Het is waarschijnlijk toeval, maar Cuba is de laatste tijd prominenter aanwezig in het theater. Na ‘On Your Feet’, over Gloria Estefan en haar muziek, beïnvloed door Cubaanse roots, en na Carmen La Cubana is er ook Celia!
De Celia uit de titel slaat op twee Celia’s, die de hoofdrol spelen in de musical. De “Queen of Salsa” Celia Cruz, die vluchtte voor de revolutie in haar land, en Celia Sánchez, een vergeten maar belangrijk revolutionaire. De voorstelling speelt zich af in New York, waar Fidel Castro een speech voor de Verenigde Naties voorbereidt, terwijl Cruz daar moet optreden. Sánchez zoekt er contact met Cruz, en probeert haar over te halen terug te keren naar Cuba. Vriendelijk en idealistisch, maar tegelijkertijd wordt elk gesprek ook afgesloten met een betrokken opmerking, die ook als bedreiging kan worden uitgelegd. De twee vrouwen komen nader tot elkaar, terwijl het conflict zelf juist steeds hoger oploopt. Tegelijkertijd zien we hoe eigengereid Cruz is; ze kan haar bandleider vragen stellen, maar kwaad worden op de antwoorden, omdat ze deze dan weer interpreteert als instructies hoe zij het moet doen. En er is nog de assistente Nerita, die overvallen is door de keuzes van haar bazin, en zodoende ook niet terug kan naar Cuba.
Celia! is meer dan een verhaal van twee sterke vrouwen, voorzien van de nodige salsa nummers. Het is ook een verhaal van acteurs die het verhaal spelen. De voorstelling begint met de spelers als zichzelf. Er worden parallellen getrokken met hun eigen levens. Acteurs die zich op meerdere plekken ‘thuis voelen’, maar ook terug krijgen dat dat thuis hen niet helemaal als een van hen ervaart. Toch weet de voorstelling een lichte toon te behouden. Ernst over de bloederigheid van een revolutie: als Corton suggereert dat de 5000 doden van de Cubaanse revolutie toch maar weinig voorstellen, als je het vergelijkt met de 20 miljoen bij de Russische, werpt Zeegelaar-Breedveld tegen dat 15 doden genoeg is om een angstcultuur te creëren. Tegelijkertijd, als Corton met een speech bezig is, en bij een stilte gesouffleerd wordt, reageert hij kribbig omdat hij een dramatische stilte liet vallen. Niet even later, bij de volgende stilte, is het uiteraard omgekeerd. En zo heeft hij nog enige momenten als nar binnen het stuk.
Deze vorm van acteurs die een verhaal vertellen valt bij Celia goed uit. Je raakt extra betrokken bij zowel het verhaal als de emoties die de personages en het verhaal bij de acteurs losmaken. De vrolijke Salsa-muziek, beginnend met een nummer dat wij nog wel kennen van de Buena Vista Social Club, het repertoire van Celia Cruz, maar ook een salsa versie van Jimi Hendrix’ Hey Joe (Willy DeVille) zorgt dat je niet stil kunt blijven zitten.
De spelers hebben onder regie van Jörgen Tjon A Fong er een persoonlijke voorstelling van gemaakt. Manoushka Zeegelaar-Breeveld vertolkt de songs prachtig, maar zet als Cruz ook een prachtig wispelturig karakter neer. Een portret van een vrouw vol twijfels, soms ook onhandelbaar voor de omgeving, maar wel een vrouw die je gaat waarderen. Dennis Rudge heeft als Pedro Knight maar te dealen met deze nukken, en doet dat fraai. Zeker als hij moet reageren op iets wat zij vraagt, maar eigenlijk geen enkel goed antwoord kan geven. Noah Blindenburg hadden we graag nog wat meer gezien en gehoord, maar ze speelt de bedeesde Nerita mooi. Susan Visser maakt van Sánchez een moeilijk te vatten vrouw. Zeker een idealiste die gelooft in waar zij voor staat, maar tegelijkertijd ook geen doetje. Ze slaat zich met een stevige verkoudheid goed door de voorstelling. Eric Corton begint (voor) de voorstelling op de gitaar, zwoegt als Castro (met hulp van Sanchez) op die speech, die waarschijnlijk niemand van gedachten gaat laten veranderen, en is tussen de bedrijven door ook nog de Eric Corton die we menen te kennen. Een uitstekende band, die als de voorstelling op gang is gekomen regelmatig in beeld is, maakt het gezelschap compleet.
Een boeiend verhaal, mooie parallellen naar huidige levens, En een vleugje betekenis aan de serieuzere kant van de teksten van deze vrolijke muziek. Wie Salsa-muziek kan waarderen, en eerlijk gezegd, wie wordt nu niet gepakt door deze swingende muziek-stijl, en van theater houdt, zal zich bij Celia! zeker vermaken.
