mabel’s prayer, dat in een heel sterk gospelarrangement is gestoken, de topper van de show te maken. Een minutenlange ovatie is na de vertolking van dit lied haar deel. Waar Carmen zeer vlak acteerde, wordt Schlomo juist weer wel heel goed neergezet. Danny Houtkooper sneuvelde in het televisieprogramma van de andere productie voor deze rol, maar laat zien dat hij de rol echt aankan. Als het bergafwaards gaat met Serena wordt het pas echt emotioneel als hij haar zijn liefde verklaart. En hij heeft een prachtige stem. Dat laatste kan ook gezegd worden van Vincent de Lusenet, die Nick goed neerzet. Tegenspeelster Madelon van der Poel laat zien dat een enkel vals nootje niet bezwaarlijk hoeft te zijn voor een sterk optreden. De romance tussen Nick en Serena is niet de meest boeiende verhaallijn van Fame, maar steekt er in deze versie wel uit. Ivo Chundro mag zich uitleven als Tyrone en doet dat ook. Zeer sterk gedanst, sterk gespeeld en prima gezongen. Bij het docentencorps halen de docentes (Heddy Lester en Donna Lynton) nog net een voldoende.
Helaas wordt het totaalbeeld van de show toch vooral bepaald door de mindere punten van de show. De chaos op het podium op sommige momenten overschaduwt de kleine pareltjes die er zeker ook tussen zaten. Helaas blijft de storende Nederlandse tongval en accenten in de gedachten hangen. De spetterende finale bevestigt het gevoel dat het veel beter kan dan de show ervoor. Jammer.
