Het is net een bus/tram. Lang komt er niets, en dan ineens twee. Ging enige maanden in Nederland de musical op basis van het bekende Roald Dahl-verhaal in première, nu is de beurt aan Vlaanderen. Beide producties hebben een totaal andere insteek gekozen, waarbij beiden hun eigen charme hebben, maar ook hun makke.
Er zijn vast generaties die Sjakie en de Chocoladefabriek hebben gelezen sinds het boek in 1964 verscheen. De niet-lezers kennen dan vast wel de Tim Burton-verfilming met Johnny Depp uit 2005, of als je wat ouder bent, die met Gene Wilder. In 2013 werd de oorspronkelijke versie van deze musical in een van de grootste theaters van Londen opgevoerd met nagenoeg alleen oorspronkelijke muziek. Een Broadway-bewerking voegde naast “Pure imagination” meer muziek toe uit de Gene Wilder-film. Het nummer van de Oempaloempa’s, maar ook “the Candy man”, waar Nordin de Moor de voorstelling mee opent.
Charlie And The Chocolate Factory moet het niet echt van verrassingen in het verhaalverloop hebben; in de basis wordt zowel voor als na de pauze een lijstje afgewerkt, en gaat het eigenlijk vooral om het hoe dit gebeurt. Om er een spannende middag of avond van te maken moet vooral de uitvoering goed zijn, en dat is hier zeker het geval, met name dankzij een jong talent in de titelrol en twee ervaren rotten uit het vak, die elk in een akte de show stelen.
Charlie Bucket is een jongen uit een arm gezin, met twee paar grootouders die alleen maar in bed liggen, en een alleenstaande moeder (vader is overleden) die voor de inkomsten moet zorgen. Dat is geen vetpot. Bompa (opa) Jos heeft van alles beleefd (en sterke verhalen over zijn belevenissen met diverse generaties uit het Belgisch koningshuis), maar Charlie wil vooral zijn verhalen horen over de Wonka snoepfabriek: een fabriek waar schijnbaar niemand meer werkt en waarvan de eigenaar één groot raadsel is. Charlie verzamelt de chocoladewikkels, en krijgt één keer per jaar een reep chocolade. Dus als er een nieuwe snoepwinkel in de straat verschijnt, kan hij daar alleen maar kijken, niet kopen en praten met de winkelier. Dan komt er een actie: 5 repen bevatten een gouden ticket en de winnaars mogen de fabriek bezichtigen, en krijgen een prijs. Terwijl Charlie hoopt op die ene kans, zijn verjaardagsreep, wint het ene na het andere rampenkind een ticket… Als zijn reep ook nog eens alleen maar zijn favoriete chocolade bevat, lijkt zijn kans verkeken, maar de titel geeft al wel aan dat dit niet zijn laatste kans was. Of was het voor Charlie überhaupt geen kwestie van kans.
De Charlie van dienst deze première is Mauro Degroote, een rol die hij deelt met Viktor Kryeziu en Senn Dauwe. Mauro vertolkt Charlie prachtig. Hij heeft een fraaie zangstem en acteert overtuigend de rol van deze betrokken, sociale jongen. Zo’n jongen die iedereen wel als zijn zoon zou willen hebben. Koen van Impe steelt de show als Bompa Jos. Zijn fantasieverhalen zijn geestig, zijn personage aimabel. En als we in de tweede akte dan eindelijk Willy Wonka te zien krijgen, grijpt Nordin de Moor zijn kans. Hij is een heerlijke excentriekeling, en vooral de zogenaamde pogingen de etterbakken op het juiste pad te houden zijn heerlijk om te zien. De enorme cast bevat veel bekende namen. Met onder meer Hans Peter Janssens als meneer Salt en Astrid Stokman als mevrouw Teevee weet je ook dat bij hun kleinere bijdragen de vocale kracht verzekerd is, maar zij zijn slechts twee van de namen die we al veel vaker tegenkwamen in het Vlaamse musicalwereld. Met de uitvoering is op zich helemaal niets mis.
Waar de Nederlandse versie kleinschalig is met een compact ingenieus decor wordt in de Vlaamse versie flink uitgepakt. Grappig is de ontwerper dezelfde: ook hier is de hand van Joris van Veldhoven te herkennen. Het ziet er weer prachtig uit, al blijken er ook hier beperkingen die wat teleurstellend uitpakken. De val van Augustus Gloep in de chocolade en het vervolg oogt knullig, en daardoor nogal potsierlijk, al snap ik ook dat er niet de middelen zijn om het Londense spektakel bij deze scène te reproduceren. Omdat de tour door verschillende ruimtes gaat moet er regelmatig gespeeld worden voor een zwart voordoek, wat de vaart er een beetje uithaalt.
Een ander groot verschil met de Nederlandse versie is dat hier, op Charlie na, alle kinderrollen uit het verhaal door volwassenen worden gespeeld. Een keuze die ik betreur, daar eens te meer is bewezen dat er voldoende jong talent rondloopt. Misschien maakt de keuze voor volwassenen het makkelijker te verkroppen als ze, door hun eigen gedrag, hun ondergang tegemoet gaan. De kindercast in deze Vlaamse versie heeft nu wel erg weinig te doen. Alleen als Oempaloempa kunnen ze nog iets laten zien en horen.
Juist omdat het verhaal zo rechttoe rechtaan is moet de omlijsting de voorstelling maken. Dat gebeurt op een enkel moment door een ontroerende ballad, “Was je vader maar hier”, door Charlie’s moeder (Laura Seys). Het is, met Stany Cretz als regisseur ook weinig verrassend, vooral de enorme dosis humor die het stuk maakt. Knipogend naar musical (Bompa Jos verwijst naar een avontuur in 40-45… in Puurs en we zien Nordin de Moor een keer afgaan in Charlie Chaplin pas, een rol die hij ook ooit speelde) of spelend met dubbelzinnigheid (vooral in het lied van moeder Gloep). De televisiepersonages Jerry (in de studio) en Cherry (op locatie) zijn groteske uitvergrotingen, en er is natuurlijk iemand die Bucket uitspreekt op de Keeping Up Appearances manier. Zwarter wordt het als bompa George met enige regelmaat vraagt of er iemand een revolver heeft, of bij de empathieloze Mike Teevee.
Charlie and the Chocolate Factory is een lekker ongecompliceerde middag of avond uit, waar je van jong tot oud van kan genieten. De komisch-sadistische vertelling van Roald Dahl is bij deze voortreffelijke cast, en laten we het orkest niet vergeten, in goede handen. En laten eveneens we hopen dat het de opmaat is naar die andere Roald Dahl-musical, waarvan de alleraardigste filmversie binnenkort op Netflix te zien is, maar de podiumversie nog veel beter is.
