Het na meer dan tien jaar opnieuw bezoeken van een voorstelling die destijds veel indruk maakte heeft zo zijn risico’s. Beelden kunnen ideaalbeelden zijn geworden. Als deze hernieuwde ervaring dan ook nog eens in het Duits plaatsvindt kun je je helemaal zorgen gaan maken. En dat kan dan ook weer eens nergens voor nodig zijn.
Deze voorstelling van Das Phantom Der Oper is daar zo’n voorbeeld van. Bij het begin is er de gedachte: duurde die veiling echt zo lang, en toen uiteindelijk de befaamde kroonluchter naar zijn plaats steeg was er het “was dat ding in Scheveningen echt zo klein”. Vooral de vorm van deze lamp leek nogal onnatuurlijk, als de verlichting van Villa Volta. Het zijn een aantal bedenkingen in korte tijd, maar daar blijft het dan meteen ook bij.
Als we in de opera zelf belanden en kennis maken met de zeer sterk spelende diva Carlotta en Ubaldo zich van zijn sterke komische kant laat zien zijn de bedenkingen alweer zo goed als vergeten. Een van de nieuwe eigenaren van het theater wordt gespeeld door de Belg Ernst van Looy, die het in deze ondersteunende rol goed van af brengt. Eigenlijk is er nauwelijks een zwakke schakel te vinden in dit gezelschap. Alleen Meg Giry zit er één keer flink naast in een uithaal, en de rest van de uitvoering van haar rol laat weinig indruk achter.
Nikolaj Alexander Brucker is perfect gecast als Raoul. Een naar Duitse maatstaven overduidelijke `mooie jongen’, die ook nog eens bijzonder goed bij stem is en met flair speelt.
Uiteraard spelen de speciale effecten een belangrijke rol in deze show Het afdalen naar de dieptes met een langzaam dalende en steeds kantelende loopbrug is creatief gevonden, hoe het mogelijk is dat je twee mensen die je in het podium ziet verdwijnen luttele seconden later bovenin weer ziet verschijnen is natuurlijk de magie van een Phantom, de boottocht door ondergrondse wateren vol lichtjes maakt indruk, in al zijn kitscherigheid. Het zijn maar enkele van de effecten die deze show zijn allure geven.
Maar naast al deze speciale effecten en met zeer sterk spelende acteurs steekt er toch nog één met kop en schouders bovenuit. In Robin Hood was hij al imponerende Sheriff, maar in deze rol weet hij de perfecte snaar te raken. Ethan Freeman is een perfecte Phantom. Bezeten, vooral van Christine, die voor hem niet alleen een soort van eigendom is omdat hij haar alles heeft geleerd, maar door wie hij ook lichamelijk wordt aangetrokken. Iemand met wie je een stuk kunt meevoelen, maar die je vervolgens ook weer gaat vrezen en gaat haten.
Zelfs als de vuurschietende staf op het kerkhof niet veel meer indruk maakt dan een aansteker blijft hij je beangstigen.
Vocaal lijkt hij nooit de mist in te gaan, en ook in deze voorstelling geeft hij weer een perfect optreden weg. Hij is nog tot 30 april te zien als spook, daarna wordt zijn rol overgenomen door een andere grote naam in de Duitstalige musicalwereld, Uwe Kröger, die er nog een bijzonder harde dobber aan gaat hebben deze prestatie te evenaren.
Rolverderling:
Phantom der Oper: Ethan Freeman
Christine Daaé: Anne Görner
Raoul Vicomte de Chagny: Nikolaj Alexander Brucker
Monsieur Firmin: Ernst van Looy
Monsieur André: Fernand Delosch
Carlotta Giudicelli: Karen Buck
Ubaldo Piangi: Bonfacio Galvün
Madame Giry: Gabriele Ramm
Meg Giry: Annabel Knight
