De zoemer gaat door merg en been. Elke keer als de vrouwen hun instructies krijgen via de intercom krijgen we het te horen. Het mag duidelijk zijn dat we hier in een vrouwengevangenis zitten. Rachel Hicks (Nadia Hlavaj ), een nieuwe gevangene en zichtbaar een kwetsbare vrouw wordt binnengebracht. Ze heeft onmiddellijk de aandacht van hoofdbewaker Jim Fenner (Thijs de Bree), en ziet in hem iemand die ze kan vertrouwen; hij regelt voor haar ook speciale dingen, zoals een eigen cel.
Het nieuwe hoofd van het G-blok, Helen Steward (Joline Wortelboer). Fenner vindt dat zij hem heeft gepasseerd, en ook collega bewaakster Sylvia Hollemby (Charlotte Oosterwegel), die ondanks haar geringe lengte niet voor de poes is, gezien de bijnaam bodybag, ziet weinig in de softe benadering van het nieuwe hoofd. De rest van de (zichtbare) staff bestaat uit Tess Thompson (Ylisha Peters) en Justin Mattison (Perry Beenen), die met de andere twee bewakers meelopen, en de directeur
Grootste kreng in de gevangenis is Shell Dockley (Sanne van Bemmelen). Zij ritselt dingen bij Fenner, en wordt achternagelopen door haar schoothondje Denny Blood (Victoria Hubers).Daarnaast is er nog de religieuze winkeldievegge Crystal Gordon (Susanne van Schaick) die menige omstander op de zenuwen werkt, en de zich met een rollator voortbewegende Noreen Biggs (Alissa Metternich). Dan zijn er nog Julie en Julie, twee prostituees die ook nog wat andere dingetjes op hun kerfstok hebben,
Blokhoofd Stewart is dan weer zeer betrokken bij Nicky Wade. Ze heeft een agent vermoord, die haar vriendin verkrachtte. Waar de andere bewakende staf haar vooral ziet als een politiemoordenaar, zorgt zij voor een beroep tegen het vonnis.
Als Yvonne Atkins ook in de gevangenis wordt opgesloten dreigen de verhoudingen verstoord te worden. Zij heeft geen angst voor Shell en Denny, en een verandering in pikorde dreigt. Als vervolgens Fenner zich aan Helen vergrijpt en zij vervolgens zelfmoord pleegt lopen de spanningen pas echt hoog op. Tussen de directeur (Timon Blok) en Helen, Helen en de bewaking, de bewaking en gevangenen en de gevangenen onderling. En in deze situatie wil de jonge bewaker Justin Mattison Helen het hof maken, waar een aantal gevangenen juist weer op hem geilt.
Bad girls is een musical gebaseerd op een Engelse televisieserie, die acht seizoenen heeft gelopen. De musical was duidelijk minder succesvol, en stond slechts een paar maanden op het Londense West End. Het publiek liet het afweten. Jammer, want het is zeker een heel aardige voorstelling, al is ze zeker niet wereldschokkend. De musical is zeer geschikt als opleidingsvoorstelling omdat veel vrouwen- en weinig mannenrollen telt.
De keuze om de nummers hier in het Engels te blijven zingen, en de rest gewoon in het Nederlands te doen is jammer. Het tilt de nummers uit de voorstelling, terwijl ze er duidelijk onderdeel van uitmaken. Hierdoor wordt het allemaal onsamenhangender en rommelig. De vertolking van de nummers is meestal goed, hoewel hier en daar ook in schreeuwerigheid wordt vervallen, en op andere momenten , zoals A list, de zang juist wordt overstemd. Dit mag dan wel passen bij de conflictsituatie van het moment,maar maakt het wat minder aangenaam om te horen.
De spelers vertolken hun rollen goed, al zijn er zeker een aantal uitschieters. Julie en Julie zorgen voor veel comic relief. Leonie Wintjes en Tina Burger hebben een uitstekende timing en weten zo goed te scoren. Dénise Baay heeft een heel sterke présence, en maakt zowel vocaal als qua spel grote indruk.
Decor en rekwisieten zijn er nauwelijks. Een deur, en wat tafels die ook als bed dienen zijn de voornaamste. Hilarisch werkt het urinoir als rekwisiet. Het oogt simpel, maar versterkt hiermee ook de qua inhoud serieuze, maar in de ranzigheid van de uitvoering grappige scenes tussen de directeurt en Fenner. Meer blijkt er ook niet nodig.
De kostuums werken toch wat bevreemdend. Dit soort eigen kleding, en dan zeker de stillettohakken van Yvonne Atkins verwacht je niet in een gevangenis.
Ondanks dat bij deze eerste voorstelling het licht niet altijd hetzelfde tempo aanhield als de voorstelling, en de balans tussen zang en band niet altijd even goed was, is Bad Girls zeker als een geslaagde eindoefening te beschouwen. Het is nu afwachten waar we de spelers in de toekomst zullen tegenkomen.
